ΕΔΩ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ... Μετανάστες και απόγνωση: «"Είμαι 17 ετών αλλά νιώθω 25. Αν ζήσεις ένα βράδυ εδώ, γερνάς. Δεν έχεις τίποτα. Νερό, ρεύμα, φαγητό", λέει. "Ονειρεύομαι ν' αποκτήσω διαβατήριο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Να ζήσω σ' ένα σπίτι". Ο Αζιζί θα φύγει από το χωράφι το απόγευμα και με τα πόδια θα φτάσει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Για μία ακόμη προσπάθεια»...
Από το (εξαιρετικό) ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδόπουλου, στα «Νέα»:
- «Στην είσοδο του λιμανιού της Ηγουμενίτσας στήνουν καρτέρι οι λαθρεπιβάτες της απόγνωσης. Εκατοντάδες παράνομοι μετανάστες χυμούν στις νταλίκες. Γαντζώνονται από τη ρεζέρβα, αγκαλιάζουν τον πίσω άξονα, τρυπώνουν στην αεροτομή. Για να ταξιδέψουν στην Ιταλία και τη νέα τους ζωή. Μαζεύονται σαν πέσει ο ήλιος. Αράζουν στις μπαριέρες της Εγνατίας Οδού ή κόβουν βόλτες στη μέση του δρόμου. Είναι πάνω από 200. Με πρόσωπα ξεραμένα από το κρύο. Φορούν μπλούζες που σακουλιάζουν πάνω τους, λασπωμένα παπούτσια και σκούφους φαγωμένους απ' τον σκόρο -ό,τι βρήκαν στα σκουπίδια. Δεν έχουν σακίδια στην πλάτη. Αλλωστε, έτσι όπως ταξιδεύουν, δεν μπορούν να κουβαλήσουν πολλά».
- «Περιμένουν τις πρώτες νταλίκες που θα πλησιάσουν το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Οταν αυτές εμφανίζονται, ομάδες των είκοσι ατόμων φράζουν με τα σώματά τους τον δρόμο. Οι υπόλοιποι ορμούν στις καρότσες. Κρύβονται στις παλετοθήκες, εισβάλλουν στην καμπίνα, γραπώνονται κάτω απ' το σασί. Αλλοι σκαρφαλώνουν πάνω στα φορτηγά για να σκίσουν τον μουσαμά και να χωθούν στο εμπόρευμα. Οι οδηγοί προσπαθούν να τους αποφύγουν με ελιγμούς ή να τους τρομάξουν αναπτύσσοντας ταχύτητα».
- «Στις πευκόφυτες πλαγιές του Λαδοχωρίου μια κοινωνία σκαρφάλωσε στα βράχια. Εκατοντάδες έχουν φτιάξει εκεί τον δικό τους καταυλισμό με ξύλα, νάιλον και ψάθες. Ανεβαίνουμε το γλιστερό μονοπάτι που οδηγεί στα σπίτια τους. Πατάμε σε απομεινάρια εστιών που είχαν ανάψει για να ψήσουν ή να ζεσταθούν. Αποφάγια και σκουπίδια έχουν σχηματίσει λοφάκια έξω από τις σκηνές».
