Έχει ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς το φαινόμενο Τσάβες και πώς καλλιεργεί αυτή τη λατρεία προς το πρόσωπό του διαμέσου της τηλεόρασης. Υπογραμμίζει αδιάλειπτα την πατριωτική του υπερηφάνεια, τονώνει τον εθνικισμό των υπηκόων του, ενώ δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η εκπομπή μεταδίδεται την Κυριακή. Έχει δοθεί ένας χαρακτήρας περίπου τελετουργικός, αλλά και συγχρόνως θρησκευτικός! Ο Τσάβες άλλωστε απευθύνεται συνεχώς στο πατριωτικό και θρησκευτικό συναίσθημα του λαού του.
Η ιδέα του έθνους βρίσκει την ενσάρκωσή της στο πρόσωπο του Σιμόν Μπολίβαρ του οποίου ο Τσάβες αυτοχρίστηκε συνεχιστής. Υπογραμμίζει ότι πραγματοποιεί την μπολιβαριανή επανάσταση επικαιροποιώντας το όνομα του Μπολίβαρ. Το άλλο πρόσωπο που επικαλείται συστηματικά είναι ο Ιησούς! Διερωτάται τι θα ήθελε ο Ιησούς από εμάς και προσεύχεται πολύ συχνά… κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Οι Βενεζουελάνοι είναι πιστοί καθολικοί και αυτές οι συμπεριφορές τονώνουν το αξιακό τους σύστημα. Κατά τη διάρκεια των εκπομπών δέχεται κριτική όπου – εδώ είναι το αποκορύφωμα: απαντά ότι την δέχεται σαν να δέχεται κριτική η μπολιβαριανή επανάσταση και ο Ιησούς. Αντιδρά δηλαδή στο όνομά τους. Ο Τσάβες δεν βλέπει τον εαυτό του ως πρόεδρο της Βενεζουέλας, αλλά ως ηγέτη της μπολιβαριανής επανάστασης. Δεν ενδιαφέρεται πρωτίστως για την τύχη της Βενεζουέλας αλλά για την επανάσταση. Οργανώνει τις σχέσεις του με τις γειτονικές χώρες με τις οποίες επιδιώκει να δημιουργήσει ένα είδος σοσιαλιστικού μπλοκ ενώ αφήνει την οικονομία και τους θεσμούς της χώρας του να αποδιοργανώνονται.
ΥΓ: Φυσικά ο πρώτος που εφάρμοσε έξυπνη επικοινωνιακή πολιτική ήταν ο JFK, ο οποίος για μισή ώρα κάθε Τρίτη απόγευμα εμφανιζόταν στην τηλεόραση ενώπιος ενωπίω ενημερώνοντας το κοινό για την πορεία του κυβερνητικού έργου μετά από σχετικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων.
