Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος(2)...

Δεν χάθηκε ο κόσμος...

«Εξι και είκοσι γράφει το ταξίμετρο. Δίνω εξίμισι και πάω να κατέβω. "Την απόδειξή σας", με προλαβαίνει ο ταξιτζής. "Και το πενηντάλεπτό σας" συνεχίζει. "Ποιο πενηντάλεπτο; Εξι και είκοσι έγραψε, σου χρωστάω". "Ελα ρε αδερφέ. Δε χάθηκε ο κόσμος για είκοσι λεπτά και για τριάντα". Κατεβαίνω και νιώθω να ξηλώνονται μέσα μου τα στερεότυπα που μαζικά ανακυκλώνουμε για τους ταξιτζήδες. Ναι, υποθέτω τον αντίλογο, "εξαίρεση ήταν, ο κανόνας είναι άλλος". Αλλά μετράω πια όλο και περισσότερες τις εξαιρέσεις και λέω πως κανένας κανόνας δεν είναι από μπετό και σίδερο, ούτε καν της γραμματικής (ή της αγοράς, χα) και κάποια στιγμή μπορεί να ραγίσει.

Στο περίπτερο τώρα. Στους Αμπελόκηπους. Δεν έχω ξαναγοράσει κάτι από κει. Παίρνω ένα μπουκαλάκι νερό, ζητάω την "Καθημερινή", δίνω ενάμισι ευρώ, "την απόδειξή σας" μου λέει ο περιπτεράς. Ανεβαίνω στην κλινική, "πού είναι η εφημερίδα;" με ρωτούν. "Ελα ντε" απαντώ, διαισθανόμενος ότι μέτρησα μηχανικά την απροσδόκητη παράδοση της απόδειξης σαν παράδοση της εφημερίδας. "Ισως έπεσε στο παγκάκι που κάθισα για τσιγάρο". Στο εικοσάλεπτο γυρνάω στο περίπτερο να ξαναγοράσω την εφημερίδα. Ρωτάω, "μήπως θυμάστε αν πήρα ή δεν πήρα την εφημερίδα;" "Πού να θυμάμαι, αδερφέ. Αλλά τι σημασία έχει. Πάρε άλλη". Δίνω ένα δίευρο αλλά μου το επιστρέφει: "Αφού την πλήρωσες την πρώτη φορά". "Ναι αλλά μπορεί να την πήρα και να μου 'πεσε". "Ελα μωρέ, δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα ευρώ". "Στρίψε το δίευρο" επμένω, "κι όπου κάτσει". "Στρίψ' το εσύ" λέει γελώντας. Φεύγω και νιώθω μέσα μου να πέφτουν κι άλλα στερεότυπα, για τους "φραγκοφονιάδες Ελληνες" και τα τοιαύτα.

Στο καφενεδάκι. Εξω βέβαια, μια και το επιτρέπει η λιακαδίτσα και το επιβάλλει η ελευθερωτική δουλεία του καπνίσματος. Στο διπλανό τραπέζι, δυο μεσόκοποι καπνιστές (μέσα πεντέξι χαρτοπαίζουν δίχως να καπνίζουν) ψευτοτσακώνονται για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Πληρώνει τους καφέδες ο ένας, ο καφετζής πάει να του επιστρέψει τα παραπανίσια. "Σώπα ρε, δεν θα κόψουμε τώρα και το μπουρμπουάρ επειδή πέσαμε στα δύσκολα" του λέει ο πελάτης, τακτικός καθώς φαίνεται. "Δεν χάθηκε ο κόσμος για λίγα ψιλά". Ανάβω κι άλλο τσιγάρο, καιρό είχα να το νιώσω τόσο γλυκό.

Το μάτι μου παίρνει έναν τριαντάρη με χαρακτηριστικά της Απω Ανατολής να βγαίνει από το κοντινό σούπερ μάρκετ. Εχει ένα μωρό στην αγκαλιά και στο άλλο χέρι τα ψώνια. Ακουμπάει τη σακούλα και βγάζει από την τσέπη τα ψιλά του. "Στριμώγματα" σκέφτομαι, νομίζοντας πως τα μετράει. Οχι. Διαλέγει ένα κέρμα και το δίνει στη γερόντισσα που έχει απλωμένο χέρι επαιτείας και το κεφάλι σκυμμένο, να μη φαίνονται τα μάτια της. Δεν χάθηκε ο κόσμος, επαναλαμβάνω σιωπηρά αυτό που άκουσα μια, δυο, τρεις φορές, ούτε στημένο να 'ταν. Και κρύβω κι εγώ τα μάτια μου. Για άλλους λόγους».
Του Π. Μπουκαλα

Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος

ΕΔΩ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ... Μετανάστες και απόγνωση: «"Είμαι 17 ετών αλλά νιώθω 25. Αν ζήσεις ένα βράδυ εδώ, γερνάς. Δεν έχεις τίποτα. Νερό, ρεύμα, φαγητό", λέει. "Ονειρεύομαι ν' αποκτήσω διαβατήριο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Να ζήσω σ' ένα σπίτι". Ο Αζιζί θα φύγει από το χωράφι το απόγευμα και με τα πόδια θα φτάσει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Για μία ακόμη προσπάθεια»...
Από το (εξαιρετικό) ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδόπουλου, στα «Νέα»:
- «Στην είσοδο του λιμανιού της Ηγουμενίτσας στήνουν καρτέρι οι λαθρεπιβάτες της απόγνωσης. Εκατοντάδες παράνομοι μετανάστες χυμούν στις νταλίκες. Γαντζώνονται από τη ρεζέρβα, αγκαλιάζουν τον πίσω άξονα, τρυπώνουν στην αεροτομή. Για να ταξιδέψουν στην Ιταλία και τη νέα τους ζωή. Μαζεύονται σαν πέσει ο ήλιος. Αράζουν στις μπαριέρες της Εγνατίας Οδού ή κόβουν βόλτες στη μέση του δρόμου. Είναι πάνω από 200. Με πρόσωπα ξεραμένα από το κρύο. Φορούν μπλούζες που σακουλιάζουν πάνω τους, λασπωμένα παπούτσια και σκούφους φαγωμένους απ' τον σκόρο -ό,τι βρήκαν στα σκουπίδια. Δεν έχουν σακίδια στην πλάτη. Αλλωστε, έτσι όπως ταξιδεύουν, δεν μπορούν να κουβαλήσουν πολλά».
- «Περιμένουν τις πρώτες νταλίκες που θα πλησιάσουν το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Οταν αυτές εμφανίζονται, ομάδες των είκοσι ατόμων φράζουν με τα σώματά τους τον δρόμο. Οι υπόλοιποι ορμούν στις καρότσες. Κρύβονται στις παλετοθήκες, εισβάλλουν στην καμπίνα, γραπώνονται κάτω απ' το σασί. Αλλοι σκαρφαλώνουν πάνω στα φορτηγά για να σκίσουν τον μουσαμά και να χωθούν στο εμπόρευμα. Οι οδηγοί προσπαθούν να τους αποφύγουν με ελιγμούς ή να τους τρομάξουν αναπτύσσοντας ταχύτητα».
- «Στις πευκόφυτες πλαγιές του Λαδοχωρίου μια κοινωνία σκαρφάλωσε στα βράχια. Εκατοντάδες έχουν φτιάξει εκεί τον δικό τους καταυλισμό με ξύλα, νάιλον και ψάθες. Ανεβαίνουμε το γλιστερό μονοπάτι που οδηγεί στα σπίτια τους. Πατάμε σε απομεινάρια εστιών που είχαν ανάψει για να ψήσουν ή να ζεσταθούν. Αποφάγια και σκουπίδια έχουν σχηματίσει λοφάκια έξω από τις σκηνές».

Fast αρπαχτή στο Ελληνικό

Το μοντέλο της αξιοποίησης βλάπτει σοβαρά τα συμφέροντα του Δημοσίου
Η κυβέρνηση Παπανδρέου κινδυνεύει να περιέλθει σε πλήρη πολιτική και διαχειριστική σύγχυση στο ζήτημα της υποτιθέμενης αξιοποίησης της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου. Από τη μια πλευρά υπόσχεται ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και πώλησης ακινήτων που μπορεί να εξασφαλίσει 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015 για να καλυφθούν, ως έναν βαθμό, τα τεράστια χρηματοδοτικά κενά που δημιουργεί η αποτυχία της στρατηγικής του μνημονίου, και από την άλλη, μοιράζει διαβεβαιώσεις στην παραδοσιακή εκλογική πελατεία του Κινήματος για νομοθετική, συνταγματική κατοχύρωση της απαγόρευσης πώλησης «ελληνικής γης». Υποτίθεται ότι η κυβερνητική ηγεσία θα συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα με τη μέθοδο της λεγόμενης «αξιοποίησης» της ακίνητης περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου. Το ξεκίνημα θα γίνει με την περιοχή του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, που κατά τους εκπροσώπους της τρόικας θα πουληθεί για να εξασφαλιστούν 5 δισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου και του αρμόδιου υπουργού κ. Παμπούκη απλώς θα παραχωρηθεί η χρήση της για μερικές δεκαετίες σε επενδυτές από το Κατάρ.

Η διαφορά
Η διαφορά μεταξύ πώλησης και αξιοποίησης πρέπει να αναζητηθεί στα έσοδα. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να εξασφαλιστεί ένα ποσό της τάξης των 5 δισ. ευρώ, με το οποίο το ελληνικό Δημόσιο θα επαναγοράσει χρέος 6-7 δισ. ευρώ, ανάλογα με την έκπτωση που θα δεχτούν οι κάτοχοι των δεκαετών ομολόγων του. Στη δεύτερη περίπτωση το Δημόσιο μπορεί να ελπίζει μόνο σε ένα ετήσιο μίσθωμα της τάξης των 50-100 εκατομμυρίων ευρώ, που δεν επιτρέπει βέβαια την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος χρηματοδότησης του ελληνικού χρέους. Τα όποια οικονομικά οφέλη θα έρθουν σταδιακά μέσα από τις επενδύσεις, το άνοιγμα νέων θέσεων απασχόλησης, τη δημιουργία μεγαλύτερου κύκλου εργασιών, την επιβολή ΦΠΑ, τη φορολόγηση των κερδών κτλ.
Το γεγονός ότι η κυβερνητική ηγεσία παίζει με τις λέξεις –σε ό,τι αφορά το διεθνές ακροατήριο «πουλάει» και σε ό,τι αφορά το εσωτερικό ακροατήριο «αξιοποιεί»– μάς προετοιμάζει για μία ακόμη διαχειριστική αποτυχία. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα εξασφαλίσουμε τα έσοδα των 5 δισ. ευρώ που περιγράφονται στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων για το Ελληνικό, ενώ και η «αξιοποίηση» δεν πρόκειται να αποφέρει σημαντικά έσοδα στο Δημόσιο.

Αποτυχημένο μοντέλο
Το μοντέλο της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου δοκιμάζεται από το 1999 με ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα για το δημόσιο ταμείο, και συνοψίζεται ως εξής. Το ελληνικό Δημόσιο παραχωρεί σε ιδιώτες τη χρήση εκτάσεων και ακινήτων που του ανήκουν και έχουν χαρακτηριστικά «φιλέτου». Οι επιχειρηματίες που εξασφαλίζουν την αξιοποίηση αυτών των «φιλέτων» αναλαμβάνουν την υποχρέωση να καταβάλλουν ένα ετήσιο μίσθωμα και να πραγματοποιήσουν σημαντικές αναπτυξιακές επενδύσεις δεσμεύοντας συγκεκριμένα κεφάλαια. Στη συνέχεια διαπιστώνονται διάφορα προβλήματα στις συμβάσεις, που συνήθως έχουν σχέση με τις χρήσεις γης και με διάφορες εκκρεμότητες στα ακίνητα, με αποτέλεσμα οι παραχωρησιούχοι να διεκδικούν σε πρώτη φάση μείωση του μισθώματος και στη συνέχεια μείωση του ύψους των επενδύσεων που έχουν αναλάβει να πραγματοποιήσουν, ή και σημαντικές αποζημιώσεις.
Μια ματιά στον τρόπο που διαχειρίστηκαν συγκεκριμένα «φιλέτα» του Δημοσίου οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατά την περίοδο 1999-2010 μάς οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας είναι η ασφαλέστερη μέθοδος λεηλασίας του δημόσιου ταμείου και του δημόσιου συμφέροντος.

Ιδιοτελής αστοχία
Η αξιοποίηση του συγκροτήματος του Λαγονησίου –η πορεία του οποίου συνδέεται με την ανάπτυξη αλλά και τις κρίσεις του ελληνικού τουρισμού– γίνεται από το επενδυτικό σχήμα «Αττικός Ήλιος» χωρίς να πραγματοποιείται οποιοδήποτε έσοδο για το δημόσιο ταμείο. Το 1999-2000 παραχωρήθηκε η εκμετάλλευση του συγκροτήματος για 30 χρόνια. Στην αρχή ορίστηκε ετήσιο μίσθωμα 1,2 εκατ. ευρώ, το οποίο μόλις διαπιστώθηκαν παρανομίες στη χρήση του αιγιαλού και άλλες εκκρεμότητες περιορίστηκε στο 1/3. Στη συνέχεια, όμως, η εταιρεία Αττικός Ήλιος στράφηκε κατά του Δημοσίου, επικαλούμενη σοβαρά τεχνικά πολεοδομικά προβλήματα στην περιουσία που της παραχωρήθηκε προς αξιοποίηση, και εξασφάλισε αποζημίωση 50 εκατ. ευρώ. Με αυτό τον τρόπο μηδενίζεται το έσοδο του Δημοσίου για όλη τη διάρκεια της 30ετούς παραχώρησης του συγκροτήματος, ενώ είναι εξαιρετικά πιθανό να καταβληθούν και αποζημιώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Όσο για την υπολειμματική αξία της επένδυσης των 88 εκατομμυρίων ευρώ που έχει αναλάβει να πραγματοποιήσει η συγκεκριμένη εταιρεία στο συγκρότημα του Λαγονησίου, εκτιμάται ότι θα είναι μηδενική στο τέλος της 30ετίας.
Ανάλογη ήταν η εξέλιξη και σε ένα άλλο γνωστό τουριστικό «φιλέτο» του ελληνικού Δημοσίου, που συμπεριλαμβάνει το ξενοδοχείο Ξενία Παλλάς του Ναυπλίου, το Ξενία της Ακροναυπλίας και το ξενοδοχείο Αμφιτρύων στο Ναύπλιο. Η εταιρεία «Αργολικός Ήλιος» προσέφυγε σε διάφορες φάσεις κατά του Δημοσίου, επιτυγχάνοντας, για διάφορους λόγους, μείωση του ετήσιου μισθώματος κατά 70%, ενώ διεκδίκησε αποζημίωση 48 εκατομμυρίων ευρώ και εξασφάλισε ένα σημαντικό μέρος αυτού του ποσού, που υπερκαλύπτει τα μειωμένα ούτως ή άλλως μισθώματα της 30ετίας.
Οι εκκρεμότητες που ρυθμίστηκαν με αποτέλεσμα να μην υπάρξουν έσοδα για το Δημόσιο είχαν να κάνουν με την παραχώρηση της πισίνας του ξενοδοχείου Αμφιτρύων και του κοινόχρηστου χώρου στο δήμο πριν από το διαγωνισμό, τις αντιρρήσεις της αρχαιολογικής υπηρεσίας για τον τρόπο εκσυγχρονισμού του Ξενία Παλλάς και την αδυναμία μετατροπής του Ξενία της Ακροναυπλίας σε Spa εξαιτίας των περιορισμών στους όρους δόμησης. Οι επενδυτές στο συγκρότημα του Λαγονησίου απαλλάχθηκαν από τις οικονομικές τους υποχρεώσεις αξιοποιώντας τις καλές υπηρεσίες του νομικού γραφείου Γεωργιάδη και οι επενδυτές στο συγκρότημα του Ναυπλίου επένδυσαν με επιτυχία στις καλές υπηρεσίες του γραφείου Λυκουρέζου.

Χάος στις μαρίνες
Αλλά και η αξιοποίηση των μαρίνων οδήγησε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Η μαρίνα του Αγ. Κοσμά, η οποία αποτελεί μέρος του συγκροτήματος του Ελληνικού, παραχωρήθηκε σε γνωστή κατασκευαστική εταιρεία. Η τελευταία εμφάνισε προβλήματα ρευστότητας, τα οποία συνδυάστηκαν με την αδυναμία του Δημοσίου να παραχωρήσει την πλήρη έκταση που προέβλεπε το σχετικό συμβόλαιο και την αντίρρηση του Δήμου Ελληνικού στην προώθηση του επενδυτικού σχεδίου, το οποίο περιλάμβανε, όπως ήταν φυσικό, την κατασκευή νέων κτιρίων και εγκαταστάσεων. Το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσει η καταβολή του ετήσιου μισθώματος, να κηρυχτεί ο παραχωρησιούχος έκπτωτος με πρωτοβουλία των Ολυμπιακών Ακινήτων και να έχει ετοιμαστεί το έδαφος για δικαστικούς αγώνες που είναι βέβαιο ότι θα αποδώσουν αρκετά χρήματα στον επενδυτή, στον οποίο δεν επετράπη η ανάπτυξη της περιοχής σύμφωνα με όσα προέβλεπε η αρχική συμφωνία. Το πιθανότερο είναι ότι την ώρα που θα παραχωρεί το Δημόσιο τη μαρίνα του Αγ. Κοσμά στους νέους επενδυτές, θα δεχτεί κάποιο συμβιβασμό με τους προηγούμενους –με δαπάνες εννοείται του φορολογούμενου πολίτη– προκειμένου να ξεπεραστεί η εκκρεμότητα.
Στην περίπτωση της μαρίνας του Φλοίσβου, που θεωρείται από τα καλά επενδυτικά σχέδια, το Δημόσιο επιβαρύνθηκε με 12 εκατ. ευρώ για πρόσθετα λιμενικά έργα περιορισμού του αντιμάμαλου που δημιουργείται στο φαληρικό δέλτα και μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια των σκαφών που ελλιμενίζονται στη μαρίνα. Πολύ χειρότερη ήταν η διαχειριστική τύχη της μαρίνας Ζέας, όπου οι ιδιώτες επενδυτές διεκδίκησαν από το Δημόσιο αποζημίωση 13 εκατομμυρίων ευρώ επικαλούμενοι καθυστερήσεις στην αδειοδότηση, νομικά ελαττώματα στη σύμβαση, αλλά και τις καταστροφές κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας του Φεβρουαρίου του 2005. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όπως και στη μαρίνα της Ζέας υπήρξε μείωση του αρχικά συμφωνηθέντος μισθώματος, ενώ οι διάφορες αποζημιώσεις και τα πρόσθετα έργα που κρίθηκαν αναγκαία περιόρισαν, εάν δεν εκμηδένισαν, το όφελος για το δημόσιο ταμείο.

Τριπλό σκάνδαλο
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η ένταξη του «φιλέτου» του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στο πρόγραμμα fast track είναι πολύ πιθανό να καταλήξει σε μία ακόμη fast αρπαχτή νεοελληνικού τύπου.
Πρώτον, η κυβέρνηση Παπανδρέου –όπως άλλωστε και η ηγεσία της ΝΔ– επενδύουν, σε αγωνιώδη αναζήτηση χρημάτων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, σε μία μέθοδο με βεβαρημένο ιστορικό. Αρκεί να αναφέρουμε ότι η ΕΤΑ βρέθηκε αντιμέτωπη την περίοδο 2005-2006 με συνολικές διεκδικήσεις των επενδυτών, παραχωρησιούχων που έφταναν τα 180 εκατ. ευρώ. Προκαλεί μάλιστα εντύπωση το γεγονός ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν αφιερώνει τον αναγκαίο χρόνο για να ξεκαθαρίσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς και να απαλλάξει τα ακίνητα του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού από τα βάρη και τις εκκρεμότητες του παρελθόντος.
Δεύτερον, η κυβερνητική ηγεσία ακολουθεί μια σκανδαλωδώς κλειστή διαδικασία, ενώ έχουν κατατεθεί προτάσεις για την αξιοποίηση του Ελληνικού από αξιόπιστα επενδυτικά σχήματα ήδη από το 2005. Κανονικά, η κυβέρνηση θα έπρεπε να παρουσιάσει τα σχέδια και τις απαιτήσεις για την περιοχή του αεροδρομίου του Ελληνικού σε όλους τους ενδιαφερόμενους επενδυτές και να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη τις προτάσεις τους, προτού προχωρήσει σε διεθνή πλειοδοτικό διαγωνισμό. Η απευθείας κλειστή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Παπανδρέου και των αρχών του Κατάρ είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο δημόσιο συμφέρον και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εύκολου πλουτισμού διαφόρων εμπλεκομένων σε βάρος του δημόσιου ταμείου και των δοκιμαζόμενων φορολογούμενων πολιτών. Με το αραβικό τόξο αποσταθεροποίησης των καταπιεστικών, κλεπτοκρατικών καθεστώτων να έχει φτάσει ήδη στο Μπαχρέιν, που γειτνιάζει με το Κατάρ, υπάρχει ένα στοιχείο πολιτικού ρίσκου στην αδιαφανή επένδυση, που είναι υποχρεωμένες να λάβουν σοβαρά υπόψη οι ελληνικές αρχές.
Τρίτον, ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας Αθεμπίγιο εμφάνισε ένα σχέδιο απόλυτης τσιμεντοποίησης της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού με βάση το πρότυπο του Canary Wharf του Λονδίνου. Πρόκειται για μια προσπάθεια υπερεντατικής εκμετάλλευσης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των επενδυτών του Κατάρ, που δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από τους τοπικούς δήμους αλλά και την πλειονότητα των κατοίκων της Αττικής. Στην πραγματικότητα, ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας δουλεύει για τους επενδυτές από το Κατάρ, εμφανιζόμενος σαν σύμβουλος της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Μια ματιά στον τρόπο που διαχειρίστηκαν συγκεκριμένα «φιλέτα» του Δημοσίου οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατά την περίοδο 1999-2010 μάς οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας είναι η ασφαλέστερη μέθοδος λεηλασίας του δημόσιου ταμείου.
Ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας Αθεμπίγιο εμφάνισε ένα σχέδιο απόλυτης τσιμεντοποίησης της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού με βάση το πρότυπο του Canary Wharf του Λονδίνου. Στην πραγματικότητα, δουλεύει για τους επενδυτές από το Κατάρ, εμφανιζόμενος σαν σύμβουλος της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Του Γ.Κύρτσου

ΠΑΟΚ-ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ 1-0(;)

Το γεγονός:
Λίγο πριν την προγραμματισμένη πρεμιέρα της παράστασης «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», άγνωστοι πέταξαν βόμβες μολότοφ στην είσοδο του Θεάτρου Τέχνης στην Πλάκα.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, περίπου πενήντα(;) άτομα με κράνη επιτέθηκαν στο θέατρο και προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές, χωρίς όμως να τραυματιστεί κάποιος. Οι δράστες στη συνέχεια εξαφανίστηκαν με μηχανάκια…
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Κωστής Καπελώνης μιλώντας λίγη ώρα μετά την επίθεση στο «Αθλητικό Metropolis» τόνισε μεταξύ των άλλων:
-«Είμαστε όλοι σοκαρισμένοι, κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο».
- «Πίστευα πως το έργο με αυτό τον τίτλο θα έφερνε κόσμο που δεν έχει πατήσει ποτέ στο θέατρο, αλλά δεν το εννοούσα βέβαια με αυτό τον τρόπο».
Το έργο πραγματεύεται την ιστορία δυο κοριτσιών, που ακολουθούν μια οπαδική εκδρομή φίλων του «δικέφαλου» στην Αθήνα για το εκτός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος της περιόδου 1998-99 με τον Ολυμπιακό!


Το σχόλιο του Ανδρέα Ρουμελιώτη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία:

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ με τον μΠΑΟΚ


ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ με τον μΠΑΟΚ είναι το σωστό και ουχί χωρίς Μι• φταίω γω να 'ρθω να τα σπάσω μετά;
ΑΠΙΘΑΝΟ το μπλουζάκι που πουλούσε ένα μαγαζί στη Σαλονίκη. Είχε στάμπα μια μύγα και κατάληξη μίσω! Το άλλο έγραφε: «μΠΑΟΚ κι ας (απεικονιζόταν πάλι η μύγα) μίσω ποτέ!».

ΑΡΡΩΣΤΟΣ γαύρος είμαι και εγώ και δεν τα πολυκαταλαβαίνω αυτά τα κουλτουριάρικα περί δύο νεανίδων που 'χαν πονέσει στη ζωή τους και τους απάλυνε τη μοναξιά η συντροφικότητα που βρήκαν στην μΠΑΟΚάρα. Ωστόσο φρονώ πως οι μΠΑΟΚτζήδες είναι στην πραγματικότητα παραστρατημένοι γαύροι. Αδέλφια μας είναι! Και δεν πρέπει να τους φθονούμε επειδή δύο όμορφα κορίτσια πήγαν σ' εκείνους, αντί να τα κυκλοφορούμε εμείς και να πουλάμε μούρη στο Πασαλιμάνι.
ΑΛΛΩΣΤΕ εμείς τους πελάτες μας τους σεβόμαστε. Τσαμπουκάδες και τραμπουκισμούς κάνουν μόνον οι κάφροι και οι πνευματικά κατώτεροι. Υπολείπονται οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές μπροστά στην εφευρετικότητα και τη φαντασία των συνθημάτων της εξέδρας. Ας πούμε αυτό που έβγαλε απ' τα έντερά της, το: «Είναι βαριά η μπιπ του τσολιά», θα 'πρεπε να πάρει πρώτο βραβείο σουρεαλιστικής ποίησης.
ΕΙΝΑΙ λάθος μας να σπάμε τα φιλομπαοκτζήδικα θέατρα• πόσω μάλλον όταν οι κουλτουριάρηδες χρησιμοποιούν τον μαύρο δικέφαλο απλώς ως background... Οπου να 'ναι, ούτε εμείς ούτε εκείνοι θα 'χουμε χαρτζιλίκι για να αγοράσουμε εισιτήριο και να μπουμε στο γήπεδο. Οπότε δεν θα 'μαστε απλώς αδέλφια, αλλά και σύντροφοι...
ΜΗΝ ξεχνάς, εξαγριωμένε γαύρε μου, πως εκείνοι ήταν που φώναζαν το: «Τούμπα - Κούβα - Βιετνάμ» και διαπαιδαγώγησαν τις νεότερες γενιές με αντάρτικα τραγούδια και με Θεοδωράκη. Εστω κι αν... τα παράφρασαν, του στιλ: «ήρθαμε από τη Βουλγαρία/ και γκαμούμε Αθήνα-Πειραιά/ μΠΑΟΚ-μΠΑΟΚ σκίσ' τους την γκολάρα/ για να δούνε τώρα πώς γκαμάς». Πρόκειται για παράφραση στο αντάρτικο τραγούδι: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα/ θα μας σώσει τώρα απ' τη σκλαβιά/ κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία/ ζήτω-ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ».

ΤΟ «είμαστε δυο/ είμαστε τρεις/ είμαστε χίλιοι δεκατρείς» του Μίκη το τραγουδάνε στον ίδιο πάντα ρυθμό ως εξής: «Γκάμα γερά/ κάψε καλά/ Ομόνοια και Πειραιά/ το Σύνταγμα και τη Βουλή/ την μπουρδελόπολη αυτή/ την μπουρδελόπολη αυτήηη».
ΩΣ εκ τούτου, στο πλαίσιο του απόλυτου σουρεαλισμού, της τρέλας, της εκτόνωσης και της ελευθεριότητας που μόνο στις εξέδρες των γηπέδων απολαμβάνουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να τους βγάλουμε το καπέλο. Οπως και για την εφημερίδα που εξέδιδαν -και ήμουνα φαν- τον «μΠΑΟΚτζή». Δεν υπήρξε ποτέ στον κόσμο ολόκληρο πιο απίθανη, πιο σουρεαλιστική εφημερίδα, απ' αυτή• τη σκόνη των αρθρογράφων της έχουν φάει οι απανταχού σουρεαλιστές ποιητές. Το πιο δύσκολο εγχείρημα για έναν διανοούμενο είναι να προσπαθήσει να γράψει σκυλάδικο. Το δυσκολότερο όλων είναι να μπορέσεις να νιώσεις, να σκεφτείς και να γράψεις όπως οι... συνάδελφοι που εξέδιδαν τον «μΠΑΟΚτζή».
ΜΕΧΡΙ και τον Μπαμπινιώτη τάπωσαν όταν πήγε να δικαιολογηθεί γιατί έβαλε στο λήμμα «Βούλγαροι» την ερμηνεία: «οπαδοί του ΠΑΟΚ...». «Γιατί συνηθίζουν να τους φωνάζουν έτσι στο γήπεδο, έχει καθιερωθεί στο λεξικό», είπε τότε ο πρύτανης της Γλωσσολογίας.

«ΟΚ», απάντησε στο περιοδικό «ΕΨΙΛΟΝ» ο πρόεδρος των μΠΑΟΚτζήδων σε συνέντευξη που έδωσε στον Θωμά Σιώμο, «τότε κι εμείς θα φωνάζουμε συνέχεια στο γήπεδο: "τουτάνα - τουτάνα/ του Μπαμπινιώτη η μάνα", μέχρι να καθιερωθεί, οπότε θα είναι αναγκασμένος δίπλα στο λήμμα τουτάνα να βάλει τη μαμά του».
ΕΙΝΑΙ αδέλφια μας σου λέω... Ζήτα συγγνώμη τώρα στους κυρίους, που τους έσπασες το θέατρο!


Αποτέλεσμα:


Κατά τα φαινόμενα το άρθρο αυτό του Ανδρέα Ρουμελιώτη ήταν η αιτία να απολυθεί ή κατ' άλλους να μετατεθεί στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία".Το θέμα ωστόσο δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει.
Ο έως σήμερα, αποκλεισμός του από την εφημερίδα, για το κείμενο του “Ταξιδεύοντας με τον(μ)ΠΑΟΚ” προκάλεσε την αντίδραση και του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος έστειλε επιστολή προς δημοσίευση στην “Ελευθεροτυπία”.

Επιστολές έστειλαν ακόμη, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Τζίμης Πανούσης, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Διονύσης Τσακνής αλλά και οι “Θρησκευόμενοι Κόκκινοι Επιστήμονες**” , μια ομάδα διανοουμένων που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό. Παράλληλα η “Ελευθεροτυπία” δέχθηκε εκατοντάδες mail και τηλεφωνήματα από αναγνώστες της που διαμαρτύρονταν για το “κόψιμο” του δημοσιογράφου. Επίσης υπάρχει και μια μικρή ομάδα οπαδών του ΠΑΟΚ, που μέσω των blogs έχει διαφοροποιηθεί υποστηρίζοντας το δικαίωμα του δημοσιογράφου να λέει ελεύθερα τη γνώμη του.
**Οι «Θρησκευόμενοι Κόκκινοι Επιστήμονες» (;) επισημαίνουν:
«Η δυσμενής εργασιακή αντιμετώπιση του δημοσιογράφου Ανδρέα Ρουμελιώτη από την διεύθυνση της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» όπου εργάζεται και με αφορμή άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στις 9/2/2011 με τον τίτλο «ταξιδεύοντας με τον μΠΑΟΚ», είναι από κάθε άποψη απαράδεκτη. Το συγκεκριμένο άρθρο όχι μόνο δεν προσέβαλλε τους οπαδούς του ΠΑΟΚ αλλά αντίθετα καλούσε σε συμφιλίωση τους οπαδούς των ομάδων και δεν κατανοούμε αυτή τη στάση της εφημερίδας για τον γαύρο δημοσιογράφο. Ζητάμε να επιστρέψει ο «κόκκινος» Ρουμελιώτης στη στήλη του «Εδώ Ράδιο ‘Ε’» και η στήλη του να επιστρέψει στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», για να συνεχίσει να συμβάλει στη χιουμοριστική θέαση των πραγμάτων με κριτική σκέψη, αλλά και στον κατευνασμό των πνευμάτων όταν αυτά οξύνονται αναίτια, διά της σάτιρας και του γέλιου»

Δόγμα Σοκ

Κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό, Milton Friedman.
Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.
Στην περίπτωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, αναφέρει η συγγραφέας, «η σπείρα του χρέους λειτούργησε σαν ένα γιγαντιαίο όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση -προσθέτει- ο Friedman ήταν πεπεισμένος ότι, όταν ξεσπάσει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση. Εκτιμούσε ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της 6 με 9 μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές».
Η συγγραφέας επισημαίνει ότι «η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια... Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο» και, όπως αναφέρει η ίδια, «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του '80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό "Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την"».
Από τα λίγα αυτά αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τής Naomi Klein φαίνεται καθαρά ότι στη χώρα μας εφαρμόζονται πιστά οι συνταγές του «δόγματος του σοκ», συνταγές που έχει υιοθετήσει η τρόικα ακολουθώντας την πάγια πολιτική του ΔΝΤ, που δεν είναι άλλη από το «δόγμα του σοκ». Αυτή η «τεχνογνωσία» ήταν βασικός λόγος για τον οποίο η Ε.Ε. ζήτησε από το ΔΝΤ να είναι μέλος της τρόικας.
Πώς, όμως, έφτασε η Ελλάδα στο κατάντημα να γίνει χώρα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη; Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση κληρονόμησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο οφειλόταν στα μεγάλα ελλείμματα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών. Ειδικότερα το έλλειμμα του 2009 ήταν ιδιαίτερα αυξημένο, εξαιτίας όχι μόνο της πολιτικής που εφάρμοζε όλα τα χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και των μέτρων που έλαβε για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Παρ' ότι η σημερινή κυβέρνηση γνώριζε το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος πριν από τις εκλογές, το επιδείνωσε μόλις ανέλαβε την εξουσία, με: παροχές, κατάργηση φορολογικών μέτρων που θα απέδιδαν έσοδα (τα οποία εφαρμόζει τώρα), μη ψήφιση φορολογικού και αναπτυξιακού νομοσχεδίου και μη άμεση λήψη σκληρών μέτρων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2010 τον περασμένο Δεκέμβριο, και μη δανειζόμενη με χαμηλό spread τα αναγκαία ποσά τον περασμένο Ιανουάριο. Τέλος, οι αδιανόητες για έναν πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών δηλώσεις περί «χρεοκοπίας της χώρας», «Τιτανικού», «χώρας σε εντατική» κ.λπ. οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.
Υστερα απ' όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές (μετά την εκτίναξη των spreads στα ύψη), αναγκάστηκε να υπογράψει και να «περάσει» από τη Βουλή το ταπεινωτικό για τη χώρα Μνημόνιο, για να λάβει (σε δόσεις) το δάνειο των 110 δισ. ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, και τώρα αναγκάζεται να το αναθεωρήσει προς το χειρότερο, για να εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου αυτού.
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής του «δόγματος του σοκ» στη χώρα μας είναι παρόμοια με εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου αυτό εφαρμόστηκε: μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, εντατικοποίηση (fast track) των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και ξεπούλημα «φιλέτων» δημόσιων εκτάσεων. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ύφεση βαθαίνει και το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται αυξάνει.
Είναι πράγματι τραγικό μια κυβέρνηση κατ' όνομα «σοσιαλιστική» να εφαρμόζει με «θρησκευτική ευλάβεια» τις δοξασίες του υπέρμαχου του νεοφιλελευθερισμού Milton Friedman, οι οποίες βύθισαν στη φτώχεια και τη δυστυχία τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν.
Του Μ.Δρεττάκη (πρώην υπουργού Εθνικής Οικονομίας)

Παθολογικές εκδοχές

«...Υπάρχουν και εκείνοι -πάντοτε υπήρχαν- που είναι βέβαιοι ότι είναι οι αποκλειστικοί φορείς των άσπιλων γονιδίων ελληνικότητας. Είναι οι ίδιοι που κάποτε αποκήρυσσαν ως "μιάσματα" τους "άλλους". Σε αυτούς απαντά ο Παλαμάς -εθνικός μας ποιητής και αυτός θαρρώ:
"Στο αίμα μου κρατώ και από μία στάλα
ξένες και οχτρές κάθε λογής πατρίδες"
Και ο εθνικός μας ιστορικός Παπαρρηγόπουλος αντικρούοντας τον Φαλμεράιερ απέρριψε τη βιολογική ερμηνεία της Ιστορίας και στήριξε στον πολιτισμό τη συνέχεια του Ελληνικού Εθνους.
Η ελληνική ταυτότητα δεν είναι καμιά μεταφυσική ιδιότητα αμετακίνητη και αναλλοίωτη. Είναι προϊόν της Ιστορίας, της ζωής, των αγώνων, της κίνησης των ανθρώπων, της αλληλεπίδρασης των πολιτισμών.
Πλάστηκε και εξελίχθηκε, όχι σε ευθεία γραμμή, μέσα από νίκες και ήττες, από ξένες κατοχές που επέβαλλαν δουλείες, από βίαιες και εθελοντικές επιμειξίες. Ετσι είναι και η Ιστορία. Στην επανάσταση του '21, πόσοι αρβανίτες των νησιών και των βουνών δεν έγιναν Ελληνες και συνδημιούργησαν την ελεύθερη πατρίδα. Η χωρίς αυταρέσκεια και ακκισμούς καλλιέργεια της εθνικής αυτογνωσίας οδηγεί σε μια εθνική ταυτότητα που δεν φοβάται.
Δεν αντιμετωπίζει τους άλλους λαούς ως απειλή. Οδηγεί επίσης στον πατριωτισμό του πολίτη που αποφεύγει τους αποκλεισμούς και μάχεται τις παθολογικές εκδοχές ενός εθνικισμού του αίματος.
Η Ελλάδα που αγαπάμε και πονάμε είναι οι ήττες και οι νίκες της, οι θρίαμβοι και οι εμφύλιες διαμάχες, οι δόξες και οι ντροπές, οι χαρές και οι λύπες. Είναι όλες οι αντιφάσεις και οι συνθήκες που τη δημιούργησαν. Οι προοδευτικοί και οι συντηρητικοί, οι οπαδοί του διαφωτισμού και οι φανατικοί ορθόδοξοι, όλοι αυτοί οι παραδοσιακοί και οι μοντέρνοι κάνουν τον αντιφατικό και πολυδιάστατο Ελληνα.
Αυτή είναι η εθνική μας ταυτότητα που μπορεί να δεχθεί και άλλους που θα την εμπλουτίσουν.
Κρίμα που δεν το κατάλαβαν οι δικαστές...».
Του Γ. Κουβελάκη

windows 8 ή στα Ελληνικά το νέο λειτουργικό της Microsoft

Στην ελληνική γλώσσα θα "πατά" το νέο λειτουργικό της Microsoft
Όπως ανακοίνωσε χτες ο Στιβ Μπάλμερ, διευθύνων σύμβουλος της Microsoft, το επόμενο λειτουργικό σύστημα της εταιρείας, δηλαδή το Windows 8, το οποίο προβλέπεται να κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2011, θα βασίζεται καθ’ ολοκληρίαν στην ελληνική γλώσσα. Είναι γνωστό ότι οι επιστήμονες της πληροφορικής θεωρούν την Ελληνική «μη οριακή γλώσσα». Όπως εξήγησε ο Στιβ Μπάλμερ, η Ελληνική είναι μια γλώσσα που χρησιμοποιείται αδιαλείπτως εδώ και πάνω από 3.000 χρόνια για την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων, άρα έχει αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι αντέχει στις απαιτήσεις των καιρών και μπορεί να προσαρμόζεται διαρκώς και χωρίς προβλήματα σε νέες επικοινωνιακές ανάγκες. Τα πειράματα για την καταλληλότητα της Ελληνικής ξεκίνησαν κάτω από πυκνό πέπλο μυστικότητας από τις πρώτες μέρες της διάδοσης του διαδικτύου, όταν άρχιζε να γίνεται φανερό ότι το μέλλον της πληροφορικής και των επικοινωνιών θα βρίσκεται στο διαδίκτυο. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνο τον καιρό η Microsoft έθεσε σε κυκλοφορία όλα τα απαραίτητα βοηθήματα για την υποστήριξη της Ελληνικής, όπως π.χ. τις ασυναγώνιστες πολυτονικές γραμματοσειρές της.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, οι προβλέψεις της Microsoft επαληθεύτηκαν, οπότε η επένδυση της εταιρείας στην ανάπτυξη νέου λειτουργικού λογισμικού βασισμένου στην ελληνική γλώσσα προβλέπεται να της παράσχει σημαντικά πλεονεκτήματα στην εποχή των νέων διαδικτυακών τεχνολογιών. Τα πλεονεκτήματα αυτά δεν είναι προφανή και απαραίτητα μόνο στο λειτουργικό σύστημα, όπου τα Windows έτσι κι αλλιώς κατέχουν τα σκήπτρα, αλλά στο συνοδευτικό λογισμικό, όπου τα τελευταία χρόνια η Microsoft έχει συναντήσει οξύτατο ανταγωνισμό, π.χ. από τον Firefox της Mozilla. Η ευελιξία που της έχει δώσει η αξιοποίηση της Ελληνικής στη διαχρονικότητά της και σε ολόκληρο το νοηματικό της εύρος παρέχει στους προγραμματιστές της εταιρείας το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που αναζητούσαν. Υπολογίζεται ότι το νέο πρόγραμμα περιήγησης στο διαδίκτυο (IE11) θα τρέχει με ταχύτητα τουλάχιστον τριπλάσια από τον Firefox ή τον Chrome της εταιρείας Google.
Η προτίμηση της Microsoft, η οποία φαίνεται να δικαιώνεται στο στοίχημά της, δεν αποτελεί μόνο τιμή και δίκαιη αναγνώριση των πλεονεκτημάτων της Ελληνικής, η οποία άλλωστε με τον αδιαμφισβήτητο λεκτικό πλούτο της δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες γλώσσες. Όπως άφησε να εννοηθεί ο κ. Μπάλμερ, για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα θα έχουν να ωφεληθούν και οι Έλληνες προγραμματιστές, ακόμα και οι μαθητές που διδάσκονται προγραμματισμό στην ελληνική γλώσσα και έχουν ήδη εξοικειωθεί με εντολές και όρους όπως βρόχος, επικρότηση, ενθυλάκωση, εκσφαλμάτωση, προεπισκόπηση, αντικειμενοστραφής, ΕτικέταΒήμα και μύριους άλλους που όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά σε θεωρητικό επίπεδο. Η εξοικείωσή τους μπορεί να τους φανεί χρήσιμη ακόμα και σε εργασιακούς χώρους εκτός Ελλάδας μια και θα είναι οι μοναδικοί οι οποίοι, εκτός από την αγγλική ορολογία των υπολογιστών, θα γνωρίζουν και την ελληνική.
Καταλήγοντας και αφού υποσχέθηκε ότι σύντομα θα γίνει η πρώτη επίδειξη των νέων τεχνολογιών της Microsoft, ο κ. Μπάλμερ εκμυστηρεύτηκε και μια φαιδρή πλευρά του κρυφού ως τώρα σχεδίου της εταιρείας. Η κωδική ονομασία για τα Windows 8 είναι Cats. Όχι, είπε χαμογελώντας, από τον τίτλο του γνωστού μιούζικαλ, αλλά επειδή ΓΑΤΕΣ γράφεται στα ελληνικά το όνομα του ιδρυτή της Microsoft.

Πηγή: Yahoo News
http://news.yahoo.com/s/nf/20100325/tc_nf/72026

Σιγά μην φοβηθώ

Η υπερπροβολή από την τηλεόραση, των ίδιων και ίδιων εικόνων με εξεγερμένους (;) Αιγυπτίους να επιδίδονται σε «πλιάτσικο» στα καταστήματα του επαναστατημένου Καΐρου, ακόμα και αν αυτό δεν αντιστοιχούσε, σε καμιά περίπτωση στο μέγεθος που παρουσιάστηκε, στην πραγματικότητα, είναι αποκαλυπτική, για άλλη μια φορά, για το ρόλο των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Οσο ο ξεσηκωμός των Αιγυπτίων έμοιαζε αμφίρροπος και οι δυτικές κυβερνήσεις στήριζαν τον Μουμπάρακ, ο οποίος δεν έδειχνε καμιά πρόθεση να εγκαταλείψει την εξουσία, και οι κυβερνώντες ανά τον πλανήτη, του δικού μας συμπεριλαμβανομένου, ζητούσαν από τον αιγυπτιακό λαό αυτοσυγκράτηση, οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου πρόβαλλαν ξανά και ξανά εικόνες «πλιάτσικου», λεηλασιών και καταστροφών.
Την ώρα που το Μαγκρέμπ φλεγόταν και οι Αιγύπτιοι έγραφαν Ιστορία, οι παγκόσμιοι βαρόνοι της ενημέρωσης δεν πρόβαλλαν το μείζον, την επανάσταση, αλλά το έλασσον, το «πλιάτσικο». Το μήνυμα προς τον τηλεθεατή σαφές: οι εξεγέρσεις καταστρέφουν την περιουσία σας, λεηλατούν τους κόπους σας, καίνε τις ζωές σας. Ο στόχος ακόμα σαφέστερος: φόβος.
Ο φόβος νικάει περισσότερους ανθρώπους από οτιδήποτε άλλο πράγμα στον κόσμο, έλεγε ο Αμερικανός στοχαστής Ραλφ Εμερσον πριν από σχεδόν δύο αιώνες. Το γνωρίζουν καλά οι παγκόσμιοι διαχειριστές του φόβου, πολιτικοί και μιντιάρχες. Ο φόβος έχει μετατραπεί σε εργαλείο και οι εξουσίες τον παράγουν, τον υποθάλπουν και τον εκμεταλλεύονται.
Μάρτυρες φαινομένων ανάλογων με αυτών της τηλεοπτικής κάλυψης της εξέγερσης στην Αίγυπτο γινόμαστε συχνά εδώ στην Ελλάδα. Πόσες φορές τις μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις δεν τις μετέτρεψαν τα ελληνικά κανάλια σε αναμετρήσεις λίγων κουκουλοφόρων και των δυνάμεων των ΜΑΤ. Για να μη θυμηθώ τη μεγάλη πορεία με τους νεκρούς στη MARFIN, τον Δεκέμβρη της δολοφονίας Γρηγορόπουλου και τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Ο φόβος γίνεται μέσον χειραγώγησης και το μέσον, μηχανισμός φόβου.
Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να φοβούνται όλο και περισσότερο. Και οι έχοντες τις δημόσιες και ιδιωτικές εξουσίες να τον επιτείνουν στο μέγιστο, γιατί γνωρίζουν πως όσο πιο φοβισμένος είναι κάποιος τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την προστασία, τόσο περισσότερο αξιώνει την ασφάλεια, τόσο πιο εύκολα θα δεχτεί τους από μηχανής προστάτες.
Οσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους, έχει πει ο Νόαμ Τσόμσκι. Ο,τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση δηλαδή. Είναι χαρακτηριστική η γλώσσα του τρόμου που χρησιμοποιούν οι αμερικανοσπουδαγμένοι, και έχοντες τη δυνατότητα να διαβάσουν Τσόμσκι από το πρωτότυπο, ηγέτες μας για να δικαιολογήσουν την τρομοκράτηση των άλλων.
Χρεοκοπία, Τιτανικός, το πιστόλι πάνω στο τραπέζι, είμαστε σε πόλεμο, βουλιάζουμε, δεν υπάρχει σάλιο, φοροκυνηγητό, δεν έχουμε για συντάξεις, ξεπούλημα, θα ματώσουμε, ελαστικότητα, μειώσεις μισθών, κοπρίτες, μαζί τα φάγαμε -είναι κάποιες από τις λέξεις και τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν σε κάθε ευκαιρία απευθυνόμενοι προς τον ελληνικό λαό. Η σημειολογία του τρόμου.
Ναι, οι περισσότεροι Ελληνες σήμερα φοβούνται. Φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, ότι θα τους κόψουν το μισθό, ότι δεν θα πάρουν τη σύνταξή τους, ότι δεν θα έχουν να πληρώσουν το δάνειο, ότι δεν θα μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Φοβούνται το μετανάστη, φοβούνται τον ξένο, φοβούνται το συνάδελφο, το γείτονα, το φίλο, τον αδελφό. Φοβούνται στο σπίτι, φοβούνται στο δρόμο, φοβούνται στο γραφείο και στο εργοστάσιο...
Μια ολόκληρη κοινωνία, ένας ολόκληρος λαός υπό το κράτος του φόβου. Εξουσία, Νόμος και Ενημέρωση επιδίδονται σε μια ατέρμονη σκυταλοδρομία παραγωγής και διακίνησης τρόμου και πανικού, με απώτερο στόχο την εφαρμογή μαζικών κατασταλτικών πρακτικών. Με μπαράζ τρο-μ-ολογιών στη Βουλή, ο Γιώργος και η παρέα του επιχειρούν να ανακόψουν για παράδειγμα, το κίνημα των «Δεν πληρώνω». Με σωρεία δικαστικών αποφάσεων και διώξεων, δικαστές προσπαθούν να εκφοβίσουν τους απεργούς και τους κατοίκους της Κερατέας. Με χουντικής έμπνευσης διατάγματα και απαγορεύσεις, η Αστυνομία προσπαθεί να εμποδίσει τους αγρότες και τα τρακτέρ στις Σέρρες. Και από κοντά τα Μέσα Ενημέρωσης να κουνάνε το δάχτυλο στον πολίτη και να αναρωτιούνται και να αγωνιούν για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα, όταν ποτέ στο παρελθόν δεν αναρωτήθηκαν για το ποιος θα πληρώσει τα κλεμμένα.
Οφόβος γίνεται εργαλείο καταστολής και «νομιμοποίησης» της κάθε εξουσίας. Προωθείται μεθοδευμένα, οδηγεί την κοινωνία σε παράλυση, εκβιάζει την υποταγή και τη «συναίνεση». Ο φόβος στην υπηρεσία των κυρίαρχων ελίτ δικαιολογεί έκτακτα μέτρα και μνημόνια, δημιουργεί εκείνη την πολιτική συνθήκη που επιτρέπει στον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου και στον θλιβερό Αδωνι να κομπάζουν ότι σώζουν τη χώρα και ότι, χάρη στις προσπάθειές τους και τις αποφάσεις τους, συνταξιούχοι και εργαζόμενοι σήμερα πληρώνονται.
Ομως. Πάντα θα υπάρχουν κι εκείνοι που δεν φοβούνται. Τους βλέπουμε στην Κερατέα, στα διόδια, στα λεωφορεία, στους δρόμους, στα «έκτακτα στρατοδικεία», στους χώρους εργασίας, στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία. Και μπορεί να είναι ή να ήταν μειοψηφίες, ας γνωρίζουν όμως οι Μουμπάρακ όλου του κόσμου ότι ποτέ, καμιά επανάσταση, δεν την ξεκίνησαν οι πλειοψηφίες.
Γι' αυτό σας λέω, σιγά μη φοβηθώ...

Του Δ.ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ