Η Ντόρα Μπακογιάννη έχει ωραίο χαμόγελο, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι καλός στις κοινωνικές εκδηλώσεις και ο Αντώνης Σαμαράς παίζει υποφερτό τένις.
Υπάρχει κανένα άλλο κριτήριο στη βάση του οποίου μπορεί κανείς να επιλέξει τον αυριανό ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Μάλλον όχι. Κανείς δεν γνωρίζει ποιες είναι οι κοσμοαντιλήψεις τους, οι πολιτικές τους προτεραιότητες, οι αξίες τους. Διότι όλα αυτά τα πολύ σημαντικά στοιχεία είχαν εξοριστεί ως «ιδεολογία» από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Με αποτέλεσμα, οι τωρινές εκλογές να είναι στην ουσία «καλλιστεία», όπου ο κάθε υποψήφιος προσπαθεί να στρατολογήσει συνέδρους όχι στη βάση κάποιας κοινής πολιτικής πλατφόρμας ή κοινών αξιών αλλά απλά και μόνο στη βάση προσωπικών σχέσεων και αμοιβαίου οφέλους.
Αυτή είναι η τραγική εικόνα του κόμματος της Ν.Δ. την οποία αφήνει πίσω του ο Καραμανλής. Ακόμα και ο μεγαλύτερος εχθρός της Ν.Δ. θα πρέπει να αισθάνεται βαθειά θλίψη για το θέμα που παρουσιάζουν τα στελέχη του κόμματος, καθώς σέρνονται στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές για να αναλύσουν τα αίτια της συντριβής της Ν.Δ. Αυτό που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι η η παντελής ανικανότητά τους να σκεφθούν με όρους πολιτικούς-ιδεολογικούς. Το αφήγημά τους για την «λαβωμένη παράταξη», την «προδοσία», το «μήνυμα που πήραμε», θυμίζει περισσότερο το σιιτικό σύμπλεγμα της «μαρτυρίας» παρά το αφήγημα ενός ορθολογικού δυτικού πολιτικού κόμματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η οργή τους δεν είναι η οργή κάποιου που έχασε μια ιδεολογική μάχη. Είναι η οργή κάποιου που έχασε τη νομή της εξουσίας. Αυτό είναι το ένα και μοναδικό στοιχείο που συνδέει τους νεοδημοκράτες καθώς ετοιμάζονται να σφάξουν αλλήλους. Οταν το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έχασε τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ από τους Δημοκρατικούς του Ομπάμα, η οργή του μέσου οπαδού του συντηρητικού κόμματος αφορούσε θέματα αξιών και ιδεών. Ο μέσος Ρεπουμπλικανός βίωνε την εκλογική ήττα ως ήττα των ιδεών του σε θέματα π.χ. κοινωνικών δαπανών, φορολογίας, αμβλώσεων, εκπαιδευτικής πολιτικής. κ.λπ. Ομως, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον μέσο οπαδό της Ν.Δ. διότι, απλούστατα, ποτέ το κόμμα του δεν είχε δώσει αγώνα για ιδέες. Ο μέσος νεοδημοκράτης, όπως διαμορφώθηκε κάτω από την τελευταία ηγεσία, δεν γνώριζε ποιες πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές τον χωρίζουν -αν τον χωρίζουν- από το ΚΚΕ, τον ΛΑΟΣ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που γνώριζε είναι ότι αν κυβερνήσουν «αυτοί», τότε δεν κυβερνούν «οι δικοί μας».
Ο απερχόμενος ηγέτης της Ν.Δ. έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον αξιακό ευνουχισμό του κόμματος. Οπως άλλωστε δήλωσε, ως νέος Βασιλιάς-Ηλιος τη νύχτα των εκλογών, η σχέση του με το εκλογικό σώμα δεν ήταν μια ορθολογική συμβολαιακή σχέση υλοποίησης ενός πολιτικού προγράμματος αλλά μια μεταφυσική «προσωπική σχέση εμπιστοσύνης με τον λαό». Αυτό ακριβώς το στοιχείο αντιπροσωπεύει την πεμπτουσία του «καραμανλισμού», όπως τον πρωτοδιατύπωσε ο θείος και τον ακολούθησε κατά γράμμα ο ανηψιός: Οτι πεμπτουσία της πολιτικής είναι η προσωπική σχέση του ηγεμόνα με τον λαό -μια σχέση που δεν διαμεσολαβείται από ιδέες, αξίες, πολιτικά προγράμματα και από ανάλογες ανωφελείς πολυτέλειες.
Αλλά ίσως το πιο τραγικό από όλα, είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι για την ηγεσία της Ν.Δ. ταυτίζονται ουσιαστικά με τον απερχόμενο ηγέτη και με την ιδεολογία του «καραμανλισμού». Από την Μπακογιάννη μέχρι τον Σαμαρά και τον Αβραμόπουλο, όλοι ταυτίζονται με έναν ηγέτη που όχι απλά οδήγησε τη Ν.Δ. στη μεγαλύτερη πολιτική συντριβή της ιστορίας της αλλά και στον ολοκληρωτικό ιδεολογικό ευνουχισμό. Η μάχη την οποία δίνουν είναι μέσα από το γήπεδο του «καραμανλισμού», του οποίου όλοι διεκδικούν την κληρονομιά. Γι' αυτό, λοιπόν, η «μάχη» για τη διαδοχή δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά καλλιστεία, μια ανούσια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων και παλαιοκομματικών συναλλαγών.
Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ
Υπάρχει κανένα άλλο κριτήριο στη βάση του οποίου μπορεί κανείς να επιλέξει τον αυριανό ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Μάλλον όχι. Κανείς δεν γνωρίζει ποιες είναι οι κοσμοαντιλήψεις τους, οι πολιτικές τους προτεραιότητες, οι αξίες τους. Διότι όλα αυτά τα πολύ σημαντικά στοιχεία είχαν εξοριστεί ως «ιδεολογία» από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Με αποτέλεσμα, οι τωρινές εκλογές να είναι στην ουσία «καλλιστεία», όπου ο κάθε υποψήφιος προσπαθεί να στρατολογήσει συνέδρους όχι στη βάση κάποιας κοινής πολιτικής πλατφόρμας ή κοινών αξιών αλλά απλά και μόνο στη βάση προσωπικών σχέσεων και αμοιβαίου οφέλους.
Αυτή είναι η τραγική εικόνα του κόμματος της Ν.Δ. την οποία αφήνει πίσω του ο Καραμανλής. Ακόμα και ο μεγαλύτερος εχθρός της Ν.Δ. θα πρέπει να αισθάνεται βαθειά θλίψη για το θέμα που παρουσιάζουν τα στελέχη του κόμματος, καθώς σέρνονται στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές για να αναλύσουν τα αίτια της συντριβής της Ν.Δ. Αυτό που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι η η παντελής ανικανότητά τους να σκεφθούν με όρους πολιτικούς-ιδεολογικούς. Το αφήγημά τους για την «λαβωμένη παράταξη», την «προδοσία», το «μήνυμα που πήραμε», θυμίζει περισσότερο το σιιτικό σύμπλεγμα της «μαρτυρίας» παρά το αφήγημα ενός ορθολογικού δυτικού πολιτικού κόμματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η οργή τους δεν είναι η οργή κάποιου που έχασε μια ιδεολογική μάχη. Είναι η οργή κάποιου που έχασε τη νομή της εξουσίας. Αυτό είναι το ένα και μοναδικό στοιχείο που συνδέει τους νεοδημοκράτες καθώς ετοιμάζονται να σφάξουν αλλήλους. Οταν το Ρεπουμπλικανικό κόμμα έχασε τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ από τους Δημοκρατικούς του Ομπάμα, η οργή του μέσου οπαδού του συντηρητικού κόμματος αφορούσε θέματα αξιών και ιδεών. Ο μέσος Ρεπουμπλικανός βίωνε την εκλογική ήττα ως ήττα των ιδεών του σε θέματα π.χ. κοινωνικών δαπανών, φορολογίας, αμβλώσεων, εκπαιδευτικής πολιτικής. κ.λπ. Ομως, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον μέσο οπαδό της Ν.Δ. διότι, απλούστατα, ποτέ το κόμμα του δεν είχε δώσει αγώνα για ιδέες. Ο μέσος νεοδημοκράτης, όπως διαμορφώθηκε κάτω από την τελευταία ηγεσία, δεν γνώριζε ποιες πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές τον χωρίζουν -αν τον χωρίζουν- από το ΚΚΕ, τον ΛΑΟΣ, τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που γνώριζε είναι ότι αν κυβερνήσουν «αυτοί», τότε δεν κυβερνούν «οι δικοί μας».
Ο απερχόμενος ηγέτης της Ν.Δ. έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον αξιακό ευνουχισμό του κόμματος. Οπως άλλωστε δήλωσε, ως νέος Βασιλιάς-Ηλιος τη νύχτα των εκλογών, η σχέση του με το εκλογικό σώμα δεν ήταν μια ορθολογική συμβολαιακή σχέση υλοποίησης ενός πολιτικού προγράμματος αλλά μια μεταφυσική «προσωπική σχέση εμπιστοσύνης με τον λαό». Αυτό ακριβώς το στοιχείο αντιπροσωπεύει την πεμπτουσία του «καραμανλισμού», όπως τον πρωτοδιατύπωσε ο θείος και τον ακολούθησε κατά γράμμα ο ανηψιός: Οτι πεμπτουσία της πολιτικής είναι η προσωπική σχέση του ηγεμόνα με τον λαό -μια σχέση που δεν διαμεσολαβείται από ιδέες, αξίες, πολιτικά προγράμματα και από ανάλογες ανωφελείς πολυτέλειες.
Αλλά ίσως το πιο τραγικό από όλα, είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι για την ηγεσία της Ν.Δ. ταυτίζονται ουσιαστικά με τον απερχόμενο ηγέτη και με την ιδεολογία του «καραμανλισμού». Από την Μπακογιάννη μέχρι τον Σαμαρά και τον Αβραμόπουλο, όλοι ταυτίζονται με έναν ηγέτη που όχι απλά οδήγησε τη Ν.Δ. στη μεγαλύτερη πολιτική συντριβή της ιστορίας της αλλά και στον ολοκληρωτικό ιδεολογικό ευνουχισμό. Η μάχη την οποία δίνουν είναι μέσα από το γήπεδο του «καραμανλισμού», του οποίου όλοι διεκδικούν την κληρονομιά. Γι' αυτό, λοιπόν, η «μάχη» για τη διαδοχή δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά καλλιστεία, μια ανούσια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων και παλαιοκομματικών συναλλαγών.
Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ
