18 Φεβρουαρίου 2011

ΠΑΟΚ-ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ 1-0(;)


Το γεγονός:
Λίγο πριν την προγραμματισμένη πρεμιέρα της παράστασης «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», άγνωστοι πέταξαν βόμβες μολότοφ στην είσοδο του Θεάτρου Τέχνης στην Πλάκα.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, περίπου πενήντα(;) άτομα με κράνη επιτέθηκαν στο θέατρο και προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές, χωρίς όμως να τραυματιστεί κάποιος. Οι δράστες στη συνέχεια εξαφανίστηκαν με μηχανάκια…
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Κωστής Καπελώνης μιλώντας λίγη ώρα μετά την επίθεση στο «Αθλητικό Metropolis» τόνισε μεταξύ των άλλων:
-«Είμαστε όλοι σοκαρισμένοι, κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο».
- «Πίστευα πως το έργο με αυτό τον τίτλο θα έφερνε κόσμο που δεν έχει πατήσει ποτέ στο θέατρο, αλλά δεν το εννοούσα βέβαια με αυτό τον τρόπο».
Το έργο πραγματεύεται την ιστορία δυο κοριτσιών, που ακολουθούν μια οπαδική εκδρομή φίλων του «δικέφαλου» στην Αθήνα για το εκτός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος της περιόδου 1998-99 με τον Ολυμπιακό!


Το σχόλιο του Ανδρέα Ρουμελιώτη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία:

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ με τον μΠΑΟΚ


ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ με τον μΠΑΟΚ είναι το σωστό και ουχί χωρίς Μι• φταίω γω να 'ρθω να τα σπάσω μετά;
ΑΠΙΘΑΝΟ το μπλουζάκι που πουλούσε ένα μαγαζί στη Σαλονίκη. Είχε στάμπα μια μύγα και κατάληξη μίσω! Το άλλο έγραφε: «μΠΑΟΚ κι ας (απεικονιζόταν πάλι η μύγα) μίσω ποτέ!».
ΑΡΡΩΣΤΟΣ γαύρος είμαι και εγώ και δεν τα πολυκαταλαβαίνω αυτά τα κουλτουριάρικα περί δύο νεανίδων που 'χαν πονέσει στη ζωή τους και τους απάλυνε τη μοναξιά η συντροφικότητα που βρήκαν στην μΠΑΟΚάρα. Ωστόσο φρονώ πως οι μΠΑΟΚτζήδες είναι στην πραγματικότητα παραστρατημένοι γαύροι. Αδέλφια μας είναι! Και δεν πρέπει να τους φθονούμε επειδή δύο όμορφα κορίτσια πήγαν σ' εκείνους, αντί να τα κυκλοφορούμε εμείς και να πουλάμε μούρη στο Πασαλιμάνι.
ΑΛΛΩΣΤΕ εμείς τους πελάτες μας τους σεβόμαστε. Τσαμπουκάδες και τραμπουκισμούς κάνουν μόνον οι κάφροι και οι πνευματικά κατώτεροι. Υπολείπονται οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές μπροστά στην εφευρετικότητα και τη φαντασία των συνθημάτων της εξέδρας. Ας πούμε αυτό που έβγαλε απ' τα έντερά της, το: «Είναι βαριά η μπιπ του τσολιά», θα 'πρεπε να πάρει πρώτο βραβείο σουρεαλιστικής ποίησης.
ΕΙΝΑΙ λάθος μας να σπάμε τα φιλομπαοκτζήδικα θέατρα• πόσω μάλλον όταν οι κουλτουριάρηδες χρησιμοποιούν τον μαύρο δικέφαλο απλώς ως background... Οπου να 'ναι, ούτε εμείς ούτε εκείνοι θα 'χουμε χαρτζιλίκι για να αγοράσουμε εισιτήριο και να μπουμε στο γήπεδο. Οπότε δεν θα 'μαστε απλώς αδέλφια, αλλά και σύντροφοι...
ΜΗΝ ξεχνάς, εξαγριωμένε γαύρε μου, πως εκείνοι ήταν που φώναζαν το: «Τούμπα - Κούβα - Βιετνάμ» και διαπαιδαγώγησαν τις νεότερες γενιές με αντάρτικα τραγούδια και με Θεοδωράκη. Εστω κι αν... τα παράφρασαν, του στιλ: «ήρθαμε από τη Βουλγαρία/ και γκαμούμε Αθήνα-Πειραιά/ μΠΑΟΚ-μΠΑΟΚ σκίσ' τους την γκολάρα/ για να δούνε τώρα πώς γκαμάς». Πρόκειται για παράφραση στο αντάρτικο τραγούδι: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα/ θα μας σώσει τώρα απ' τη σκλαβιά/ κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία/ ζήτω-ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ».


ΤΟ «είμαστε δυο/ είμαστε τρεις/ είμαστε χίλιοι δεκατρείς» του Μίκη το τραγουδάνε στον ίδιο πάντα ρυθμό ως εξής: «Γκάμα γερά/ κάψε καλά/ Ομόνοια και Πειραιά/ το Σύνταγμα και τη Βουλή/ την μπουρδελόπολη αυτή/ την μπουρδελόπολη αυτήηη».
ΩΣ εκ τούτου, στο πλαίσιο του απόλυτου σουρεαλισμού, της τρέλας, της εκτόνωσης και της ελευθεριότητας που μόνο στις εξέδρες των γηπέδων απολαμβάνουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να τους βγάλουμε το καπέλο. Οπως και για την εφημερίδα που εξέδιδαν -και ήμουνα φαν- τον «μΠΑΟΚτζή». Δεν υπήρξε ποτέ στον κόσμο ολόκληρο πιο απίθανη, πιο σουρεαλιστική εφημερίδα, απ' αυτή• τη σκόνη των αρθρογράφων της έχουν φάει οι απανταχού σουρεαλιστές ποιητές. Το πιο δύσκολο εγχείρημα για έναν διανοούμενο είναι να προσπαθήσει να γράψει σκυλάδικο. Το δυσκολότερο όλων είναι να μπορέσεις να νιώσεις, να σκεφτείς και να γράψεις όπως οι... συνάδελφοι που εξέδιδαν τον «μΠΑΟΚτζή».
ΜΕΧΡΙ και τον Μπαμπινιώτη τάπωσαν όταν πήγε να δικαιολογηθεί γιατί έβαλε στο λήμμα «Βούλγαροι» την ερμηνεία: «οπαδοί του ΠΑΟΚ...». «Γιατί συνηθίζουν να τους φωνάζουν έτσι στο γήπεδο, έχει καθιερωθεί στο λεξικό», είπε τότε ο πρύτανης της Γλωσσολογίας.


«ΟΚ», απάντησε στο περιοδικό «ΕΨΙΛΟΝ» ο πρόεδρος των μΠΑΟΚτζήδων σε συνέντευξη που έδωσε στον Θωμά Σιώμο, «τότε κι εμείς θα φωνάζουμε συνέχεια στο γήπεδο: "τουτάνα - τουτάνα/ του Μπαμπινιώτη η μάνα", μέχρι να καθιερωθεί, οπότε θα είναι αναγκασμένος δίπλα στο λήμμα τουτάνα να βάλει τη μαμά του».
ΕΙΝΑΙ αδέλφια μας σου λέω... Ζήτα συγγνώμη τώρα στους κυρίους, που τους έσπασες το θέατρο!


Αποτέλεσμα:


Κατά τα φαινόμενα το άρθρο αυτό του Ανδρέα Ρουμελιώτη ήταν η αιτία να απολυθεί ή κατ' άλλους να μετατεθεί στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία".Το θέμα ωστόσο δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει.
Ο έως σήμερα, αποκλεισμός του από την εφημερίδα, για το κείμενο του “Ταξιδεύοντας με τον(μ)ΠΑΟΚ” προκάλεσε την αντίδραση και του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος έστειλε επιστολή προς δημοσίευση στην “Ελευθεροτυπία”.
Επιστολές έστειλαν ακόμη, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Τζίμης Πανούσης, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Διονύσης Τσακνής αλλά και οι “Θρησκευόμενοι Κόκκινοι Επιστήμονες**” , μια ομάδα διανοουμένων που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό. Παράλληλα η “Ελευθεροτυπία” δέχθηκε εκατοντάδες mail και τηλεφωνήματα από αναγνώστες της που διαμαρτύρονταν για το “κόψιμο” του δημοσιογράφου. Επίσης υπάρχει και μια μικρή ομάδα οπαδών του ΠΑΟΚ, που μέσω των blogs έχει διαφοροποιηθεί υποστηρίζοντας το δικαίωμα του δημοσιογράφου να λέει ελεύθερα τη γνώμη του.
**Οι «Θρησκευόμενοι Κόκκινοι Επιστήμονες» (;) επισημαίνουν:
«Η δυσμενής εργασιακή αντιμετώπιση του δημοσιογράφου Ανδρέα Ρουμελιώτη από την διεύθυνση της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» όπου εργάζεται και με αφορμή άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στις 9/2/2011 με τον τίτλο «ταξιδεύοντας με τον μΠΑΟΚ», είναι από κάθε άποψη απαράδεκτη. Το συγκεκριμένο άρθρο όχι μόνο δεν προσέβαλλε τους οπαδούς του ΠΑΟΚ αλλά αντίθετα καλούσε σε συμφιλίωση τους οπαδούς των ομάδων και δεν κατανοούμε αυτή τη στάση της εφημερίδας για τον γαύρο δημοσιογράφο. Ζητάμε να επιστρέψει ο «κόκκινος» Ρουμελιώτης στη στήλη του «Εδώ Ράδιο ‘Ε’» και η στήλη του να επιστρέψει στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», για να συνεχίσει να συμβάλει στη χιουμοριστική θέαση των πραγμάτων με κριτική σκέψη, αλλά και στον κατευνασμό των πνευμάτων όταν αυτά οξύνονται αναίτια, διά της σάτιρας και του γέλιου»