«Μηχανισμός διάσωσης»

«Μηχανισμός διάσωσης» σημαίνει μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας

Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πια πόσο ήταν απατηλή η νεοφιλελεύθερη υπόσχεση πως θα ζούσαν τόσο καλύτερα, όσο περισσότερο φορτώνονταν με χρέη. Ο εφιάλτης των δανειστών είναι μήπως αυτοί οι άνθρωποι ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους και απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους να κάνουν ό,τι ακριβώς έκανε ο λαός της Αργεντινής, όταν είδε πως η λιτότητα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατέστρεψε την οικονομία της. Διαγράφοντας μονομερώς το 70% του εξωτερικού χρέους της, η χώρα ξανάγινε αξιόχρεη (με πιθανότητα χρεοκοπίας μόλις 32% σήμερα, έναντι 37% της Ιρλανδίας, 40% της Πορτογαλίας και 60% της Ελλάδας, σύμφωνα με τους δείκτες CMA, και με σπρεντ δανεισμού 550 μονάδες βάσης, έναντι 1.128 της Ελλάδας).
Η εμπειρία από τις χώρες που ακολούθησαν τον δρόμο της Αργεντινής έδειξε πως η διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του χρέους μιας χώρας δεν κάνει την οικονομία της λιγότερο αλλά περισσότερο αξιόπιστη, όπως διαπιστώνει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι. Οσο για τον δικαστικό δρόμο που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν οι δανειστές, υπάρχει μια βασική παραδοχή του διεθνούς δικαίου πως μία κυρίαρχη χώρα δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συνομολογήσει την οικονομική αυτοκτονία της, εξαναγκαζόμενη σε μέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν τον λαό της. Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και όταν δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαμβάνονται οι λαοί τους. Γι' αυτό ακριβώς ο ισλανδικός λαός αρνήθηκε πρόσφατα να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ξεπληρώνοντας τα χρέη που είχε αναλάβει το τραπεζικό σύστημα της χώρας του έναντι βρετανικών και ολλανδικών τραπεζών.
Ο μηχανισμός των χρεών είναι το κατ' εξοχήν όπλο του οικονομικού πολέμου που έχει εξαπολύσει το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εναντίον των λαών. Κοστίζει φθηνότερα από τη στρατιωτική κατάκτηση, αλλά έχει παρόμοιο σκοπό: τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και τον καταναγκασμό του λαού της να καταβάλλει φόρο υποτέλειας εφ' όρου ζωής. Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα από αυτήν δεσμεύονται από τους δανειστές με παρόμοιες συνέπειες: την οικονομική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, με αποτέλεσμα τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που το σύστημα υποσχόταν στον λαό πριν από μία γενιά. Ολος αυτός ο μηχανισμός ονομάζεται κατ' ευφημισμόν "μηχανισμός διάσωσης", σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της εργασίας, ενώ δεν είναι παρά ένας μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της.
Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα ένα πλοίο που βουλιάζει. Ούτε τώρα θα μείνουν πίσω. Σαν να τα ακούμε ήδη να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, να κρύβονται πίσω από "τεχνικές λύσεις" που θεώρησαν επιβεβλημένες, να απαλλάσσουν εαυτούς από τις συνέπειες των ιδεολογικών επιλογών τους, προετοιμάζοντας τη διάσωσή τους για την επόμενη μέρα. Με πολλές ελπίδες, είναι αλήθεια, για όσο ακόμη ο λαός θα παραμένει σε ληθαργική κατάσταση».
Του Ρ.ΒΡΑΝΑ

ZARA (κατά το Ζάρα)

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι αυτοκρατορίες χτίζονται. Υπάρχουν και κάποιοι ωστόσο που πιστεύουν ότι οι αυτοκρατορίες… ράβονται. Ρωτήστε τον 9ο πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο. Τον Amancio Ortega, ιδρυτή των καταστημάτων Zara.

Παράθεση επεξήγησης της λέξης «ζάρα» από λεξικό της νεοελληνικής: «Zάρα η [zara] (συνήθ. πληθ.): α. για μικρές πτυχές σε ύφασμα (δέρμα κτλ.) που δεν είναι καλά τεντωμένο ή σιδερωμένο• ζαρωματιά. β. για μικρές πτυχές στο δέρμα, ιδίως του προσώπου, του λαιμού και των χεριών (πρβ. ρυτίδα)».
Ολα τα παραπάνω ίσχυαν πριν από το 1993. Διότι ύστερα από αυτήν τη χρονιά, η συγκεκριμένη λέξη έπαψε να παραπέμπει σε τσαλακώματα, αποτυχημένες νοικοκυρές και ρυτίδες. Μετά το 1993, όταν ακούς «ζάρα», το μυαλό σου πάει αυτόματα σε casual παντελόνια, τζιν και φούτερ, παπούτσια και πουλόβερ, φούστες, φορέματα, αξεσουάρ. Και δεν συμμαζεύεται.
Στην κυριολεξία δεν συμμαζεύεται! Μια και σε όποιο κατάστημα Zara και αν βρεθείς, τα ρούχα που δοκιμάζουν με μανία και με ιλιγγιώδεις ρυθμούς οι πελάτες βρίσκονται συνεχώς πεταμένα από εδώ και από εκεί. Είναι και η ακαταστασία μέσα στα… σήματα κατατεθέν που τη διακρίνουν, βλέπετε. Κατά τα άλλα, η πλέον επιτυχημένη αλυσίδα καταστημάτων ρουχισμού στον κόσμο, στηρίζει τα πάντα στην απόλυτα τακτοποιημένη επιχειρησιακή της οργάνωση. Ας όψεται ο 74χρονος πλέον Ισπανός Amancio Ortega.
Οταν ήταν πιτσιρίκι, ήταν το παιδί για τα θελήματα ενός ράφτη. Εκεί ήταν όμως που έμαθε να αυτοσχεδιάζει και κυρίως να αντιγράφει. Βασιζόμενος στην αντιγραφή, λοιπόν, έχτισε την αυτοκρατορία του. Ανοίγοντας το πρώτο κατάστημα το 1975 στην πόλη Λα Κορούνια της Βορειοδυτικής Ισπανίας, άρχισε να κοπιάρει ακριβά μοντέλα διαθέτοντάς τα σε πολύ χαμηλές τιμές στο ευρύ κοινό. Δέκα χρόνια μετά, δημιούργησε τον όμιλο Inditex, ο οποίος πέρα από τη Zara περιλαμβάνει πλέον και άλλες γνωστές επωνυμίες, όπως (μεταξύ άλλων) τις Bershka, Pull&Bear, Massimo Dutti, Stradivarius.
Σήμερα, ο όμιλος -τα καθαρά κέρδη του οποίου κυμαίνονταν την τελευταία διετία κοντά στα 3 δισ. ευρώ- διαθέτει περισσότερα από 5.000 καταστήματα σε 77 χώρες, ενώ συνολικά απασχολεί περί τους 93.000 υπαλλήλους. Στην Ελλάδα λειτουργούν περισσότερα από 150 καταστήματα, τα οποία πλέον είναι συνυφασμένα με το κομψό νεανικό ντύσιμο. Μπορεί η ποιότητα σε κάποια προϊόντα να μην είναι και η καλύτερη, αλλά ποιος ενδιαφέρεται, όταν με ελάχιστα χρήματα μπορεί να ανανεώνει την γκαρνταρόμπα του κάθε τρεις και λίγο;

Με την πιο γοργά αναπτυσσόμενη αλυσίδα στον κόσμο ασχολήθηκε σε ένα από τα τελευταία του τεύχη και ο “Economist”. Προσπαθώντας να ερμηνεύσει την κυριαρχία του ομίλου έναντι άλλων μεγαθηρίων του χώρου, όπως η H&M, καταγράφει μερικά από τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα.
Εν αρχή ην η ταχύτητα, μια και χρειάζονται μονάχα 4 εβδομάδες (ή και λιγότερο) για να βρεθεί μια ιδέα υλοποιημένη στα ράφια, τη στιγμή που οι ανταγωνιστές της χρειάζονται μήνες. Επίσης ξεχωρίζει για την άψογη συνεργασία των επιμέρους καταστημάτων με τα κεντρικά. Οταν ένα προϊόν δεν πουλάει στα όρια μιας εβδομάδας, τότε αποσύρεται από τα ράφια, ακυρώνονται οι επιπλέον παραγγελίες και προωθείται άμεσα ένα νέο σχέδιο που το αναπληρώνει. Η διείσδυσή της στις αγορές μέσω διαδικτύου, οι ελάχιστες διαφημιστικές δαπάνες και η επιλογή εμβληματικών κτιρίων για να στεγάσει τα καταστήματά της, αποτελούν μερικούς ακόμη λόγους που βοήθησαν στην εδραίωση της παντοκρατορίας της Inditex και της πρωτότοκης κόρης της Zara.
Τον Ιούλιο ο Ortega δίνει τη σκυτάλη στον μέχρι σήμερα νούμερο 2 του ομίλου, τον 47χρονο οικονομολόγο Pablo Isla. Οσο ο τελευταίος φροντίζει να ανανεώνει τις ενδυματολογικές μας επιλογές σε εβδομαδιαία (!) βάση, κρατώντας παράλληλα τις τιμές χαμηλά, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Η «μασημένη τροφή» που του αφήνει ο προκάτοχος δύσκολα χάνει τη γεύση της.
Ν.Ρητινίωτης

Παιδεία:Γυμνάσια κάτω από τη βάση

Της Ο.ΛΙΑΤΣΟΥ
Εάν ήταν εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, οι έλληνες μαθητές θα έπαιρναν κάτω από τη βάση στη Φυσική, τα Μαθηματικά και την Κατανόηση Κειμένου. Ετσι βαθμολόγησε τους 15χρονους μαθητές το πρόγραμμα PISA, που μετράει και καταγράφει γνώσεις και δεξιότητες μαθητών που έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση. Η Ελλάδα, μαζί με τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, εμφανίζει τα υψηλότερα ποσοστά χαμηλής επίδοσης και στα τρία μαθησιακά πεδία.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση αποτελεσμάτων του προγράμματος PISA, η εικόνα που αποτυπώνεται για τα μαθησιακά δεδομένα των ελλήνων μαθητών είναι η εξης:
ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ. Η μέση επίδοση των μαθητών ήταν 473 μονάδες), τιμή που υπολείπεται κατά 24 μονάδες του ευρωπαϊκού μέσου όρου και κατατάσσει τη χώρα μας στην 23η θέση μεταξύ των 25 κρατών μελών της Ε.Ε.
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. Η μέση επίδοση των 15χρονων μαθητών ήταν 459 μονάδες (υπολείπεται κατά 32 μονάδες του ευρωπαϊκού μέσου όρου, που είναι 491 μονάδες) και κατατάσσει τη χώρα μας στην 23η θέση μεταξύ των 25.
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ. Η μέση επίδοση των μαθητών ήταν 460 μονάδες, τιμή που υπολείπεται κατά 23 μονάδες του ευρωπαϊκού μέσου όρου (486 μονάδες) και κατατάσσει τη χώρα μας στην 23η θέση μεταξύ των 25 κρατών μελών
Ο στόχος πάντως που είχε τεθεί από την Κομισιόν, σχετικά με τις απογοητευτικά χαμηλές επιδόσεις των μαθητών στην κατανόηση κειμένου, ήταν ότι μέχρι το 2010 το ποσοστό ατόμων ηλικίας 15 ετών με χαμηλές επιδόσεις στο πεδίο αυτό πρέπει να έχει μειωθεί 20% σε σύγκριση με το έτος 2000.
Ωστόσο, από το 2002 μέχρι το 2006 το ποσοστό της κατηγορίας στην Ευρώπη αυξήθηκε κατά 13,1%, γεγονός που αύξησε το 2009 την απόσταση από τον επιδιωκόμενο στόχο κατά 7,1 ποσοστιαίες μονάδες.
Η εικόνα για την πρόοδο της Ελλάδας ως προς τον στόχο αυτόν δεν είναι καθόλου θετική. Την περίοδο 2000-2006 το ποσοστό των 15χρονων μαθητών με χαμηλή επίδοση στην κατανόηση κειμένου αυξήθηκε κατά 13,5% (από 24,4% σε 27,7%), γεγονός που κατατάσσει τη χώρα μας στη 12η θέση ανάμεσα στα 21 κράτη-μέλη της Ε.Ε.
Συνολικά, τα στοιχεία της Ελλάδας για τους μαθητές με χαμηλή επίδοση και στα τρία πεδία μάθησης που αξιολογεί η PISA δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Και, αν αναλογιστεί κανείς ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία ο ευρωπαϊκός στόχος είναι να μειωθεί το ποσοστό των ατόμων με χαμηλή επίδοση στο 15%, είναι φανερό ότι η χώρα μας πρέπει να προβεί άμεσα στη λήψη κατάλληλων μέτρων για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Η Μέρκελ πουλάει λίμνες!

Να πουλήσουμε τα «ασημικά» της χώρας μας,ζητάει η Γερμανία, προκειμένου να εξασφαλίσουμε τα πολυπόθητα 50 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τι κάνουν, όμως, οι Γερμανοί με τα δικά τους «ασημικά»; Τα έχουν βγάλει στο σφυρί εδώ και χρόνια. Οι περισσότερες μεγάλες γερμανικές ΔΕΚΟ έχουν ιδιωτικοποιηθεί, άλλες σε μεγαλύτερο άλλες σε μικρότερο βαθμό. Ακόμη και στην Ντόιτσε Τέλεκομ, που έχει αγοράσει τον ΟΤΕ, το γερμανικό κράτος είναι μειοψηφία. Μοναδικός καθαρά δημόσιος οργανισμός παραμένουν οι σιδηρόδρομοι, αλλά και αυτοί βαδίζουν προς την εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο.
Τώρα οι Γερμανοί βγάζουν στο σφυρί γη. Για την ακρίβεια, λίμνες. Στα εδάφη τής πρώην Ανατολικής Γερμανίας το γερμανικό κράτος πουλάει 321 λίμνες. Ηδη η πρώτη πουλήθηκε έναντι 400 χιλιάδων ευρώ. Πρόκειται για τη λίμνη Βάντλιτς, λίγο έξω από το Βερολίνο. Ηταν η περιοχή όπου έκανε τα μπάνια της και είχε τις βίλες της η νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος επί «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Ο νέος ιδιοκτήτης, ένας δικηγόρος από το Ντίσελντορφ, περιμένει να βγάλει τα λεφτά του από την εκμετάλλευση της οργανωμένης παραλίας, τα εστιατόρια, τα καφέ και από τα σκάφη που αράζουν εκεί.
Η Μέρκελ πουλάει λίμνες για να κλείσει τρύπες του προϋπολογισμού• από εμάς τι θα ζητήσει να πουλήσουμε;
Σχόλιο του Π.Β. στην Ελευθεροτυπία.

Αν τελικά δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος το ποσό των 400.000 Ευρώ φαίνεται ιδιαίτερα χαμηλό αν αναλογιστεί κανείς ότι ανταποκρίνεται λίγο έως πολύ στο κόστος ενός καινούριου διαμερίσματος μέχρι 130 τμ, στην βόρεια πλευρά της Αθήνας. Δηλαδή ο συγκεκριμένος επενδυτής με αυτό το ποσό αγόρασε μια λίμνη με εγκαταστάσεις. Μήπως θυμάται κανείς πόσο αποτιμήθηκε το κόστος της Βιστωνίδας λίμνης προκειμένου να ανταλλαγή με δημόσια γη ανάλογης αξίας;
Αναλογίζομαι το κόστος ζωής στη Ελλάδα.
Μήπως τελικά εμείς έχουμε ξεφύγει; Βρισκόμαστε σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις που βιώσαμε ποτέ και π.χ οι τιμές των διαμερισμάτων υποχώρησαν μόνο κατά 15% σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη που υπήρξε διόρθωση μέχρι 30% (με αρνητικό πρόσημο φυσικά)
Πρόσφατα επισκέφτηκα το Βερολίνο. Στο εμπορικό κέντρο SONY CENTER (αντίστοιχο του Mall) στο κέντρο της πόλης, ένα πλούσιο γεύμα με ποτό στοίχησε 10 ευρώ κατ άτομο. Δεν αναφέρομαι φυσικά στο κόστος του καφέ η στα fast foods όπου ένα χορταστικό hot dog με μπύρα δεν ξεπερνά τα 3.5 ευρώ.
Μήπως τελικά εμείς ξεφύγαμε;