(Παράνοια)
Το 1964, ο Ρίτσαρντ Χοφστάντερ είχε δημοσιεύει ένα άρθρο που έκανε πάταγο για «Το παρανοϊκό στυλ στην αμερικανική πολιτική».
Δυστυχώς ο Χοφστάντερ δεν ζει πια. Αν ζούσε θα μπορούσε να γράψει ένα άλλο άρθρο για «Το παρανοϊκό στυλ στην ελληνική οικονομία».
Το υλικό είναι άφθονο. Και όσα επιχειρεί σήμερα να επιβάλει η τρόικα στην αγορά εργασίας αποτελούν την καλύτερη σύνοψη της παράνοιας αυτής.
Δεν είναι απλώς ότι πασχίζουν να μετατρέψουν τη χώρα σε εργασιακή ζούγκλα, υποκινούμενοι και χειροκροτούμενοι από ιθαγενείς «κουκουλοφόρους» των εργοδοτικών κύκλων.
Είναι ότι αυτοί οι μουτζαχεντίν της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, οι ιερείς της πλήρους απορρύθμισης και τα καρακόλια της ελεύθερης και απρόσκοπτης λειτουργίας της αγοράς, έρχονται τώρα και απαιτούν από το κράτος να καταργήσει την ελεύθερη δράση των δυνάμεων της αγοράς.
Να καταργήσει, δηλαδή, τη διαπραγμάτευση των κοινωνικών εταίρων και την αυτόνομη διαμόρφωση των εργασιακών δεδομένων.
Σύμφωνα με την αντίληψή τους, το κράτος οφείλει να απελευθερώσει την αγορά εργασίας παρεμβαίνοντας ετσιθελικά στην αγορά εργασίας και ρυθμίζοντας διοικητικά την αγορά εργασίας - προφανώς προς όφελος των εργοδοτικών συμφερόντων!..
Αν αυτό δεν συνιστά παράνοια, θα πρέπει ίσως να εξετάσουν το ενδεχόμενο της σχιζοφρένειας.
Ζητούν, ας πούμε, από την κυβέρνηση να απελευθερώσει το ωράριο των καταστημάτων αλλά να επιβάλει νέο ωράριο εξαήμερης ή πολύωρης εργασίας στους εργαζομένους.
Ζητούν από την κυβέρνηση να ορίζει η ίδια και προφανώς αυθαίρετα τον κατώτατο μισθό και τα επιδόματα στον ιδιωτικό τομέα.
Ζητούν από την κυβέρνηση να περικόψει την αποζημίωση απόλυσης, άρα να δώσει ένα «κίνητρο διευκόλυνσης απολύσεων» σε μια χώρα με περισσότερους από ένα εκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες άνεργους.
Ωραία αντίληψη περί ελεύθερης κοινωνίας. Αλλά και περί ελεύθερης αγοράς.
Αναρωτιέμαι σε ποια άλλη δημοκρατική χώρα του πλανήτη έχουν καταργηθεί με άνωθεν εντολή οι ελεύθερες διαπραγματεύσεις και οι συμφωνίες μεταξύ των κοινωνικών εταίρων.
Αναρωτιέμαι ποια άλλη δημοκρατία έχει υιοθετήσει ένα μοντέλο κατάλυσης των κοινωνικών σχέσεων με το επιχείρημα ότι τα αποτελέσματα της ελεύθερης λειτουργίας τους δεν ταιριάζουν στις αντιλήψεις τριών υπαλλήλων του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν.
Αναρωτιέμαι, δηλαδή, σε ποια δημοκρατία η κυβέρνηση προσδιορίζει τις κοινωνικές σχέσεις με υπουργικές αποφάσεις. Ποια άλλη δημοκρατία έχει βάλει την κοινωνία της στον γύψο.
Θέλω να ελπίζω ότι οι τροϊκανοί και οι προϊστάμενοί τους δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη πόσο βλάπτουν αυτήν τη χώρα. Πόσο έχουν τραυματίσει τη δημοκρατία της, την κοινωνία της, το φρόνημά της.
Προτιμώ, δηλαδή, να πιστεύω ότι είναι απλώς ανεγκέφαλοι. Για να μην υποθέσω ότι είναι κυρίως επικίνδυνοι.
Του Γ.Πρετεντέρη
