Merkel, shut up!

•τουΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΚΟΙΤΑ τώρα ποιοι τολμάνε και μιλάνε! Εκείνοι που αιματοκύλησαν, έκαψαν και κατέστρεψαν την Ευρώπη. Εκείνοι που για τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια ακόμα θα πρέπει, όταν μας βλέπουν, να σκύβουν το κεφάλι και να ψιθυρίζουν: «Συγγνώμη»!
ΚΟΙΤΑ ποιοι μιλάνε! Οι Γερμαναράδες... Που τις προάλλες, δηλαδή απ' τον Μάιο ώς τον Αύγουστο του 1941, ο κατοχικός στρατός τους «αγόραζε» ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες με πλαστά γερμανικά χαρτονομίσματα! Οταν οι Γερμανοί αξιωματούχοι πήγαν στις ελληνικές τράπεζες να αλλάξουν τα μάρκα τους με δραχμές, αποδείχτηκε πως αυτά είχαν τυπωθεί απ' την ανύπαρκτη Τράπεζα Πίστεως του Ράιχ. Κανένα απ' αυτά τα χαρτονομίσματα δεν είχε αριθμό και δεν έφερε την υπογραφή κάποιου μέλους του χιτλερικού οικονομικού επιτελείου...
ΣΤΗ συνέχεια οι... παππούδες της Μέρκελ, αφού αρπάξανε όσες ράβδους χρυσού δεν πρόλαβε να πάρει μαζί της στην Αφρική η κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού και του Γεωργίου του Β', απέσυραν τα ελληνικά κέρματα απ' την αγορά, τα έλιωσαν και καβατζώσανε τρεισήμισι τόνους ασήμι και άλλους τρεισήμισι τόνους νικελίου που χρησιμοποιήθηκαν στην πολεμική βιομηχανία του Γ' Ράιχ.
Η «ελληνική» κατοχική κυβέρνηση δάνεισε, μάλιστα, τριάμισι δισεκατομμύρια μάρκα στη χιτλερική Γερμανία στη... συμφωνία της Ρώμης. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που... δάνεισε τους κατακτητές της! Δανεικά κι αγύριστα... Λίγο πριν μπει στο Βερολίνο ο κόκκινος στρατός, οι γερμανικές οικονομικές υπηρεσίες... ετοιμάζονταν να μας αποπληρώσουν δόση 470 εκατομμυρίων μάρκων. Στη συνέχεια το δάνειο αυτό έπρεπε να αποπληρωθεί αναλογικά από τη Δυτική και την Ανατολική Γερμανία. Ούτε ένα μάρκο δεν πήραμε. Το ποσό αυτό που μας χρωστάει η Γερμανία ανέρχεται σήμερα στα 14 δισ. ευρώ.
ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΜΕ περισσότερο απ' όλους στους ναζί και μόνο γι' αυτό η Ευρώπη οφείλει να μας είναι αλληλέγγυη στα δύσκολα και αιωνίως να μας ευγνωμονεί! Γιατί εμείς καθυστερήσαμε τον Χίτλερ και αναγκάστηκε να πάει μες στα χιόνια και να ηττηθεί στη Ρωσία. Αντισταθήκαμε 219 μερόνυχτα στον άξονα! Με δεύτερους τους Νορβηγούς, 61 μέρες και τρίτη την υπερδύναμη της εποχής Γαλλία, που αντιστάθηκε μόλις 43 μέρες.
Η Ελλάδα είχε τις περισσότερες ανθρώπινες απώλειες. Στις μάχες των 219 ημερών έχασαν τη ζωή τους 13.676 Ελληνες στρατιώτες, ενώ οι συνολικές απώλειες την περίοδο της γερμανικής κατοχής (μάχες, εκτελέσεις, κακουχίες, πείνα) ξεπέρασαν το 10% του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή 750 χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές. Οταν οι Ρώσοι είχαν απώλειες 2,8% του πληθυσμού, οι Ολλανδοί 2,2% και οι Γάλλοι 2%. Κι όλα αυτά έγιναν τις προάλλες...
ΕΤΣΙ λοιπόν, αγαπητέ Γερμαναρά, που σου αγοράζουμε τα όπλα, τις Μερσεντές, τις BMW και μας δίνεις μίζες για να κυβερνάει εδώ η Ζίμενς, όταν μας μιλάς πρέπει να κατεβάζεις το κεφάλι και να ψιθυρίζεις ταπεινά: Συγγνώμη... Αφού μας ακουμπήσεις πρώτα τα 275 εκατομμύρια ευρώ που μας χρωστάς απ' τις επανορθώσεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τα 14 δισ. από το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο που σου δώκαμε.
ΠΡΙΝ στραβομουτσουνιάσεις, ω Μέρκελ, δώσε μας τα 5 δισ. ευρώ που μας χρωστάς από την εποχή της ουδετερότητάς μας και τα 51 δισ. που έχουν φτάσει οι αποζημιώσεις που μας χρωστάς βάσει των αποφάσεων της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων του 1946.
ΕΜΕΙΣ, ω Μέρκελ, δεν... υποβάλαμε τη χώρα σας σε εξήντα έξι ολοκαυτώματα. Εμείς δεν κάψαμε ποτέ κάποια γερμανική πόλη. Οπως κάνατε εσείς στο Δίστομο ή στον Χορτιάτη της Θεσσαλονίκης. Οπου βάλατε, ω Μέρκελ, σ' ένα φούρνο 149 Ελληνες, ανάμεσά τους παιδιά, βρέφη, και τους κάψατε ζωντανούς. Το θυμάσαι, Αγγέλα; Μας ζητάς συγγνώμη όποτε μας βλέπεις; Μας αποζημίωσες ποτέ; Γι' αυτό, shut up, Merkel!

Γερμανικές αποζημειώσεις

Στο προσκήνιο επανήλθε το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και επανορθώσεων προς την Ελλάδα εξαιτίας της ναζιστικής κατοχής. Η γερμανική πλευρά απορρίπτει παγίως τα ελληνικά αιτήματα, οι δε ελληνικές κυβερνήσεις επισήμως δεν εχουν παραιτηθεί ποτέ των διεκδικήσεων, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση "γερμανικές αποζημιώσεις" είναι ένα κεφάλαιο που η επίσημη ελληνική πολιτεία ουσιαστικά δεν αγγίζει. Εχει ενδιαφέρον να δούμε ποιές είναι οι ελληνικές αξιώσεις, τι απαντά το γερμανικό κράτος, ποιά η επιχειρητολογία των δύο πλευρών και τι λέει η περίφημη σύμβαση του 1960, πάνω στην οποία πατάει η Γερμανία.

Οι οφειλές
Σύμφωνα με το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανιας προς την Ελλάδα, στο οποίο σημειωτεόν πρωτοστατεί ο Μανόλης Γλέζος, το Γερμανικό Κράτος οφειλει:

1) 7,1δισ. δολάρια (αγοραστικής αξίας 1958) πλέον τους τόκους, που επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη των Παρισίων για τις καταστροφές που προξένησαν στη χώρα τα κατοχικά γερμανικά στρατεύματα. Προκειται για τις λεγόμενες επανορθώσεις.

2) Την εξόφληση του κατοχικού δανείου ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, πλέον τους τόκους. Στα χρόνια της κατοχής οι ναζί "απέσπασαν" από την ελληνική κατοχική κυβέρνηση αναγκαστικό δάνειο, το οποίο σήμερα με τους τόκους και τον πληθωρισμό υπερβαίνει τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια. Το ύψος του δανείου το είχαν καθορίσει οι ίδιοι οι Γερμανοί αμέσως μετά τον πόλεμο στο ποσό των 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ (σε τιμές του 1944).

3) Την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα των θηριωδιών του γερμανικού στρατού κατοχής. Εδώ συμπεριλαμβάνοται υποχρεώσεις για την αφαίρεσης ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσμένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000 σκοτωμένων σε μάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, 600.000 νεκρών από πείνα και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).

4) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που άρπαξαν τα γερμανικά στρατεύματα. Σύμφωνα με έκθεση ΕΑΜιτών αρχαιολόγων, που συνετάχθη το 1946, οι Γερμανοί διέπραξαν κλοπές και αφαίρεσαν αρχαιότητες μεγάλης αξίας από τα εξής μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους: Κεραμεικού, Πειραιά, Σκαραμαγκά, Βούλας, Βάρης, Κορωπίου, Κερατέας, Σουνίου, Ελευσίνας, Αίγινας, Μεγάρων, Θήβας, Λιβαδειάς, Ευπαλίου, Γαλαξιδίου, Τανάγρας, Χαιρώνειας, Κωπαΐδας, Δελφών, Χαλκίδας, Ερέτριας, Κορίνθου, Αργους, Λακωνίας, Κυθήρων, Βασιλικού Μεσσηνίας, Πεταλιδίου Μεσσηνίας, Θερμού, Μονής Βελάς, Ν. Αγχιάλου, Λάρισας, Καλαμπάκας, Χασίων(Μονή Αναλήψεως), Μονής Γκούρας, Θεσσαλονίκης, Ποτιδαίας, Κομοτηνής, Μυτιλήνης, Σάμου, Τηγανίου, Μήλου, και Καστελίου Κισσάμου, Κνωσού, Αγίας Τριάδας, Γόρτυνας, Φαιστού (Κρήτη).


Τι λέει η Γερμανία
Η γερμανική πλευρά ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα καταβολής επανορθώσεων, χρησιμοποιώντας δύο βασικά επιχειρήματα: Πρώτον η Ελλάδα πήρε το 1960 αποζημίωση 115 εκατ. μάρκων από τη Γερμανία και δεύτερον υπάρχει η συμφωνία της Διάσκεψης του Λονδίνου του 1953, που εξαιρεί τη Γερμανία από την καταβολή επανορθώσεων έως την υπογραφή συνθήκης ειρήνης μαζί της. Κατά τη γερμανική άποψη, τέτοια συνθήκη δεν έχει υπογραφεί ως τώρα. Ωστοσο, υπάρχει η νομικά επικρατούσα άποψη ότι η συμφωνία της 12/9/1990 (γνωστή ως συμφωνία Τέσσερα - συν δύο) για την ένωση της Γερμανίας, αντιστοιχεί σε συνθήκη ειρήνης και άρα η Γερμανία υποχρεούται σε καταβολή επανορθώσεων.

Τι λέει η σύμβαση του 1960
Το Γερμανικό κράτος, αρνούμενο οποιαδήποτε οφειλή, "πατάει" κυρίως στη σύμβαση που υπεγράφη το 1960 μεταξύ ττου Ελληνικού κράτους (η Ελλάδα ήταν βασίλειο με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) και της κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Τη σύμβαση αυτή επικαλείται τώρα και ο Αντρέας Πέσκε, εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών.

Να δούμε τι λέει η σύμβαση «μεταξύ του Bασιλείου της Eλλάδος και της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας περί παροχών υπέρ Eλλήνων υπηκόων θιγέντων υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως»:

Στο πρώτο άρθρο της Σύμβασης ορίζεται ότι «H Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία θα καταβάλει εις το Bασίλειον της Eλλάδος εκατόν δέκα πέντε εκατομμύρια γερμανικών μάρκων υπέρ των υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεων διά λόγους φυλής, θρησκείας ή κοσμοθεωρίας θιγέντων Eλλήνων υπηκόων, οίτινες υπέστησαν, συνεπεία των μέτρων τούτων διώξεως, ζημίας ελευθερίας ή υγείας και ιδίως και προς όφελος των επιζησάντων οικείων των φονευθέντων συνεπεία των μέτρων διώξεων τούτων».

Στο δεύτερο άρθρο της ίδιας σύμβασης ορίζονται οι δόσεις καταβολής των χρημάτων, ενώ στο τρίτο αναφέρεται: «Διά της εν άρθρω 1ω προβλεπομένης πληρωμής ρυθμίζονται οριστικώς άπαντα τα ζητήματα άτινα αποτελούν το αντικείμενο της Συμβάσεως ταύτης και τα αναφερόμενα εις τας σχέσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας προς το βασίλειον της Eλλάδος, μη θιγομένων ενδεχόμενων νομίμων απαιτήσεων Eλλήνων υπηκόων».

Το Γερμανικό κράτος "πατάει" λοιπόν στο "ρυθμίζονται οριστικώς άπαντα τα ζητήματα". Υπάρχουν όμως τουλάχιστον δύο αλλά:
Πρώτον: Mε επιστολή, που έχει ημερομηνία ίδια με αυτή της Σύμβασης, ο πρέσβευτή μας στη Bόνη απευθύνεται προς το Γερμανό υφυπουργό Eξωτερικών και του επισημαίνει ότι η Ελλάδα επιφυλάσσεται για "νέας απαιτήσεις". Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην επιστολή: "H κυβέρνησις του βασιλείου της Eλλάδος συμφωνεί προς την άποψιν ταύτην της κυβερνήσεως της Ομοσπονδιακής Γερμανικής Δημοκρατίας. Eπιφυλάσσεται εν τούτοις όπως προβάλει νέας απαιτήσεις, αιτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής κατά την γενική εξέτασιν, συμφώνως το άρθρω 5, παράγραφος 2 της Συμφωνίας περί γερμανικών εξωτερικών χρεών της 27ης Φεβρουαρίου 1953».

Δεύτερον: Σύμφωνα με νομικούς που παρακολουθούν την υπόθεση η σύμβαση αναφέρεται σαφώς σε "θιγέντες έλληνες υπηκόους" και επομένως μπορεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση για τις ζημιές και τις καταστροφές των υποδομών. Επίσης, η σύμβαση δεν καλύπτει το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο το οποίο με σημερινές τιμές ξεπερνά τα 25 δισ. δολάρια!

Δεν θα γίνεις ιθαγενής ποτέ.

Εξετάσεις θεσμοθετεί η κυβέρνηση για την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες οι οποίοι διαμένουν νόμιμα στη χώρα. Οι εξεταζόμενοι θα πρέπει να αποδείξουν ότι μπορούν να ενσωματωθούν στην ελληνική κουλτούρα και ως εκ τούτου θα εξετάζονται σε συναφή θέματα, όπως το διπλοπαρκάρισμα, το διαζύγιο της Μενεγάκη, αν θα κάνει καμιά μεταγραφή της προκοπής ο πρόεδρος και τα στημένα παιχνίδια του Πάμε Στοιχήματος.

Ειδικό βάρος θα δίνεται στη γνώση της ελληνικής ιστορίας. Οι ερωτήσεις θα ξεκινάνε από το βασικό επίπεδο, όπως «με τι μετράει τη γη η Ελευθεριά», «ποιος είναι ο φρουρός της Ελλάδος και ο σκληρός τιμωρός κάθε της εχθρού», «τι χρώμα έχει η νύχτα στα βουνά και τι πέφτει στους βράχους», «γιατί πρέπει να πληρώνουμε πέντε τρις ευρώ το χρόνο για εξοπλιστικά προγράμματα» και «γιατί οι στρατιωτικοί πρέπει να παίρνουν σύνταξη στα 42 τους». Στο δεύτερο επίπεδο δυσκολίας θα υπάρχουν ερωτήσεις για τους Ελ και την ομάδα Έψιλον, τη νομιμοποίηση των ημιυπαίθριων, την Ατλαντίδα, τον ασυμβίβαστο εθνικό αγώνα της εκκλησίας που ανάγκασε τον Σουλτάνο να της παραχωρήσει τεράστιες εκτάσεις, τον Τζορτζ Σόρος, καθώς και τις ανθελληνικές σιωνιστικές θεωρίες του Δαρβίνου που θέλουν τον Μεγαλέξαντρο να κατάγεται από τον πίθηκο.

Επίσης, μετά από πρόταση του Γ. Καρατζαφέρη που έγινε δεκτή από την κυβέρνηση, οι αιτούντες ιθαγένεια θα αποστειρώνονται σε ειδικούς κλιβάνους, θα αποχρωματίζονται προσεκτικά και θα περνάνε από τεστ ειλικρίνειας σε ειδικό μηχάνημα, το οποίο θα χειρίζεται η σύζυγος του Άδωνι Γεωργιάδη.

Προπαγανδιστικοί μύθοι -και τρομοκρατία- περί χρεοκοπίας

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

«Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.

Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη - την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.

Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001-2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!

Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.

Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.

Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!

Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος. Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.

Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.

Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι... 175%! Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.

Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.

Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).

Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως... χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.

Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το... 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.

Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα».

Το χρήμα να αλλάζει χέρια

Το χρήμα πρέπει να αλλάζει συνέχεια χέρια με μεγάλη ταχύτητα. Ειδάλλως, δημιουργείται πρόβλημα στον οικονομικό οργανισμό.
Ιδού ένα παραδοξολογικό έως σουρεαλιστικό χαρακτηριστικό παράδειγμα του σημερινού οικονομικού μας αξιώματος:
Σ' ΕΝΑ χωριό που ζει από τον τουρισμό, τα πάντα έχουν νεκρωθεί λόγω της κρίσης. Για να επιβιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται από τον άλλον. Ο καιρός περνά μέσα σ' αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, ώσπου ύστερα από έναν μήνα, όπου όλοι βαράνε μύγες, έρχεται επιτέλους κάποιος τουρίστας και ζητάει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.
Ο ξενοδόχος τού λέει την τιμή και την έκπτωση, κι εκείνος προπληρώνει με ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ. Πριν ακόμα ανέβει στο δωμάτιό του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στον χασάπη, στον οποίο χρωστάει ακριβώς 100 ευρώ. Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει με κρέας. Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόμισμα και σπεύδει στο μπουρδελάκι, να το δώσει στην πουτάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες ώρες άγριου, απύθμενου σεξ που πέρασαν μαζί. Εκείνη, με τη σειρά της, δίνει τα 100 ευρώ στον ξενοδόχο για τις βραδιές που χρησιμοποίησε με πίστωση τα δωμάτιά του για τους πελάτες της.
ΜΟΛΙΣ η επί χρήμασι εκδιδομένη άφησε το χαρτονόμισμα στη ρεσεψιόν, κατεβαίνει ο τουρίστας από το δωμάτιό του και λέει στον ξενοδόχο ότι τελικά άλλαξε γνώμη και θα φύγει απ' το χωριό. Ο ξενοδόχος τού δίνει πίσω τα 100 ευρώ, που πήρε απ' την πουτάνα, αφού έκαναν τον γύρο του χωριού.
ΑΥΤΟ είναι ο σουρεαλισμός στην οικονομία. Τελικά, δεν υπήρξε καθόλου εισόδημα για το χωριό, τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε, και όλα τα χρέη του χωριού ξεπληρώθηκαν...

Ιδεοληψίες...και φοβικά σύνδρομα

Μετανάστευση, ιθαγένεια, έθνος, δικαιώματα, πατρίδα. «Η συζήτηση -δηλαδή ποια συζήτηση; μήπως ο μονόλογος;- γίνεται ακόμη και μεταξύ λογίων και επιστημόνων, με τρόπο ανατριχιαστικά δημοσιογραφικό, με επιπολαιότητες, με ανακρίβειες, με αμετροέπειες»...
Αυτά σημειώνει στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Διαβάζω» ο Αλέξης Ζήρας. Ως ελάχιστη συμβολή στον αναγκαίο διάλογο, παραθέτονται αποσπάσματα από το ενδιαφέρον αυτό σημείωμα: «Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών αποφεύγουν να δηλώσουν ότι η αποδόμηση των επιμέρους εθνών και κοινωνιών της Ευρώπης είναι συστατική προϋπόθεση για την υλοποίηση του "οράματος" των "Ηνωμένων Πολιτειών" της (...). Τα 2-3 τελευταία χρόνια, με τη βοήθεια της οικονομικής κρίσης, οι ισχυροί εταίροι μας έκαναν πολύ αυστηρότερο, έως απαγορευτικό τον έλεγχο εισόδου των μεταναστών στις χώρες τους. Προέκριναν έτσι ορισμένα κράτη, όπως η Ελλάδα, με εγγενή προβλήματα διοίκησης και σχεδόν ανύπαρκτη στρατηγική υποδοχής, να παίξουν τον ρόλο των "χωρών συσσώρευσης" (...). Τα προβλήματα ένταξης και συνύπαρξης των μεταναστών στη χώρα μας άρχισαν να γίνονται πιεστικά μετά το 2000, όταν οι φραγμοί εισόδου τους στην "εκσυγχρονισμένη" Ε.Ε. οδήγησαν στην εδώ γεωμετρική άνοδο του αριθμού τους. Τότε άρχισε να ξυπνάει και να εξαπλώνεται ο φόβος για τον άλλο, τότε άρχισαν καθαρά οι ιδεολογικοί αναχρονισμοί και οι σοβινισμοί από πολιτικές ομάδες της άκρας δεξιάς (...). Δεν υπάρχει αμφιβολία ωστόσο ότι η ενοχή και ο φόβος για τον άγνωστο άλλο, προτού πάρουν για μια ακόμα φορά το πολιτικό τους πρόσημο, είναι αντιδράσεις με βαθύτερα αίτια, πολύ βαθύτερα και πολύ ευρύτερα από όσα νομίζουν οι θεωρητικές προσεγγίσεις της αριστεράς και των ευκαιριακά φίλα προσκείμενων πανεπιστημιακών της (...). Και το όλο πράγμα σπρώχνεται στην κυριολεξία σε μια λύση σπουδής από την παρούσα κυβέρνηση, όχι λόγω πραγματικού ενδιαφέροντος για τις κοινωνικές ομάδες των μεταναστών και της ενσωμάτωσής τους, αλλά λόγω της υπόρρητης ή φανερής ελπίδας ότι έτσι θα βελτιωθούν τα οικονομικά του κράτους, των ασφαλιστικών Ταμείων, αλλά θα ενισχυθούν και οι πλειοψηφίες της προσεχούς εκλογικής κάλπης»...
Ο υπό ψήφιση νόμος για τα δικαιώματα των αλλοδαπών και την απόδοση της ιθαγένειας να γίνει πράξη και να καταστούν και αυτοί, με τις απαραίτητες βεβαίως προϋποθέσεις και τους περιορισμούς, ισότιμα μέλη της ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε κατά τον Ισοκράτη "Ελληνες εισίν οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες".

Κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμε

«Κύριοι, δυστυχώς, επτωχεύσαμεν»

ΕΔΗΛΩΣΕΝ περίλυπος ο Χαρίλαος Τρικούπης στη Βουλή των Ελλήνων το 1893. Είχε προηγηθεί η βίαιη ανθελληνική εκστρατεία στο εξωτερικό, αλλά και πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα στο εσωτερικό. Ανεπιτυχώς προσπάθησε ο Χαρίλαος να δανειστεί κι άλλο, έστω και πανάκριβα. Οι τραπεζίτες και οι κυβερνήτες της Ευρώπης τού έκλεισαν τις στρόφιγγες.

ΚΙ όμως όλα είχαν ξεκινήσει τόσο ωραία... Φάγαμε βέβαια μια μικρή πτωχευσούλα στα 1827, αλλά αυτή παραδόξως μας ωφέλησε. Μας έσωσε! Είχε εγκρίνει οι εγγλέζικες τράπεζες περίπου 3 εκατομμύρια λίρες ονομαστικά δάνεια προς τους οπλαρχηγούς. Στα χέρια τους όμως έφτασαν μόλις 600 χιλιαρικόπουλα, τα οποία, όπως πήγαινε η όλη φάση, μάλλον θα τα κλαίγανε οι Εγγλέζοι. Το 1827 δεν είχε καν ιδρυθεί ελληνικό κράτος, από ποιον θα τα έπαιρναν πίσω;... Ετσι, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ύστερα από συμφωνία των μεγάλων δυνάμεων έγινε η ναυμαχία στο Ναυαρίνο, η επανάσταση ενίκησε, αποκτήσαμε κράτος, οπότε από κάποιον είχανε λαμβάνειν.

ΦΥΣΙΚΑ τα πήρανε πίσω με το παραπάνω... Ο Καποδίστριας, ως γνωστόν, έβαλε μέχρι και δικά του λεφτά από την προσωπική του περιουσία για να λειτουργήσει το κράτος -αφού Λονδίνο και Παρίσι δεν τον δανείζανε γιατί ήταν ρωσόφιλος- και στη συνέχεια εξέδωσε ακάλυπτα χαρτονομίσματα... Αφού δολοφονήθηκε, μετά δανείσανε τον Οθωνα 60 εκατομμύρια φράγκα, από τα οποία τα 33 τον υποχρέωσαν να τα δώσει αμέσως πίσω για τα «δάνεια της ανεξαρτησίας». Για εκείνα εκεί, δηλαδή, τα εξακόσια χιλιαρικόπουλα που είχανε πάρει σε λίρες οι οπλαρχηγοί για να ντουφεκάνε.

ΤΟΥ περισσέψανε 27 εκατομύρια του Οθωνα. Ευτυχώς με μόλις 12,5 αγόρασε το 1843 από τους Τούρκους την Αττική, τη Φθιώτιδα και την Εύβοια. Τζάμπα πράγμα! Πού να φανταστούνε οι Τουρκαλάδες τι υπεραξίες θα προέκυπταν απ' αυτά τα οικόπεδα ύστερα από μόλις 15ο χρονάκια...

ΜΑΣ έπιασε όμως αμόκ... Θέλαμε να τα αγοράσουμε όλα από τους Τούρκους! Οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες που μας δίνανε δάνεια με υψηλά επιτόκια, έτριβαν τα χεράκια τους... Αγοράσαμε τη Θεσσαλία, φτιάξαμε στρατό, χρηματοδοτήσαμε τον κρητικό αγώνα.

ΕΡΧΕΤΑΙ και ο Χαρίλαος Τρικούπης και προσπαθεί να αναμορφώσει τον δημοσιονομικό και διοικητικό οργανισμό της χώρας οραματιζόμενος τη μεγάλη ανάπτυξη και την εκβιομηχάνιση. Με νέο δανεισμό φτιάχνει και το γνωστό σιδηροδρομικό δίκτυο που... απολαμβάνουμε έως σήμερα. Τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου δεν πρόλαβε.

ΔΙΟΤΙ το 1885 ο Χ. Τρικούπης χάνει τις εκλογές από τον Δηλιγιάννη, ο οποίος δεν μπορεί να εξυπηρετήσει... τα τεράστια δάνεια κι έτσι το 1892 ξανακερδίζει τις εκλογές ο Τρικούπης, που δεν κατάφερε με τη σειρά του να συνάψει νέο εξωτερικό δάνειο και παραιτείται...

Η κυβέρνηση Ράλλη - Σωτηρόπουλου που τον αντικαθιστά τα βρίσκει πάρα πολύ σκούρα και ξαναπαραδίδει στον Τρικούπη. Ο εξωτερικός δανεισμός της Ελλάδας έχει φτάσει 585,4 εκατομμύρια φράγκα. Ο Χαρίλαος λέει: «Δυστυχώς, κύριοι, επτωχεύσαμεν»...

ΤΙ έγινε μετά; Ο καταστροφικός ελληνο-τουρκικός πόλεμος του 1897 με κατάληξη την επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) από τους ξένους και ντόπιους πιστωτές της χώρας, τους λεγόμενους «ομολογιούχους». Ανάλογη φάση! Οικονομική «βοήθεια» με παραχώρηση του δικαιώματος να κάνουν κουμάντο οι ξένοι στην Ελλάδα.

ΗΤΑΝ ένα σχέδιο διάσωσης των πιστωτών και ουχί της χώρας, με νέο εγγυημένο δάνειο 151,3 εκατομμυρίων φράγκων, εξασφαλίζοντας πρώτα απ' όλα στους ομολογιούχους την τακτική είσπραξη των τοκοχρεολυσίων. Προέβλεπε τον έλεγχο των δημόσιων προσόδων και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών, την αποζημίωση με 99 εκατομμύρια φράγκα της Τουρκίας και την κάλυψη των 22,5 εκατ. φράγκων του ελλείμματος και των 31,4 εκατ. του κρατικού χρέους.

Και από τότε η ιστορία συνεχίζεται...

Έρευνες...

(Από τον Ε.ΑΡΑΝΙΤΣΗ)

Επιστημονικοφανείς θεωρίες εναλλάσσονται πλεόν με ταχύτητα που ζαλίζει, προσκαλώντας τον αρχικά εμβρόντητο παρατηρητή σε μια θέση παθητικής εξοικείωσης με την ιδέα ότι αποκαλύψεις αυτού του είδους μπορούν κάλλιστα να διαψεύδουν η μία την άλλη ατιμωρητί, οπότε οι υπόνοιες ότι, στην πραγματικότητα, καμία δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα, μεγιστοποιούνται.

ΑΥΤΟ ίσχυε ούτως ή άλλως από την εποχή που κάποια απ' τις αμέτρητες πανεπιστημιακές ερευνητικές ομάδες οδηγήθηκε στην άποψη πως οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν υπογράψει συμβόλαια ζωής επιβιώνουν περισσότερο, πιθανόν λόγω της περιστολής του άγχους που υποδαυλίζεται απ' τη σκέψη του θανάτου (!). Εγκαταλείποντας την επιστήμη ως έδαφος αναζήτησης της ερμηνείας των γεγονότων, οι επιστήμονες αφήνουν τους μελλοθάνατους και τις ασφαλιστικές εταιρείες εξίσου ευτυχείς και αφοσιώνονται στην κατάρτιση στατιστικών ερωτηματολογίων: μπορούν σήμερα να μας βεβαιώσουν ότι, αν ζήσεις, είσαι μάλλον ωφελημένος, αν πάλι κερδίσεις το στοίχημα με την ασφαλιστική εταιρεία πεθαίνοντας, είσαι και πάλι ωφελημένος, ή, όπως το έθεσε η Αΐντα Λουπίνο στο We live again, ήδη το 1934, «Αν πιεις πεθαίνεις, αν δεν πιεις πάλι πεθαίνεις...». Σωστό.

ΕΤΣΙ, παρουσιάζοντας το αυτονόητο σαν ανακάλυψη («...αν ο σύζυγος δέρνει τη γυναίκα του δύο φορές την εβδομάδα, το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο», πόρισμα ερευνητικής ομάδας Πανεπιστημίου Μπολώνιας!), υποχρεώνονται σύντομα να υποστηρίξουν και το αντίθετο, ομολογώντας ότι όλα είναι στον ίδιο βαθμό πιθανά: προηγουμένως, μας έλεγαν ότι η μόλυνση προκαλεί ανορεξία και μαρασμό, τώρα ενοχοποιείται για την παχυσαρκία (Πανεπιστήμιο Αμπερντίν)· πρώτα εξυμνούσαν τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τώρα αυτά θεωρούνται υπεύθυνα για τον προστάτη· μια φορά κι έναν καιρό εκθείαζαν τις ευεργετικές επιδράσεις του βαθέος και παρατεταμένου ύπνου, τώρα μας λένε ότι μπορεί να πυροδοτήσει εγκεφαλικά επεισόδια. Παλιά κατήγγελλαν ομόφωνα το junk food, τώρα ισχυρίζονται ότι η κατανάλωση πίτσας συμβάλλει στην πρόληψη του καρκίνου χάρη στον συνδυασμό ντομάτας και λίπους. Μέχρι πέρσι, το αυγό παρουσιαζόταν σαν θανάσιμος αγγελιοφόρος του χοληστερινικού overdose, τώρα αθωώθηκε.

ΤΟ ΑΛΑΤΙ, ίσαμε πρόσφατα, ήταν μια βόμβα στο τραπέζι μας· τον περασμένο Μάιο η αδιαφορία για την υπέρταση ξαναέγινε μόδα. Πρώτα μας έλεγαν ότι το λίπος ευνοεί τη διολίσθηση στην πνευματική νωθρότητα· τώρα, μια ομάδα Βρετανών επιστημόνων ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, για λόγους που συνδέονται με τις λιποαποθήκες των γοφών και τα λιπαρά οξέα εν γένει, οι αδύνατες κυρίες είναι λιγότερο οξυδερκείς απ' αυτές με καμπύλες.

Τα ξεχάσαμε;

...από το τζάμι φαίνονται τα χιονισμένα βουνά.

Κάπου εκεί είναι ο τόπος σου που δεν θα ξαναβρείς...

(Σπύρος Κατσίμης, Ο μετανάστης, εκδ. Γαβριηλίδης, 2004)

Είμαστε μια κοινωνία όπου η μετανάστευση ανήκει στην παράδοσή της. Στη νεότερη εποχή, στους 17ο και 18ο αιώνες, χιλιάδες κάτοικοι του ελλαδικού χώρου μετακινήθηκαν στην κεντρική Ευρώπη, στη Ρωσία, στη Μαύρη Θάλασσα και την Αζοφική, στη Δυτική και Ανατολική Μεσόγειο. Στα λιμάνια και στα εμπορικά κέντρα της ευρωπαϊκής ενδοχώρας, οι εμπορικές παροικίες των Ελλήνων αποτέλεσαν πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης, ενώ συνέβαλαν καθοριστικά στην ενίσχυση του ρεύματος του νεοελληνικού διαφωτισμού και στη διαδικασία της εθνικής αφύπνισης. Στην ανεξάρτητη Ελλάδα η μεταναστευτική κίνηση παρουσίασε νέα άνοδο. Στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στη Νότια Αμερική, στην Αυστραλία, στην Αφρική, στη Γερμανία, στο Βέλγιο και τη Σουηδία, παντού ξενιτεμένοι Ελληνες.

ΕΙΝΑΙ ο Ελληνισμός της Διασποράς, ένα συγκλονιστικό φαινόμενο με εκπληκτικές κοινωνικές, οικονομικές και ψυχολογικές σημάνσεις. Οι Ελληνες ιστορικά γαλουχήθηκαν με τη μετανάστευση, όπως οι Εβραίοι και οι Κινέζοι. Και βίωσαν στο πετσί τους το σκληρό συναίσθημα του ξένου, εκείνο που γεννιέται από την αποξένωση κι από τον τρόμο για την επιθετικότητα των ντόπιων στις κοινωνίες υποδοχής. Τότε που πιλοτάρανε τα σλέπια του Δούναβη, τότε που χτίζανε τη σιδηροδρομική επικοινωνία με την αμερικανική Δύση, τότε που κατέβαιναν στου Βελγίου τις στοές, τότε που λάδωναν τις μηχανές στις γερμανικές φάμπρικες. Γιατί δεν ήταν όλοι Ράλληδες, Ροδοκανάκηδες, Αβέρωφ, Βαλλιάνοι, ή Ζωσιμάδες.

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ κέντρο και η διασπορά σε πλήρη ευτυχία, οι πανηγυρικοί λόγοι στις αγαθοεργίες των ομογενών, οι εθνικοί γαλαξίες, η αιώνια πίστη στην ελληνικότητα του απόδημου αδελφού. Καμαρώνουμε στα πονηρά επιτεύγματα, πόσο χαρισματικοί αποδειχθήκαμε στην ξενιτιά.

ΣΗΜΕΡΑ γέμισε η Ελλάδα μετανάστες. Εμείς, σαν παγώνια φουσκωμένοι από εθνική αυταρέσκεια, επηρμένοι από τη μαγεία ενός ψευδεπίγραφου πλούτου και μιας επίπλαστης καλοπέρασης, παρακολουθούμε τον αγώνα για επιβίωση δεκάδων χιλιάδων ξένων στον τόπο μας. Υποδόριος ο αποτροπιασμός μας και μόνο στην παρουσία τους, επιχείρημα εναντίον τους η φτώχεια και η εξαθλίωσή τους. Με ισχυρές δόσεις προγονοπληξίας θα αντιμετωπίσουμε και τούτη την αλήθεια. Να φύγουν οι ξένοι, αυτοί οι ένοχοι της εθνικής μας απαξίωσης, αυτοί οι υπονομευτές της εθνικής μας υπεροχής. Γιατί είμαστε ανώτεροί τους.

ΤΟΣΟ επιτυχώς καταφέραμε να κοντύνουμε το παρελθόν μας!

Η ιδεολογική μάχη στην Ελλάδα

Όταν πριν 10 χρόνια περίπου η χώρα μας πάλι είχε στόχο τη σύγκλιση και την εναρμόνιση με τις πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης, η Ελλάδα στο Σύνταγμα, στις λαοσυνάξεις, διαδήλωνε απέναντι στον κίνδυνο να χάσει την «ορθόδοξη πίστη της» με τις ταυτότητες. Ο τότε αρχιεπίσκοπος έκανε δημοψηφίσματα, ο μετέπειτα πρωθυπουργός τα υπέγραφε. Όταν ο Καραμανλής ανέλαβε την κυβέρνηση, λησμόνησε να διορθώσει την κατάσταση μπας και σώσουμε την πίστη μας. Παραδόξως, και στον Χριστόδουλο διέφυγε να του υπενθυμίσει αυτή τη μικρή λεπτομέρεια. Ούτε ξανακούσατε τίποτα για ταυτότητες και απώλεια της πίστης μας. Ο στόχος όμως είχε επιτευχθεί. Ο εκσυγχρονισμός ματαιώθηκε, η χώρα σταδιακά απομακρύνθηκε από όλα τα ευρωπαϊκά κεκτημένα, κανόνες και συμπεριφορές. Τα αποτελέσματα τα ζούμε φέτος.
Αν η κοινή γνώμη συγχυσμένη ανάμεσα στην κυνική πολιτική ρηχότητα και το τηλεοπτικό λαϊκισμό μπερδεύεται, πιστεύει κάποτε στις εύκολες λύσεις και στους εχθρούς –Ευρωπαίους ή μετανάστες– που φταίνε για όλα τα δεινά μας, να είστε βέβαιοι ότι αυτοί ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει. Απλώς, ακόμα και την τελευταία ώρα, στο χείλος του γκρεμού, υπερασπίζονται τον κόσμο τους, τα προνόμιά τους.
Κάνε ένα πείραμα. Μεθαύριο Κυριακή, αγόρασε 5-6 κυριακάτικες εφημερίδες. Θα δεις με έκπληξη, πως ανεξαρτήτως του χρώματος της κάθε εφημερίδας, όποιο κόμμα κι αν υποστηρίζει, όλοι ξέρουν, γράφουν, αναλύουν την ίδια πραγματικότητα. Οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, διεθνείς οργανισμοί, σύλλογοι, από τον ΣΕΒ και το ΙΟΒΕ ως το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, όλοι συμφωνούν στο πρόβλημα. Μια χώρα που ο ένας μισθωτός στους τρεις πληρώνεται από το δημόσιο, που δεν παράγει τίποτα, που δεν εξάγει τίποτα, αλλά καταναλώνει αφειδώς, που είναι τελευταία στην παιδεία, την έρευνα και την τεχνολογία, χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς υψηλού επιπέδου θέσεις εργασίας, που δανείζεται 50 με 80 δις το χρόνο για να επιβιώσει, που ο δημόσιος προϋπολογισμός πηγαίνει στους τόκους των δανείων και τους μισθούς των υπαλλήλων, που δεν έχει φράγκο για παιδεία, υγεία, για να μαζέψει τα σκουπίδια, να φτιάξει ένα δρόμο. Αυτή η χώρα δεν έχει κανένα μέλλον. Ή θα αλλάξουμε τα πάντα ή θα χρεοκοπήσουμε καταγγέλλοντας την παγκοσμιοποίηση, τους κερδοσκόπους, τα διευθυντήρια των Βρυξελλών και τους μετανάστες.
Τους τελευταίους μήνες ως κοινωνία έχουμε συνειδητοποιήσει αρκετά πράματα. Όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε καμία πολυτέλεια χρόνου. Κάθε χαμένη μέρα κάνει τη σωτηρία πιο δύσκολη. Συζητάμε αν θα φορολογηθούν ο 15ος και 16ος μισθός των υπαλλήλων της Βουλής, αν θα πάρουν αύξηση φέτος όσοι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αποδοχές υψηλότερες των 2.000 ευρώ, αν θα κοπεί κανένα επίδομα του δημοσίου από τα καμιά 50αριά που έχουν. Την ίδια στιγμή, η δημοσιονομική κατάρρευση έχει περάσει στην υπόλοιπη οικονομία. 150.000 επιχειρήσεις είναι ήδη στο κόκκινο, οι 130.000 άνεργοι που προστέθηκαν το 2009 δεν θα είναι τίποτα μπροστά στο 2010. Σ’ αυτή τη χώρα, με την υστερική συμπεριφορά, τη μηδενική κοινωνική συνείδηση, 1 εκατομμύριο άνεργοι είναι ένα εφιαλτικό μέλλον. Αύριο θα ζούμε σε μια ζούγκλα, έναν κοινωνικό πόλεμο, όλοι εναντίον όλων, και θα απορούμε πώς ένα χρόνο πριν συζητούσαμε για επιδόματα και αφορολόγητα. Θα είναι όμως αργά.
Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα η κυβέρνηση «παίρνει μέτρα». Σωστά αρκετά από αυτά. Όμως η ιδεολογική μάχη έχει χαθεί. Γιατί δεν έχει καν δοθεί. Απ’ τη μια μεριά ο πολίτης βομβαρδίζεται με φόρους, εισφορές, μειώσεις μισθών, ΦΠΑ. Και από την άλλη μεριά οι δυνάμεις της καθυστέρησης και της μιζέριας παίζουν με τους αρχέγονους φόβους, την ανασφάλεια, εφευρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους, αποπροσανατολίζουν, χαϊδεύουν τα αυτιά, αναπτύσσουν όλο το ρεπερτόριο του λαϊκισμού: Είμαστε καλά, οι «άλλοι» είναι εχθροί μας, μας ζηλεύουν, θέλουν να μας πάρουν τα επιδόματά μας, τα σπίτια μας, τη γη μας, την πίστη μας, την πατρίδα μας. Ο φόβος του μέλλοντος είναι πιο δυνατός από τα «μέτρα». Ακόμα κι αν είναι δίκαια, που δεν είναι πάντα.
Η αλλαγή της Ελλάδας δεν μπορεί να γίνει μέσα σε κλίμα φόβου, με το λαϊκισμό να κυριαρχεί στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η κρίση είναι ένα καταστροφικό τέλος ή μια καινούργια αρχή. Αν χρησιμοποιήσουμε την κρίση για να αλλάξουμε όλες τις δομές, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που μας κρατάνε πίσω σ’ ένα παρελθόν ξεπερασμένο.
Μπορούμε να συζητήσουμε ένα ένα τα μέτρα, τα βήματα και τις τομές που πρέπει να γίνουν και να βρούμε τις πιο ευφυείς και δίκαιες λύσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει χωρίς αισιοδοξία, χωρίς συστράτευση σε μια πανεθνική προσπάθεια εξόδου από το φαύλο κύκλο, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες και πολιτικές συγκλίσεις. Χωρίς να κερδηθεί δηλαδή, πριν απ’ όλα, η ιδεολογική μάχη με την καθυστέρηση.
Δεν πρέπει να τα αλλάξουμε όλα γιατί είμαστε υποχρεωμένοι, γιατί μας το επιβάλλουν, γιατί χρεοκοπήσαμε. Αλλάζουμε γιατί μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο απ’ αυτό που ζούμε, αλλάζουμε γιατί θέλουμε εμείς.
Για να μιλήσω λίγο σαν κι αυτούς που κατηγορώ, η Ελλάδα είναι ευλογημένη χώρα. Ευλογημένη από τη γεωγραφία, την ιστορία, το κλίμα. Ακόμα και στο παρά πέντε μπορούμε να σώσουμε την παρτίδα. Αρκεί να το πιστέψουμε, να είμαστε αισιόδοξοι, να αφήσουμε πίσω τους εμπόρους του φόβου και τους επαγγελματίες των «κεκτημένων». Να ξέρουμε ότι αλλάζουμε όχι για να χάσουμε, αλλά για να κερδίσουμε.