Από τότε που εισέβαλε στο καθημερινό λεξιλόγιο ο «καύσων», λέξη συνώνυμη με τη θανάσιμη απειλή, εξορίστηκε ταυτόχρονα η «ζέστη».
Στριμωγμένοι σε κακότεχνες πόλεις, οι άνθρωποι ξέμαθαν τους νόμους της φύσης, πείστηκαν ότι το όριο της αντοχής τους είναι πολύ χαμηλό και πανικόβλητοι άρχισαν να ξορκίζουν το κακό, τη ζέστη δηλαδή, με όρους τεχνολογικής «προόδου»: η εποχή του φρικώδους και καταστροφικού air conditioning ήταν γεγονός... Θύματα μιας ανεπαρκούς και επιζήμιας πολιτικής, η οποία ευθύνεται για τις πόλεις-τέρατα που αντιστρατεύονται τη φύση (τσιμέντο, ολέθριες κατασκευές χωρίς μόνωση, λίγο πράσινο, ελάχιστες «αναπνοές» κτλ), οι άνθρωποι των πόλεων μοιραία εξελίχτηκαν σε θύτες: η χρήση του air conditioning λειτουργεί επιβαρυντικά για το περιβάλλον, καθώς το τροφοδοτεί με ασύλληπτες ποσότητες «άρρωστης» ζέστης, με αποτέλεσμα την... άψογη λειτουργία ενός κύκλου φαύλου και αυτοκτονικού. Ταυτόχρονα, η πρόσκαιρη ανακουφιστική λειτουργία του κλιματισμού δημιούργησε με την πάροδο του χρόνου έναν ολέθριο εθισμό, ο οποίος ξερίζωσε τις αντοχές και επιδότησε την υστερία. Η ζέστη, άρρηκτα δεμένη με τη μέθη του ήλιου και τους καταρράκτες του ιαματικού φωτός, προβλήθηκε ως σύγχρονη Μορμώ, συκοφαντήθηκε και έκτοτε υπάρχει ως ναρκοθετημένη επικράτεια και όχι ως πεδίο ανεξερεύνητου αισθησιασμού και ελευθερωτικής δοκιμασίας... Ανάεροι θα μπορούσαν να υπάρχουν οι άνθρωποι -πλην εξαιρέσεων παθολογικών- ακόμη και καταμεσήμερο του Ιουλίου στην Πανεπιστημίου, αν είχαν ανοιχτούς τους πόρους της ψυχής και συγκροτούσαν ήρεμα ένα εσωτερικό καθεστώς αρμονικής συνύπαρξης με την καθαρτήρια και λυτρωτική ζέστη... Εστω και «ανοικτίρμονα τα όπλα» του ήλιου, δεν αποτρέπουν τον Βαλερί να ανακράξει: «Σε υπερασπίζομαι λαμπρή, θαυμάσια δικαιοσύνη του υπέρτατου ηλιακού φωτός», με την ψυχή του «εκτεθειμένη στις δάδες του ηλιοστασίου»... Και ο Εμπειρίκος, σ' εκείνη τη μνημειώδη Οδόν των Φιλελλήνων (από την «Οκτάνα») βλέπει να πάλλονται «σφύζοντες στο φως» η ντάπια του Μεσολογγίου και ο Μαραθών και οι «Φαλλοί της Δήλου» και «όχι μόνον η οδός των Φιλελλήνων», όπου το «κάθετο λιοπύρι» -το «ίσον φως»- εξαφάνισε τη λύπη των τεθλιμμένων και έκανε ακόμη και τον φόβο του θανάτου (περνούσε μια νεκρική πομπή) «οίστρο της ζωής». Ακριβώς γιατί η λαμπρή φωτοχυσία, οι αόρατες φωτεινές φλόγες του ληρηματικού θέρους, δημιουργούν τη «μαγική παλίρροια» της ζέστης... Παραφράζοντας τον Μπλαιζ Σαντράρ: είναι υπέροχο να υπάρχουμε με το κεφάλι μας θρυμματισμένο από την πέτρα του ήλιου...
Εκ των έσω