Ορμησαν όλοι, Γραμματείς και Φαρισαίοι Ευρωπαίοι, να καταγγείλουν και να τιμωρήσουν τους απατεώνες κι ακαμάτηδες του Νότου, τους Ελληνες, που ζούσαν ευωχούμενοι με δανεικά και ψέματα...
Κι από κοντά -πειθήνιος, τραγικός και δεδομένος- ο πρωθυπουργός της χώρας, που έσπευδε να υπερθεματίσει μιλώντας αστόχαστα για «χρεοκοπία» και «Τιτανικό». Αλλο που δεν ήθελαν οι ύαινες των αγορών. Βρήκαν ευκαιρία για ένα πάρτι διαρκείας... Αλλά τώρα που μπήκαν και άλλοι στον χορό (Πορτογαλία, Ισπανία και Αλβιών, τρομαγμένη πίσω από τις καταχνιές της Μάγχης), κανείς από τους σημαιοφόρους του μονόδρομου δεν λέει ότι το πρόβλημα δεν ήταν τόσο οι «απατεώνες» Ελληνες, αλλά η άσαρκη ιδέα της Ευρώπης. Αυτό το συνονθύλευμα που έτρεχε με χίλια στον καταστροφικό μονόδρομο του ασύστολου καπιταλισμού και του κερδώου κυνισμού (...Την ώρα που σκοτείνιαζε η Ισπανία κι αλαφιασμένη έτρεχε να γλιτώσει την Ανδαλουσιάνικη τράπεζα Cajasur, πετώντας σπίθες στα φρύγανα της Ευρώπης, φωσφόριζαν στη βιβλιοθήκη οι στίχοι του Σεβιγιάνου Αντόνιο Ματσάδο: «Σκέφτομαι την Ισπανία όλη με επιδέσμους / από ποτάμι σε ποτάμι, από βουνό σε βουνό / από θάλασσα σε θάλασσα»... Μιλούσε για την Ισπανία του Εμφυλίου. Αλλά μήπως θα είναι λιγότερο οδυνηρός ο επί θύραις πόλεμος που φαίνεται σήμερα να την απειλεί;
Του Γ.Τριάντη
