Oι ειδικοί της πληροφορικής ξέρουν:Eπιλέγουν για τα παιδιά τους σχολεία που δεν χρησιμοποιούν υπολογιστές!
Στο σχολείο της Σίλικον Βάλεϊ όπου φοιτούν τα παιδιά στελεχών και εργαζομένων στην Google, την Apple, την Yahoo, τη Hewlett-Packard και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, δεν υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής ούτε μια οθόνη.
Την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο ο τεχνολογικός εξοπλισμός θεωρείται
απαραίτητος στην εκπαίδευση ως μέσο διδασκαλίας και οι μαθητές ενθαρρύνονται στη χρήση τους, στην καρδιά της Μέκκας της Τεχνολογίας, το μολύβι, το χαρτί και το βιβλίο είναι τα μόνα εργαλεία διδασκαλίας που κρίνονται αποδεκτά.
Το συγκεκριμένο σχολείο είναι ένα από τα 160 σχολεία γνωστής αλυσίδας ιδιωτικής εκπαίδευσης που εφαρμόζει αυτή τη φιλοσοφία. Σ’αυτά τα σχολεία η φοίτηση δεν κοστίζει ακριβά: τα ετήσια δίδακτρα των σχολείων στη Σίλικον Βάλεϊ είναι $17,750 για το Δημοτικό και $24,400 για Γυμνάσιο και Λύκειο.
Η χρήση οποιουδήποτε τεχνολογικού προϊόντος(υπολογιστές, διαδραστικοί πίνακες κλπ) απαγορεύεται στις αίθουσες αυτού του σχολείου που βρίσκεται στην καρδιά της Σίλικον Βάλεϊ, ενώ οι εκπαιδευτικοί συστήνουν στους μαθητές τους να μην τους χρησιμοποιούν ούτε και στο σπίτι.
Αυτή η διδακτική πρακτική θεωρεί ότι σχολεία και υπολογιστές είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Η χρήση των υπολογιστών -εκτιμούν οι εμπνευστές της- έχει αρνητικές συνέπειες στη φυσική δραστηριότητα (χειροτεχνία), τη δημιουργική σκέψη, την επικοινωνία ανάμεσα στους μαθητές, τη συγκέντρωση των παιδιών στο μάθημα.
«Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς την τεχνολογία για να μάθει
γραμματική», δηλώνει στην εφημερίδα "Νιου Γιορκ Τάιμς" ένας εργαζόμενος
της Σίλικον Βάλεϊ, τα παιδιά του οποίου φοιτούν σε σχολείο όπου δεν
υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής ούτε ένας διαδραστικός πίνακας. «Η
ιδέα ότι μια εφαρμογή του iPad (φορητός υπολογιστής) μπορεί να διδάξει καλύτερα τα παιδιά μου πώς να διαβάζουν ή να μάθουν ευκολότερα αριθμητική είναι απλώς γελοία», προσθέτει ο ίδιος. Αυτός ο πατέρας δεν είναι τόσο "τεχνοφοβικός" όσο θα πίστευε κανείς: διαθέτει πτυχίο πληροφορικής, εργάζεται στην Google και δεν πηγαίνει πουθενά χωρίς το iPad και το "έξυπνο" κινητό του. Η κόρη του, όμως, που πηγαίνει στην πέμπτη τάξη του Δημοτικού, «δεν ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει το Google». Ο γιός του πηγαίνει στο Γυμνάσιο και μόλις έχει αρχίσει να μαθαίνει τη χρήση υπολογιστών.
Οι γονείς αυτών των ιδιωτικών σχολείων με βάση την εμπειρία τους θεωρούν ότι οι στυλοβάτες του σχολείου είναι οι δάσκαλοι και τα αναλυτικά προγράμματα που εστιάζουν στο γραπτό λόγο και την κριτική σκέψη. Στους υπέρμαχους των υπολογιστών στην τάξη απαντούν: «στην Coogle και στις άλλες επιχειρήσεις πληροφορικής παράγουμε τεχνολογία πανεύκολη στη χρήση. Οι μαθητές εύκολα θα ασκηθούν στη χρήση της, αφού πρώτα έχουν αποκτήσει στέρεη μόρφωση στο σχολείο».
Μαζί τους συμφωνούν και αρκετοί ειδικοί της εκπαίδευσης που
υποστηρίζουν ότι η χρήση τεχνολογίας δεν συνδέεται με τη βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών. Από την πλευρά τους, οι υπεύθυνοι αυτών των ιδιωτικών σχολείων επικαλούνται στοιχεία δέκα ετών, σύμφωνα με τα οποία το 94% των αποφοίτων συνέχισαν τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Αυτός είναι ένας πρώτος απολογισμός της εμπειρίας των ιδιωτικών σχολείων στη Σίλικον Βάλεϊ.
Τι συμβαίνει όμως στα Δημόσια σχολεία;
Για την ιστορία, το 1997 συγκροτήθηκε επιτροπή από τον πρόεδρο Κλίντον για τον εξοπλισμό των δημόσιων σχολείων με τα νέα τεχνολογικά προϊόντα. Σ’αυτή την επιτροπή συμμετείχαν ο πρόεδρος του ΜΙΤ και ένα ηγετικό στέλεχος του κολοσσού της Πληροφορικής της Hewlett-Packard που ήταν ένας από τους βασικούς χρηματοδότες της προεκλογικής εκστρατείας του Κλίντον. Τότε αποφασίστηκε ότι το κόστος που ανέρχονταν σε δεκάδες εκατομμύρια θα το επωμίζονταν οι πολιτείες επιβάλλοντας νέους φόρους στους πολίτες. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν και οι Μπους και ο Ομπάμα στο όνομα της αμερικανικής ανταγωνιστικότητας στην παγκόσμια αγορά.
Μετά από δέκα και πλέον χρόνια εφαρμογής της τεχνολογίας στην τάξη, ποια είναι η εμπειρία;
Στα σχολεία αυτά ξοδεύονται εκατομμύρια για τεχνολογία ενώ ταυτόχρονα περικόπτονται κονδύλια για τις άλλες λειτουργικές ανάγκες τους και θέσεις εργασίας εκπαιδευτικών οδηγώντας σε μεγαλύτερα τμήματα μαθητών και μειώνοντας δραματικά τις ώρες διδασκαλίας άλλων μαθημάτων, όπως της μουσικής και της τέχνης.
Το κόστος της εισαγωγής και συντήρησης της τεχνολογίας στα σχολεία το επωμίσθηκαν οι πολίτες που πληρώνουν επί χρόνια περισσότερους φόρους.
Από το 2000 τα αποτελέσματα επίδοσης των μαθητών στην ανάγνωση, στο γραπτό λόγο και τα μαθηματικά παραμένουν στην καλύτερη περίπτωση στάσιμα ενώ σχολεία που δεν κάνουν χρήση υπολογιστών, παρουσίασαν βελτίωση της επίδοσης τους.
Σχολιάζοντας τις χαμηλές επιδόσεις αυτών των σχολείων ο Π. Τόμας, καθηγητής για χρόνια σε αμερικανικά δημόσια σχολεία, καθηγητής Παιδαγωγικής τώρα στο Πανεπιστήμιο του Furman και συγγραφέας 12 βιβλίων για τις μεθόδους διδασκαλίας, επισημαίνει ότι «η διδασκαλία είναι ανθρώπινη εμπειρία. Η τεχνολογία στην τάξη δημιουργεί μόνο σύγχυση, όταν συνεχώς όλοι διαπιστώνουμε ότι στα παιδιά μας υπάρχει μεγάλη υστέρηση στο γραπτό λόγο, την ανάγνωση, την αριθμητική και την κριτική σκέψη».
Αποκαλυπτική και επίκαιρη η αμερικάνικη εμπειρία.
Δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι στη μητρόπολη της τεχνολογίας οι ειδικοί της πληροφορικής επιλέγουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν χρησιμοποιούν υπολογιστές και τα διδακτικά τους εργαλεία είναι το βιβλίο, το τετράδιο και το μολύβι; Δεν είναι αναγκαίο να αμφισβητήσουμε την εικονοποίηση της μαθησιακής διαδικασίας και της γλώσσας του «Νέου Σχολείου» των τεχνολογιών; Δεν είναι αναγκαίο να υπερασπιστούμε το βιβλίο, το γραπτό λόγο, τη μόρφωση των παιδιών μας όταν για την Ελλάδα των Μνημονίων ο στόχος είναι η υλική και πνευματική εξαθλίωση του ελληνικού λαού και της νεολαίας μας;
Σημ.: τα στοιχεία είναι από άρθρα της εφημερίδας "Νιου Γιορκ Τάιμς", Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2011
