Η διάσωση της Ελλάδας δεν κοστίζει στη Γερμανία

Κλάους Ρέγκλινγκ: Το Βερολίνο ωφελείται από την κρίση λέει ο επικεφαλής του μηχανισμού διάσωσης

Η βοήθεια προς την Ελλάδα δεν έχει στοιχίσει ευρώ στο γερμανό φορολογούμενο δηλώνει στο περιοδικό «Focus» ο επικεφαλής του προσωρινού μηχανισμού διάσωσης EFSF, Κλάους Ρέγκλινγκ.
«Οι επιχειρήσεις διάσωσης δεν έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα του Γερμανού φορολογούμενου» δηλώνει ο κ. Ρέγκλινγκ. «Στη Γερμανία έχει επικρατήσει η πεποίθηση ότι κάθε μεμονωμένη μεταφορά χρημάτων προς Ελλάδα βαρύνει τον προϋπολογισμό της χώρας και χρηματοδοτείται από τα χρήματα των φορολουμένων. Η άποψη ότι τα χρήματα δόθηκαν και θα δεν θα επιστραφούν ποτέ είναι λάθος. Πρόκειται για δάνεια - χωρίς καμία εξαίρεση – τα οποία πρέπει να αποπληρωθούν».

«Απελευθερωθείτε από την εικόνα της Ελλάδας ως βαρελιού χωρίς πάτο. Δεν υπάρχουν δώρα ούτε μόνιμες μεταφορές χρημάτων» συνεχίζει ο επικεφαλής του EFSF. «Κάθε άλλο: Η Γερμανία έχει ωφεληθεί από την κρίση, επειδή στη χώρα διοχετεύεται πολύ κεφάλαιο. Το γεγονός αυτό πιέζει τα επιτόκια δανεισμού προς τα κάτω. Σύμφωνα με ινστιτούτα ερευνών, η Γερμανία πληρώνει εξαιτίας της κρίσης 15 δισ. ευρώ λιγότερα σε τόκους. Οι ευνοϊκοί όροι δανεισμού της Γερμανίας λειτουργούν και επ’ ωφελεία των πολιτών, οι οποίοι χρηματοδοτούν την αγορά ακινήτου».

Ο Ρέγκλινγκ αποκρούει τον ισχυρισμό ότι τα κεφάλαια του Ταμείου δεν επαρκούν για να στηρίξουν οικονομικά την Ιταλία και την Ισπανία. «Μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε και τις δύο αυτές χώρες τουλάχιστον για διάστημα ενός έτους. Το ποσό που θα απαιτείτο θα ήταν 500 δισ. ευρώ. Πέρα από τα χρματοδοτικά προγράμματα που τρέχουν για Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα, υπάρχει ακόμη διαθέσιμο ποσό ύψους 250 δισ. ευρώ. Σε μία τέτοια δράση θα συμμετείχε και το ΔΝΤ. Τα 250 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αποτελεσματικότερα με διαδικασίες μόχλευσης, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι κάτι τέτοιο θα ήταν απαραίτητο» λέει.

Η Ευρώπη έχει επανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών: «Ακόμη και τώρα μπορεί κανείς να σκεφτεί πολλά σενάρια τρόμου και οι αγορές το κάνουν ευχαρίστως. Η πλειονότητα των δρώντων στις χρηματοπιστωτικές αγορές δεν πιστεύει ότι η κρίση έχει παρέλθει και αναμένει νέες υποβαθμίσεις κρατών εντός του έτους». Για το λόγο αυτό είναι σημαντικό να γίνονται επαφές και με κράτη, όπως είναι η Κίνα, και να αποσαφηνίζεται ο τρόπος λειτουργίας της Ευρώπης, υποστηρίζει. «Διαφορετικά θα υπάρξει απεργία των αγοραστών-επενδυτών, όπως έγινε το περασμένο φθινόπωρο με τα ομόλογα χωρών της Ευρώπης» λέει.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, ο Ρέγκλινγκ αναγνωρίζει ότι η χώρα θα δυσκολευτεί να επιστρέψει στις αγορές για αρκετά χρόνια ακόμη. «Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο. Η αναδιάρθρωση δεν έχει παντού τα ίδια αποτελέσματα. Για το λόγο αυτό δεν είναι σπάνιο να επιμηκύνεται ένα πρόγραμμα ή να προβλεφθεί και ένα δεύτερο. Η εμπειρία του ΔΝΤ δείχνει ότι 1 στα 5 προγράμματα δεν προχωράει, σύμφωνα με τους αρχικούς σχεδιασμούς. Η Ελλάδα αποτελεί για μένα τη 1 στις 5 αυτές περιπτώσεις. Στις αρχές του 2010 δεν είχε γίνει πρόβλεψη για κούρεμα χρέους. Αυτό ήρθε αργότερα» προσθέτει.

Για τις προοπτικές της Ελλάδας με βάση τα σημερινά δεδομένα, ο ίδιος σημειώνει: «Εάν οι ενδείξεις από τις αγορές ισχύουν, σημαίνει ότι κάτι κινείται στην Ελλάδα. Η χώρα έχει ήδη επανακτήσει ένα τμήμα της ανταγωνιστικότητάς της, ακόμη και αν αυτό δεν είναι μακροπρόθεσμα επαρκές».
Ο Ρέγκλινγκ απορρίπτει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και επιστροφής στη δραχμή: «Η κρίση έχει καταστήσει σαφές ότι σε χώρες, στις οποίες επί σειρά ετών τα πράγματα γίνονταν λάθος, πρέπει να υπάρξει μείωση του πραγματικού εισοδήματος. Σε μία νομισματική ένωση, στην οποία δεν μπορεί να υπάρξει υποτίμηση νομίσματος, η απευθείας μείωση των μισθών είναι η μοναδική επιλογή» λέει.

Ο επικεφαλής του EFSF πιστεύει ότι η Ελλάδα ήταν σε θέση επί πολλά έτη να καταθέτει ψευδή στατιστικά στοιχεία, επειδή η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία δεν είχε την εξουσιοδότηση να μεταβαίνει στα κράτη – μέλη και να εξετάζει επί τόπου τα στοιχεία. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε κατ’ επανάληψη ζητήσει να αναγνωριστεί στην Eurostat η αρμοδιότητα αυτή, αλλά τα κράτη απέρριπταν την πρόταση θεωρώντας ότι θα επρόκειτο για μεγάλη επέμβαση στην κυριαρχία τους. «Τα κράτη μίας νομισματικής ένωσης δεν είναι, όμως, κυρίαρχα σε ορισμένους τομείς πολιτικής. Αυτό πρέπει να το αποδεχτούν» λέει.
(TO BHMA 26.3.2012)

[Εναλλακτικά] Ραντεβού με την έκρηξη

Του Δ. Μητρόπουλου
Δημοσιεύθηκε στα Νέα το Σάββατο 17 Μαρτίου 2012


ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ οι αριθμοί φωτογραφίζουν με απόλυτη ευκρίνεια την πολιτική συγκυρία. Ξένος που εδρεύει στην Αθήνα υπέδειξε σε έλληνα συνομιλητή του την αριθμητική που ακολουθεί.
Προσέξτε: στην Ολλανδία, το 80% του ΑΕΠ αναλογεί σε μισθωτούς και εργαζόμενους γενικά. Μόνο το 20% πάει σε αφεντικά, κεφαλαιούχους και ραντιέρηδες. Η κατανομή αυτή του εθνικού πλούτου συνεπάγεται κοινωνική ισορροπία. Η μεσαία τάξη έχει μεγαλώσει και ανθεί. Το μόνο πρόβλημα είναι η ξενοφοβία.
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του ξένου, η αναλογία είναι διαφορετική. Μόνο το 34% του ΑΕΠ αναλογεί στους εργαζόμενους. Το υπόλοιπο 66% του εθνικού πλούτου είναι συγκεντρωμένο σε ολίγους. Η ανισοκατανομή αυτή λέει πολλά. Ακόμη χειρότερα: το Μνημόνιο και οι πολιτικές λιτότητας έχουν αυξήσει την πίεση επάνω στο 34% από το οποίο ζητείται να ζήσει με πολύ λιγότερα - όταν έχει δουλειά.


Η ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ αυτή δεν είναι ευοίωνη. Ενα σενάριο για τους επόμενους μήνες θα μπορούσε να έχει ως εξής: τον Ιούνιο έχουμε νέα μέτρα, πετσόκομμα των επικουρικών συντάξεων και, παρά τα όσα λέγονται, πραγματική μείωση του αριθμού των εργαζομένων στο Δημόσιο. Ολα αυτά με την οικονομία να συνεχίζει να συρρικνώνεται. Πάντα σύμφωνα με ξένους υπολογισμούς, η Ελλάδα δεν θα γίνει ανταγωνιστική αν δεν μειωθεί κατά 10%-15% ακόμη το ΑΕΠ. Δηλαδή, αν δεν αφαιρεθούν καμιά τριανταριά δισ. παραπάνω από το εθνικό μας προϊόν. Αυτό δεν θα γίνει άμεσα. Αλλά η τάση είναι δεδομένη.
Αν συσχετίσει κανείς προγνώσεις και πληροφορίες καταλήγει σε ένα δυσοίωνο συμπέρασμα. Το φθινόπωρο θα έχουμε την κοινωνική έκρηξη που όλοι φοβούνται εδώ και δύο χρόνια. Αυτή θα έχει πραγματικές αιτίες και η καταστολή δεν θα είναι επαρκής λύση. Η κατάσταση αυτή θα δημιουργήσει επίσης ένα εξαιρετικά ασταθές πολιτικό μείγμα. Οι οιωνοί είναι παντού. Οποιος στην πολιτική πάει κόντρα στις πολιτικές του Μνημονίου - από τον Καμμένο μέχρι τον Κουβέλη - βλέπει αμέσως να φουσκώνει το προζύμι του πολιτικού σχηματισμού που έχει δημιουργήσει. Γιατί; Διότι οι πολλοί συμπιέζονται αφόρητα. Αντίστοιχα, η κοινωνική δεξαμενή υποστήριξης των πολιτικών του Μνημονίου είναι όλο και πιο μικρή. Η συναφής επιχειρηματολογία είναι σαφώς απονομιμοποιημένη.


ΧΡΟΝΙΚΟ μιας προαναγγελθείσας έκρηξης; Ακριβώς. Με τον ίδιο τρόπο που είχε προαναγγελθεί προ τριετίας ότι ένα άλλο φθινόπωρο, το φθινόπωρο του 2009, η Ελλάδα είχε ραντεβού με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Τότε αυτό προέκυπτε από την εξέλιξη του ελλείμματος, τη διεθνή κρίση δανεισμού και τη δυναμική του ελληνικού χρέους. Ουδείς εκ των πολιτικών το έλαβε σοβαρά υπόψη. Το ΠΑΣΟΚ βάδισε με ευφορία προς μια νίκη που σύντομα το εγκλώβισε. Αντίστοιχα, τώρα όλοι επείγονται για εκλογές σε μια συγκυρία όπου η εξουσία θα είναι ανήμπορη να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές δυνάμεις που θα απελευθερώσει η οικονομική αριθμητική.

Χωρίς υπολογιστές ;;;

Oι ειδικοί της πληροφορικής ξέρουν:Eπιλέγουν για τα παιδιά τους σχολεία που δεν χρησιμοποιούν υπολογιστές!

Στο σχολείο της Σίλικον Βάλεϊ όπου φοιτούν τα παιδιά στελεχών και εργαζομένων στην Google, την Apple, την Yahoo, τη Hewlett-Packard και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, δεν υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής ούτε μια οθόνη.
Την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο ο τεχνολογικός εξοπλισμός θεωρείται
απαραίτητος στην εκπαίδευση ως μέσο διδασκαλίας και οι μαθητές ενθαρρύνονται στη χρήση τους, στην καρδιά της Μέκκας της Τεχνολογίας, το μολύβι, το χαρτί και το βιβλίο είναι τα μόνα εργαλεία διδασκαλίας που κρίνονται αποδεκτά.
Το συγκεκριμένο σχολείο είναι ένα από τα 160 σχολεία γνωστής αλυσίδας ιδιωτικής εκπαίδευσης που εφαρμόζει αυτή τη φιλοσοφία. Σ’αυτά τα σχολεία η φοίτηση δεν κοστίζει ακριβά: τα ετήσια δίδακτρα των σχολείων στη Σίλικον Βάλεϊ είναι $17,750 για το Δημοτικό και $24,400 για Γυμνάσιο και Λύκειο.
Η χρήση οποιουδήποτε τεχνολογικού προϊόντος(υπολογιστές, διαδραστικοί πίνακες κλπ) απαγορεύεται στις αίθουσες αυτού του σχολείου που βρίσκεται στην καρδιά της Σίλικον Βάλεϊ, ενώ οι εκπαιδευτικοί συστήνουν στους μαθητές τους να μην τους χρησιμοποιούν ούτε και στο σπίτι.
Αυτή η διδακτική πρακτική θεωρεί ότι σχολεία και υπολογιστές είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Η χρήση των υπολογιστών -εκτιμούν οι εμπνευστές της- έχει αρνητικές συνέπειες στη φυσική δραστηριότητα (χειροτεχνία), τη δημιουργική σκέψη, την επικοινωνία ανάμεσα στους μαθητές, τη συγκέντρωση των παιδιών στο μάθημα.
«Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς την τεχνολογία για να μάθει
γραμματική», δηλώνει στην εφημερίδα "Νιου Γιορκ Τάιμς" ένας εργαζόμενος
της Σίλικον Βάλεϊ, τα παιδιά του οποίου φοιτούν σε σχολείο όπου δεν
υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής ούτε ένας διαδραστικός πίνακας. «Η
ιδέα ότι μια εφαρμογή του iPad (φορητός υπολογιστής) μπορεί να διδάξει καλύτερα τα παιδιά μου πώς να διαβάζουν ή να μάθουν ευκολότερα αριθμητική είναι απλώς γελοία», προσθέτει ο ίδιος. Αυτός ο πατέρας δεν είναι τόσο "τεχνοφοβικός" όσο θα πίστευε κανείς: διαθέτει πτυχίο πληροφορικής, εργάζεται στην Google και δεν πηγαίνει πουθενά χωρίς το iPad και το "έξυπνο" κινητό του. Η κόρη του, όμως, που πηγαίνει στην πέμπτη τάξη του Δημοτικού, «δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει το Google». Ο γιός του πηγαίνει στο Γυμνάσιο και μόλις έχει αρχίσει να μαθαίνει τη χρήση υπολογιστών.
Οι γονείς αυτών των ιδιωτικών σχολείων με βάση την εμπειρία τους θεωρούν ότι οι στυλοβάτες του σχολείου είναι οι δάσκαλοι και τα αναλυτικά προγράμματα που εστιάζουν στο γραπτό λόγο και την κριτική σκέψη. Στους υπέρμαχους των υπολογιστών στην τάξη απαντούν: «στην Coogle και στις άλλες επιχειρήσεις πληροφορικής παράγουμε τεχνολογία πανεύκολη στη χρήση. Οι μαθητές εύκολα θα ασκηθούν στη χρήση της, αφού πρώτα έχουν αποκτήσει στέρεη μόρφωση στο σχολείο».
Μαζί τους συμφωνούν και αρκετοί ειδικοί της εκπαίδευσης που
υποστηρίζουν ότι η χρήση τεχνολογίας δεν συνδέεται με τη βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών. Από την πλευρά τους, οι υπεύθυνοι αυτών των ιδιωτικών σχολείων επικαλούνται στοιχεία δέκα ετών, σύμφωνα με τα οποία το 94% των αποφοίτων συνέχισαν τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Αυτός είναι ένας πρώτος απολογισμός της εμπειρίας των ιδιωτικών σχολείων στη Σίλικον Βάλεϊ.
Τι συμβαίνει όμως στα Δημόσια σχολεία;
Για την ιστορία, το 1997 συγκροτήθηκε επιτροπή από τον πρόεδρο Κλίντον για τον εξοπλισμό των δημόσιων σχολείων με τα νέα τεχνολογικά προϊόντα. Σ’αυτή την επιτροπή συμμετείχαν ο πρόεδρος του ΜΙΤ και ένα ηγετικό στέλεχος του κολοσσού της Πληροφορικής της Hewlett-Packard που ήταν ένας από τους βασικούς χρηματοδότες της προεκλογικής εκστρατείας του Κλίντον. Τότε αποφασίστηκε ότι το κόστος που ανέρχονταν σε δεκάδες εκατομμύρια θα το επωμίζονταν οι πολιτείες επιβάλλοντας νέους φόρους στους πολίτες. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν και οι Μπους και ο Ομπάμα στο όνομα της αμερικανικής ανταγωνιστικότητας στην παγκόσμια αγορά.
Μετά από δέκα και πλέον χρόνια εφαρμογής της τεχνολογίας στην τάξη, ποια είναι η εμπειρία;
Στα σχολεία αυτά ξοδεύονται εκατομμύρια για τεχνολογία ενώ ταυτόχρονα περικόπτονται κονδύλια για τις άλλες λειτουργικές ανάγκες τους και θέσεις εργασίας εκπαιδευτικών οδηγώντας σε μεγαλύτερα τμήματα μαθητών και μειώνοντας δραματικά τις ώρες διδασκαλίας άλλων μαθημάτων, όπως της μουσικής και της τέχνης.
Το κόστος της εισαγωγής και συντήρησης της τεχνολογίας στα σχολεία το επωμίσθηκαν οι πολίτες που πληρώνουν επί χρόνια περισσότερους φόρους.
Από το 2000 τα αποτελέσματα επίδοσης των μαθητών στην ανάγνωση, στο γραπτό λόγο και τα μαθηματικά παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση στάσιμα ενώ σχολεία που δεν κάνουν χρήση υπολογιστών, παρουσίασαν βελτίωση της επίδοσης τους.
Σχολιάζοντας τις χαμηλές επιδόσεις αυτών των σχολείων ο Π. Τόμας, καθηγητής για χρόνια σε αμερικανικά δημόσια σχολεία, καθηγητής Παιδαγωγικής τώρα στο Πανεπιστήμιο του Furman και συγγραφέας 12 βιβλίων για τις μεθόδους διδασκαλίας, επισημαίνει ότι «η διδασκαλία είναι ανθρώπινη εμπειρία. Η τεχνολογία στην τάξη δημιουργεί μόνο σύγχυση, όταν συνεχώς όλοι διαπιστώνουμε ότι στα παιδιά μας υπάρχει μεγάλη υστέρηση στο γραπτό λόγο, την ανάγνωση, την αριθμητική και την κριτική σκέψη».
Αποκαλυπτική και επίκαιρη η αμερικάνικη εμπειρία.
Δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι στη μητρόπολη της τεχνολογίας οι ειδικοί της πληροφορικής επιλέγουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν χρησιμοποιούν υπολογιστές και τα διδακτικά τους εργαλεία είναι το βιβλίο, το τετράδιο και το μολύβι; Δεν είναι αναγκαίο να αμφισβητήσουμε την εικονοποίηση της μαθησιακής διαδικασίας και της γλώσσας του «Νέου Σχολείου» των τεχνολογιών; Δεν είναι αναγκαίο να υπερασπιστούμε το βιβλίο, το γραπτό λόγο, τη μόρφωση των παιδιών μας όταν για την Ελλάδα των Μνημονίων ο στόχος είναι η υλική και πνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού και της νεολαίας μας;
Σημ.: τα στοιχεία είναι από άρθρα της εφημερίδας "Νιου Γιορκ Τάιμς", Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2011

liberation:Ο Ελληνικός λαός ενάντια στον οικονομικό ολοκληρωτισμό

Ένα άρθρο "ύμνο" για τον ελληνικό λαό δημοσιεύει η γαλλική εφημερίδα Liberation, η οποία παρουσιάζει τους Έλληνες ως το ανάχωμα της Ευρώπης ενάντια στον οικονομικό ολοκληρωτισμό.

Συντάκτης του άρθρου ο Βέλγος Raoul Vaneigem ο οποίος τονίζει ότι "ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται στον πόλεμο κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού", ο οποίος "καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, και απειλεί την καθημερινή επιβίωση εκατομμυρίων πολιτών".

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο της Γαλλικής εφημερίδας:

"Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.

Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του "τρελού χρήματος".

Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.

Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!

Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!"