Η Ελλάδα δεν λιάζεται στη φήμη της ούτε απολαμβάνει ανέμελη τη ζωογόνο πνοή του μύθου της. Σήμερα δοκιμάζεται δεινώς στη δίνη του αποτρόπαιου. Χειμάζεται, τεμαχίζεται, εκποιείται. Αντιμετωπίζει συκοφαντικές βολές ριπηδόν, ξηλώνεται σαν άχρηστο ρούχο, στήνεται καθημερινά στον τοίχο, έχοντας μονίμως μπροστά της τις βλοσυρές κάννες δανειστών και εντολέων... Ομως κάποια σημαιάκια ελπίδος διακρίνονται υψωμένα στο κατάρτι της ανάγκης -εκεί όπου η χώρα βρίσκεται δεμένη πισθάγκωνα- χαρακτηριστικά μιας νέας εποχής που ανατέλλει ερήμην... Οχι. Δεν πρόκειται για τις πενταροδεκάρες αισιοδοξίας που μοιράζει αφειδώς η εξουσιαστική ομάδα που κυβερνά ούτε για τα ψήγματα θετικών εξελίξεων που σύντομα θα γίνουν σκόνη. Αλλού τα μικρά θαύματα: Στην αυτοπροστατευτική αποτοξίνωση από λιποφόρες συνήθειες του παρελθόντος. Στις αναγκαστικές αλλά σωτήριες -εφόσον δημιουργήσουν καθεστώς- ασκήσεις στωικότητος. Στην εγκαρτέρηση. Στις δειλές ή προωθημένες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Στον ταχύ βηματισμό της για την ανεύρεση και δημιουργία νέων πολιτικών οριζόντων: η κοινωνία ξεπερνάει σαν βέλος τον σκονισμένο κόσμο της παλαιοπολιτικής, γιατί δεν τον αντέχει πια, ακόμη και όταν εξ ανάγκης -ή τρομοκρατημένη- τον νομιμοποιεί με την ψήφο της... Η στεντόρεια κραυγή της ανατροπής, φυλακισμένη εισέτι στα δώματα της αμηχανίας και της ανασφάλειας, συναντά στο σταυροδρόμι της ρήξης με το παρελθόν ζωογόνες εστίες του ρηξικέλευθου νέου. Ησυχα σαν μυστικά ποταμάκια, τα παιδιά της υπαίθρου πρωτοστατούν -αβοήθητα, φευ!- σε νέες μορφές καλλιέργειας. Καινούργια γκρουπάκια, νέες ελπιδοφόρες ομάδες δίνουν το στίγμα τους στον χώρο του Πολιτισμού. Ενας καινούργιος κόσμος υποφώσκει αφήνοντας στην άκρη κατεψυγμένες παρουσίες και λιπόθυμα λόγια... Εδώ. Δίπλα μας. Μέσα μας! Μια καινούργια Ελλάδα -θυμωμένη και ανατρεπτικά δημιουργική- θα φανεί στον ορίζοντα, τσαλακώνοντας Μνημόνια και ψευδαισθήσεις...
Του Γ.Τριάντη
