Μια... δόση από Διόνυσο για την απολλώνια Γερμανία

«Η Ελλάδα είναι λυγισμένη και χρεοκοπημένη. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού της φτάνει σχεδόν το 10% του ΑΕΠ, ενώ οι Γερμανοί έχουν πνίξει το δικό τους έλλειμμα στο 1,5%. Ρωτήστε έναν τυπικό Γερμανό και θα σας πει: "Πίνουν και χορεύουν όλη μέρα.
Εμείς περιμένουμε το ηλιοβασίλεμα για να ξεκινήσουμε". Αυτή είναι η εικόνα που έχει. Οι σκληρά εργαζόμενοι, πειθαρχημένοι Γερμανοί παραμένουν αξιόχρεοι και νηφάλιοι. Αντίθετα, οι γείτονες της Μεσογείου περιφέρονται σε γόνιμους αγρούς με ανθισμένες λεμονιές και ελιές.
Παρ' όλα αυτά, οι Γερμανοί υποστηρίζουν, έστω και με γκρίνιες, τα πακέτα διάσωσης. Στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία ενισχύθηκαν οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι, παρότι είναι ακόμη πιο φιλικοί προς το ευρώ απ' ό,τι η κυβέρνηση Μέρκελ. Μα γιατί οι Γερμανοί βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να σώσουν τον Αλέξη Ζορμπά και τους γείτονές του; Η τυπική απάντηση είναι για να διαφυλάξουν τη γερμανική οικονομία.
Αλλά αυτό είναι ένα φτωχό επιχείρημα. Παρά τη μεγάλη κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η γερμανική παραμένει σταθερή, με την ανεργία στο αξιοπρεπές ποσοστό του 7%, ενώ η χώρα έχει θετικό εμπορικό ισοζύγιο, ακόμη και στις συναλλαγές της με την Κίνα. Είναι βέβαια αλήθεια ότι η υιοθέτηση του ευρώ, το 1999, βοήθησε τις γερμανικές εταιρείες, αλλά ο κύριος σκοπός της Ευρωζώνης δεν ήταν ποτέ οικονομικός. Εάν το χρήμα ήταν το θέμα, η Γερμανία δεν θα είχε εγκαταλείψει το αγαπημένο της μάρκο, ελεγχόμενο από την αξιόπιστη και λιτή Μπούντεσμπανκ, για ένα νέο νόμισμα που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο κάποιοι ξένοι πολιτικοί, οι οποίοι θα ενδιαφέρονται για να προσελκύσουν ψήφους στη Σλοβενία.
Οχι λοιπόν. Το πραγματικό κίνητρο της Γερμανίας για να βοηθήσει τους Ελληνες δεν είναι το χρήμα. Είναι η κουλτούρα. Οι Γερμανοί υποφέρουν από εθνική ζήλια. Επί 200 χρόνια αναζητούν το χαμένο κομμάτι της ψυχής τους: το πάθος. Το βρίσκουν συνήθως στον Νότο και ζηλεύουν το χαλαρό πνεύμα και τις ηλιόλουστες ημέρες που απολαμβάνουν οι ανέμελοι Μεσογειακοί τους γείτονες.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Γκαίτε έγραψε ότι τα ταξίδια του στην Ιταλία τον γέμισαν με δημιουργική ενέργεια. Λίγο αργότερα, ο Χάινριχ Χάινε προσκύνησε την ίδια χώρα, γράφοντας στον θείο του: "Εδώ η φύση είναι πανέμορφη και οι άνθρωποι αξιαγάπητοι. Στον αέρα των ψηλών βουνών, ξεχνάς τα προβλήματά σου και η ψυχή σου αγαλλιάζει". Από την πλευρά του, ο Νίτσε υποστήριξε ότι η γερμανική ψυχή είναι υπανάπτυκτη και χρειάζεται περισσότερο πάθος. Ο Γερμανός φιλόσοφος είχε εντυπωσιαστεί με την Αρχαία Ελλάδα και είναι γνωστός για τη σύγκριση που έκανε ανάμεσα στον νηφάλιο Απόλλωνα και τον ριψοκίνδυνο, μεθύστακα του Νότου, Διόνυσο.
Μια δόση από Διόνυσο ίσως να μην ήταν κακή για τη Γερμανία, σημείωνε ο Νίτσε.
Σήμερα, όμως, η Γερμανία φαίνεται πολύ απολλώνια. Εταιρείες όπως η BMW κατακτούν τις διεθνείς αγορές, σχεδιάζοντας αψεγάδιαστες και τέλεια συγχρονισμένες μηχανές. Αλλά πότε μπορούν οι Γερμανοί να μπουν στο πνεύμα του Διόνυσου; Μόνο όταν κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, ή ακόμη και την Πορτογαλία. Ακόμη και τότε όμως, δεν μπορούν να ισορροπήσουν, όπως φαίνεται και στη νουβέλα του Τόμας Μαν "Θάνατος στη Βενετία", όπου ο αγέλαστος και αυταρχικός πρωταγωνιστής, αλλάζει ριζικά τους τρόπους του και το φέρσιμό του, όταν βρίσκεται στην Ιταλία.
Η Γερμανία λοιπόν έχει τη δύναμη να επιβάλλει την πειθαρχία, αλλά νιώθει άσχημα για τους γείτονές της. Οι Γερμανοί απλώς δεν μπορούν να κόψουν τους συναισθηματικούς τους δεσμούς με τους απείθαρχους, αλλά παθιασμένους αδελφούς τους στον Νότο. Στη διάρκεια του Οκτόμπερφεστ (το διάσημο φεστιβάλ μπίρας του Μονάχου), οι Γερμανοί τραγουδούν συχνά, καθώς πίνουν, το λαϊκό τραγούδι "Griechischer Wein" (ελληνικό κρασί). Μυστηριώδες και διεγερτικό, το ελληνικό κρασί συγκρίνεται με το "αίμα της γης" από τον λαϊκό στιχουργό. Στο τραγούδι, ένας Γερμανός κρυφοκοιτάει, ενώ οι Ελληνες πίνουν παρέα και αποζητάει να τον καλέσουν μαζί τους. Δεν χρειάζεται να τους το πει όμως, γιατί οι Ελληνες με τα σκούρα μάτια τον καλούν στην παρέα τους.
Παρότι στη διάρκεια της ιστορίας τους, οι Γερμανοί υποστήριξαν τη φυσική τους ανωτερότητα, η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν είναι σίγουροι για το αν είναι ευχαριστημένοι με τον τρόπο ζωής τους».

Του TODD BUCHHOLZ - «New York Times»

«Μηχανισμός διάσωσης»

«Μηχανισμός διάσωσης» σημαίνει μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας

Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πια πόσο ήταν απατηλή η νεοφιλελεύθερη υπόσχεση πως θα ζούσαν τόσο καλύτερα, όσο περισσότερο φορτώνονταν με χρέη. Ο εφιάλτης των δανειστών είναι μήπως αυτοί οι άνθρωποι ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους και απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους να κάνουν ό,τι ακριβώς έκανε ο λαός της Αργεντινής, όταν είδε πως η λιτότητα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κατέστρεψε την οικονομία της. Διαγράφοντας μονομερώς το 70% του εξωτερικού χρέους της, η χώρα ξανάγινε αξιόχρεη (με πιθανότητα χρεοκοπίας μόλις 32% σήμερα, έναντι 37% της Ιρλανδίας, 40% της Πορτογαλίας και 60% της Ελλάδας, σύμφωνα με τους δείκτες CMA, και με σπρεντ δανεισμού 550 μονάδες βάσης, έναντι 1.128 της Ελλάδας).
Η εμπειρία από τις χώρες που ακολούθησαν τον δρόμο της Αργεντινής έδειξε πως η διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του χρέους μιας χώρας δεν κάνει την οικονομία της λιγότερο αλλά περισσότερο αξιόπιστη, όπως διαπιστώνει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι. Οσο για τον δικαστικό δρόμο που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν οι δανειστές, υπάρχει μια βασική παραδοχή του διεθνούς δικαίου πως μία κυρίαρχη χώρα δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συνομολογήσει την οικονομική αυτοκτονία της, εξαναγκαζόμενη σε μέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν τον λαό της. Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και όταν δεν το αντιλαμβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαμβάνονται οι λαοί τους. Γι' αυτό ακριβώς ο ισλανδικός λαός αρνήθηκε πρόσφατα να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ξεπληρώνοντας τα χρέη που είχε αναλάβει το τραπεζικό σύστημα της χώρας του έναντι βρετανικών και ολλανδικών τραπεζών.
Ο μηχανισμός των χρεών είναι το κατ' εξοχήν όπλο του οικονομικού πολέμου που έχει εξαπολύσει το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εναντίον των λαών. Κοστίζει φθηνότερα από τη στρατιωτική κατάκτηση, αλλά έχει παρόμοιο σκοπό: τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδομών μιας χώρας και τον καταναγκασμό του λαού της να καταβάλλει φόρο υποτέλειας εφ' όρου ζωής. Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα από αυτήν δεσμεύονται από τους δανειστές με παρόμοιες συνέπειες: την οικονομική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, με αποτέλεσμα τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που το σύστημα υποσχόταν στον λαό πριν από μία γενιά. Ολος αυτός ο μηχανισμός ονομάζεται κατ' ευφημισμόν "μηχανισμός διάσωσης", σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της εργασίας, ενώ δεν είναι παρά ένας μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της.
Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα ένα πλοίο που βουλιάζει. Ούτε τώρα θα μείνουν πίσω. Σαν να τα ακούμε ήδη να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, να κρύβονται πίσω από "τεχνικές λύσεις" που θεώρησαν επιβεβλημένες, να απαλλάσσουν εαυτούς από τις συνέπειες των ιδεολογικών επιλογών τους, προετοιμάζοντας τη διάσωσή τους για την επόμενη μέρα. Με πολλές ελπίδες, είναι αλήθεια, για όσο ακόμη ο λαός θα παραμένει σε ληθαργική κατάσταση».
Του Ρ.ΒΡΑΝΑ

ZARA (κατά το Ζάρα)

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι αυτοκρατορίες χτίζονται. Υπάρχουν και κάποιοι ωστόσο που πιστεύουν ότι οι αυτοκρατορίες… ράβονται. Ρωτήστε τον 9ο πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο. Τον Amancio Ortega, ιδρυτή των καταστημάτων Zara.

Παράθεση επεξήγησης της λέξης «ζάρα» από λεξικό της νεοελληνικής: «Zάρα η [zara] (συνήθ. πληθ.): α. για μικρές πτυχές σε ύφασμα (δέρμα κτλ.) που δεν είναι καλά τεντωμένο ή σιδερωμένο• ζαρωματιά. β. για μικρές πτυχές στο δέρμα, ιδίως του προσώπου, του λαιμού και των χεριών (πρβ. ρυτίδα)».
Ολα τα παραπάνω ίσχυαν πριν από το 1993. Διότι ύστερα από αυτήν τη χρονιά, η συγκεκριμένη λέξη έπαψε να παραπέμπει σε τσαλακώματα, αποτυχημένες νοικοκυρές και ρυτίδες. Μετά το 1993, όταν ακούς «ζάρα», το μυαλό σου πάει αυτόματα σε casual παντελόνια, τζιν και φούτερ, παπούτσια και πουλόβερ, φούστες, φορέματα, αξεσουάρ. Και δεν συμμαζεύεται.
Στην κυριολεξία δεν συμμαζεύεται! Μια και σε όποιο κατάστημα Zara και αν βρεθείς, τα ρούχα που δοκιμάζουν με μανία και με ιλιγγιώδεις ρυθμούς οι πελάτες βρίσκονται συνεχώς πεταμένα από εδώ και από εκεί. Είναι και η ακαταστασία μέσα στα… σήματα κατατεθέν που τη διακρίνουν, βλέπετε. Κατά τα άλλα, η πλέον επιτυχημένη αλυσίδα καταστημάτων ρουχισμού στον κόσμο, στηρίζει τα πάντα στην απόλυτα τακτοποιημένη επιχειρησιακή της οργάνωση. Ας όψεται ο 74χρονος πλέον Ισπανός Amancio Ortega.
Οταν ήταν πιτσιρίκι, ήταν το παιδί για τα θελήματα ενός ράφτη. Εκεί ήταν όμως που έμαθε να αυτοσχεδιάζει και κυρίως να αντιγράφει. Βασιζόμενος στην αντιγραφή, λοιπόν, έχτισε την αυτοκρατορία του. Ανοίγοντας το πρώτο κατάστημα το 1975 στην πόλη Λα Κορούνια της Βορειοδυτικής Ισπανίας, άρχισε να κοπιάρει ακριβά μοντέλα διαθέτοντάς τα σε πολύ χαμηλές τιμές στο ευρύ κοινό. Δέκα χρόνια μετά, δημιούργησε τον όμιλο Inditex, ο οποίος πέρα από τη Zara περιλαμβάνει πλέον και άλλες γνωστές επωνυμίες, όπως (μεταξύ άλλων) τις Bershka, Pull&Bear, Massimo Dutti, Stradivarius.
Σήμερα, ο όμιλος -τα καθαρά κέρδη του οποίου κυμαίνονταν την τελευταία διετία κοντά στα 3 δισ. ευρώ- διαθέτει περισσότερα από 5.000 καταστήματα σε 77 χώρες, ενώ συνολικά απασχολεί περί τους 93.000 υπαλλήλους. Στην Ελλάδα λειτουργούν περισσότερα από 150 καταστήματα, τα οποία πλέον είναι συνυφασμένα με το κομψό νεανικό ντύσιμο. Μπορεί η ποιότητα σε κάποια προϊόντα να μην είναι και η καλύτερη, αλλά ποιος ενδιαφέρεται, όταν με ελάχιστα χρήματα μπορεί να ανανεώνει την γκαρνταρόμπα του κάθε τρεις και λίγο;

Με την πιο γοργά αναπτυσσόμενη αλυσίδα στον κόσμο ασχολήθηκε σε ένα από τα τελευταία του τεύχη και ο “Economist”. Προσπαθώντας να ερμηνεύσει την κυριαρχία του ομίλου έναντι άλλων μεγαθηρίων του χώρου, όπως η H&M, καταγράφει μερικά από τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα.
Εν αρχή ην η ταχύτητα, μια και χρειάζονται μονάχα 4 εβδομάδες (ή και λιγότερο) για να βρεθεί μια ιδέα υλοποιημένη στα ράφια, τη στιγμή που οι ανταγωνιστές της χρειάζονται μήνες. Επίσης ξεχωρίζει για την άψογη συνεργασία των επιμέρους καταστημάτων με τα κεντρικά. Οταν ένα προϊόν δεν πουλάει στα όρια μιας εβδομάδας, τότε αποσύρεται από τα ράφια, ακυρώνονται οι επιπλέον παραγγελίες και προωθείται άμεσα ένα νέο σχέδιο που το αναπληρώνει. Η διείσδυσή της στις αγορές μέσω διαδικτύου, οι ελάχιστες διαφημιστικές δαπάνες και η επιλογή εμβληματικών κτιρίων για να στεγάσει τα καταστήματά της, αποτελούν μερικούς ακόμη λόγους που βοήθησαν στην εδραίωση της παντοκρατορίας της Inditex και της πρωτότοκης κόρης της Zara.
Τον Ιούλιο ο Ortega δίνει τη σκυτάλη στον μέχρι σήμερα νούμερο 2 του ομίλου, τον 47χρονο οικονομολόγο Pablo Isla. Οσο ο τελευταίος φροντίζει να ανανεώνει τις ενδυματολογικές μας επιλογές σε εβδομαδιαία (!) βάση, κρατώντας παράλληλα τις τιμές χαμηλά, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Η «μασημένη τροφή» που του αφήνει ο προκάτοχος δύσκολα χάνει τη γεύση της.
Ν.Ρητινίωτης

Παιδεία:Γυμνάσια κάτω από τη βάση

Της Ο.ΛΙΑΤΣΟΥ
Εάν ήταν εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, οι έλληνες μαθητές θα έπαιρναν κάτω από τη βάση στη Φυσική, τα Μαθηματικά και την Κατανόηση Κειμένου. Ετσι βαθμολόγησε τους 15χρονους μαθητές το πρόγραμμα PISA, που μετράει και καταγράφει γνώσεις και δεξιότητες μαθητών που έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση. Η Ελλάδα, μαζί με τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, εμφανίζει τα υψηλότερα ποσοστά χαμηλής επίδοσης και στα τρία μαθησιακά πεδία.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση αποτελεσμάτων του προγράμματος PISA, η εικόνα που αποτυπώνεται για τα μαθησιακά δεδομένα των ελλήνων μαθητών είναι η εξης:
ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ. Η μέση επίδοση των μαθητών ήταν 473 μονάδες), τιμή που υπολείπεται κατά 24 μονάδες του ευρωπαϊκού μέσου όρου και κατατάσσει τη χώρα μας στην 23η θέση μεταξύ των 25 κρατών μελών της Ε.Ε.
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ. Η μέση επίδοση των 15χρονων μαθητών ήταν 459 μονάδες (υπολείπεται κατά 32 μονάδες του ευρωπαϊκού μέσου όρου, που είναι 491 μονάδες) και κατατάσσει τη χώρα μας στην 23η θέση μεταξύ των 25.
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ. Η μέση επίδοση των μαθητών ήταν 460 μονάδες, τιμή που υπολείπεται κατά 23 μονάδες του ευρωπαϊκού μέσου όρου (486 μονάδες) και κατατάσσει τη χώρα μας στην 23η θέση μεταξύ των 25 κρατών μελών
Ο στόχος πάντως που είχε τεθεί από την Κομισιόν, σχετικά με τις απογοητευτικά χαμηλές επιδόσεις των μαθητών στην κατανόηση κειμένου, ήταν ότι μέχρι το 2010 το ποσοστό ατόμων ηλικίας 15 ετών με χαμηλές επιδόσεις στο πεδίο αυτό πρέπει να έχει μειωθεί 20% σε σύγκριση με το έτος 2000.
Ωστόσο, από το 2002 μέχρι το 2006 το ποσοστό της κατηγορίας στην Ευρώπη αυξήθηκε κατά 13,1%, γεγονός που αύξησε το 2009 την απόσταση από τον επιδιωκόμενο στόχο κατά 7,1 ποσοστιαίες μονάδες.
Η εικόνα για την πρόοδο της Ελλάδας ως προς τον στόχο αυτόν δεν είναι καθόλου θετική. Την περίοδο 2000-2006 το ποσοστό των 15χρονων μαθητών με χαμηλή επίδοση στην κατανόηση κειμένου αυξήθηκε κατά 13,5% (από 24,4% σε 27,7%), γεγονός που κατατάσσει τη χώρα μας στη 12η θέση ανάμεσα στα 21 κράτη-μέλη της Ε.Ε.
Συνολικά, τα στοιχεία της Ελλάδας για τους μαθητές με χαμηλή επίδοση και στα τρία πεδία μάθησης που αξιολογεί η PISA δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Και, αν αναλογιστεί κανείς ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία ο ευρωπαϊκός στόχος είναι να μειωθεί το ποσοστό των ατόμων με χαμηλή επίδοση στο 15%, είναι φανερό ότι η χώρα μας πρέπει να προβεί άμεσα στη λήψη κατάλληλων μέτρων για την επίτευξη του στόχου αυτού.

Η Μέρκελ πουλάει λίμνες!

Να πουλήσουμε τα «ασημικά» της χώρας μας,ζητάει η Γερμανία, προκειμένου να εξασφαλίσουμε τα πολυπόθητα 50 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τι κάνουν, όμως, οι Γερμανοί με τα δικά τους «ασημικά»; Τα έχουν βγάλει στο σφυρί εδώ και χρόνια. Οι περισσότερες μεγάλες γερμανικές ΔΕΚΟ έχουν ιδιωτικοποιηθεί, άλλες σε μεγαλύτερο άλλες σε μικρότερο βαθμό. Ακόμη και στην Ντόιτσε Τέλεκομ, που έχει αγοράσει τον ΟΤΕ, το γερμανικό κράτος είναι μειοψηφία. Μοναδικός καθαρά δημόσιος οργανισμός παραμένουν οι σιδηρόδρομοι, αλλά και αυτοί βαδίζουν προς την εισαγωγή τους στο χρηματιστήριο.
Τώρα οι Γερμανοί βγάζουν στο σφυρί γη. Για την ακρίβεια, λίμνες. Στα εδάφη τής πρώην Ανατολικής Γερμανίας το γερμανικό κράτος πουλάει 321 λίμνες. Ηδη η πρώτη πουλήθηκε έναντι 400 χιλιάδων ευρώ. Πρόκειται για τη λίμνη Βάντλιτς, λίγο έξω από το Βερολίνο. Ηταν η περιοχή όπου έκανε τα μπάνια της και είχε τις βίλες της η νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος επί «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Ο νέος ιδιοκτήτης, ένας δικηγόρος από το Ντίσελντορφ, περιμένει να βγάλει τα λεφτά του από την εκμετάλλευση της οργανωμένης παραλίας, τα εστιατόρια, τα καφέ και από τα σκάφη που αράζουν εκεί.
Η Μέρκελ πουλάει λίμνες για να κλείσει τρύπες του προϋπολογισμού• από εμάς τι θα ζητήσει να πουλήσουμε;
Σχόλιο του Π.Β. στην Ελευθεροτυπία.

Αν τελικά δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος το ποσό των 400.000 Ευρώ φαίνεται ιδιαίτερα χαμηλό αν αναλογιστεί κανείς ότι ανταποκρίνεται λίγο έως πολύ στο κόστος ενός καινούριου διαμερίσματος μέχρι 130 τμ, στην βόρεια πλευρά της Αθήνας. Δηλαδή ο συγκεκριμένος επενδυτής με αυτό το ποσό αγόρασε μια λίμνη με εγκαταστάσεις. Μήπως θυμάται κανείς πόσο αποτιμήθηκε το κόστος της Βιστωνίδας λίμνης προκειμένου να ανταλλαγή με δημόσια γη ανάλογης αξίας;
Αναλογίζομαι το κόστος ζωής στη Ελλάδα.
Μήπως τελικά εμείς έχουμε ξεφύγει; Βρισκόμαστε σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις που βιώσαμε ποτέ και π.χ οι τιμές των διαμερισμάτων υποχώρησαν μόνο κατά 15% σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη που υπήρξε διόρθωση μέχρι 30% (με αρνητικό πρόσημο φυσικά)
Πρόσφατα επισκέφτηκα το Βερολίνο. Στο εμπορικό κέντρο SONY CENTER (αντίστοιχο του Mall) στο κέντρο της πόλης, ένα πλούσιο γεύμα με ποτό στοίχησε 10 ευρώ κατ άτομο. Δεν αναφέρομαι φυσικά στο κόστος του καφέ η στα fast foods όπου ένα χορταστικό hot dog με μπύρα δεν ξεπερνά τα 3.5 ευρώ.
Μήπως τελικά εμείς ξεφύγαμε;

Η εθνική μυθολογία και η σημασία της

Το 1995 κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ η μελέτη του ιστορικού και κοινωνιολόγου James Loewen, «Lies my teacher told me. Everything your American history textbook got wrong». Το βιβλίο προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις στις ΗΠΑ, υπήρξε όμως η αφετηρία για έναν γόνιμο διάλογο σχετικά με τη διδασκόμενη σχολική Ιστορία και το περιεχόμενό της.
Πολύ μεγάλο μέρος των σχετικών αναλύσεων επικεντρώθηκαν στους μύθους που τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας αναπαράγουν, καθώς και τη χρησιμότητά τους.
Είναι γενικά παραδεκτό από τους ιστορικούς πως η εθνική Ιστορία κάθε έθνους κράτους στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εθνική μυθολογία του, στην προβολή δηλαδή του ιστορικού παρελθόντος του με τέτοιο τρόπο, ώστε να αναδεικνύονται οι αρετές του έθνους.
Οσο νεότερο μάλιστα είναι ένα έθνος τόσο μεγαλύτερη εμφανίζεται η ανάγκη του να στραφεί στην ανάπλαση της Ιστορίας προκειμένου να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής του. Η εθνική μυθολογία αναπαράγεται κυρίως μέσω της σχολικής εκπαίδευσης, αφού έχει κριθεί πως συμβάλλει σημαντικά στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης των νεαρών μαθητών.
Ιδιαίτερα στα τέλη του 18ου και κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα το κίνημα του Ρομαντισμού ευνόησε την καλλιέργεια μύθων και θρύλων που σχετίζονταν με τη δύναμη και τη λάμψη του έθνους. Ο ρομαντικός ιστορισμός ανήγαγε το έθνος σε υπέρτατη αξία, ταυτίζοντας ουσιαστικά την Ιστορία με την εθνική Ιστορία.
Ετσι οι Ελβετοί αναφέρονται με δικαιολογημένη υπερηφάνεια στον εθνικό τους ήρωα, τον Γουλιέλμο Τέλλο, ο οποίος το 14ο αιώνα με τη δράση του εναντίον των τυραννικών Αψβούργων συνέβαλε στη θεμελίωση της ελβετικής συνομοσπονδίας.

Σήμερα όμως γνωρίζουμε πως το συγκεκριμένο περιστατικό αποτελεί τμήμα της εθνικής μυθολογίας, το οποίο διαδόθηκε κυρίως την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων μέσω του ομότιτλου θεατρικού δραματικού έργου του Φρίντριχ Σίλερ (1804) και της όπερας του Ροσίνι, το 1829.
Το ίδιο και η ιστορία του Robin Hood, εθνικού ήρωα των Βρετανών. Ο Ρομπέν των Δασών έδρασε το 13ο αιώνα και ο αγώνας του εναντίον του σερίφη του Νότιγχαμ προβλήθηκε ως μία διαρκής πάλη του καλού ενάντια στο κακό, υπέρ των φτωχών και των καταφρονημένων. Το ενδιαφέρον για τον Robin Hood αναζωπυρώθηκε το 1818, όταν κυκλοφόρησε το περίφημο βιβλίο του Walter Scott, «Ιβανόης».
Ωστόσο, οι πηγές που διαθέτουν οι μελετητές για το πρόσωπο και τη δράση του «προστάτη των φτωχών» είναι αντιφατικές. Εχουν υποκατασταθεί μάλιστα στη συλλογική συνείδηση από την τηλεοπτική βιομηχανία του Χόλιγουντ, όπου αστέρες όπως ο Ερολ Φλιν, ο Κέβιν Κόστνερ και ο Ράσελ Κρόου τον υποδύθηκαν με εξαιρετική επιτυχία.
Οπως όλα τα έθνη, έτσι και οι Αμερικανοί αλλά και οι Αγγλοι έχουν συμβάλει αποφασιστικά στη διαδικασία κατασκευής μιας εθνικής μυθολογίας ωραιοποιώντας στιγμές, γεγονότα και πρόσωπα της πρόσφατης Ιστορίας τους. Ετσι ο στρατηγός και πολιτικός, πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Ουάσιγκτον εξυμνείται για τα εξαιρετικά στρατιωτικά κατορθώματά του εναντίον των Βρετανών, αν και η στρατιωτική του ευφυΐα έχει αμφισβητηθεί από τους ιστορικούς.
Επίσης η Magna Carta (Μάγκνα Κάρτα), ο αγγλικός καταστατικός χάρτης του 1215, φέρεται να έχει υπογραφεί από τον Αγγλο βασιλιά Ιωάννη, παρά το γεγονός ότι η υπογραφή του απουσιάζει από το εν λόγω κείμενο.
Στο ίδιο πλαίσιο με τα παραπάνω παραδείγματα, η ρομαντική ελληνική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα καλλιέργησε τους δικούς της μύθους και θρύλους, αρκετοί από τους οποίους σχετίζονταν με την Τουρκοκρατία και την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, όπως η περίπτωση του κρυφού σχολειού και η κήρυξη της Επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα, ανήμερα του Ευαγγελισμού την 25η Μαρτίου του 1821.
Σήμερα η ιστορική επιστήμη έχει επισημάνει πως ο περίφημος πίνακας του Νικολάου Γύζη είχε κατά βάση συμβολικό περιεχόμενο, απεικονίζοντας τις δραματικές συνθήκες και την υποχώρηση της ελληνικής παιδείας την εποχή της προέλασης των Οθωμανών, ενώ η σκηνή με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να ευλογεί τα όπλα των επαναστατών δεν συνέβη στα Καλάβρυτα αλλά στην πλατεία Αγίου Γεωργίου της Πάτρας, λίγες ημέρες νωρίτερα και με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
Άπολις και αβασίλευτος. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο ιστορικός οφείλει να έχει ως οδηγό του τη ρήση του Λουκιανού, να είναι σε τελική ανάλυση άπολις και αβασίλευτος. Ως εκ τούτου, οφείλει να στέκεται κριτικά απέναντι σε οτιδήποτε αντιστρατεύεται τις βασικές αρχές της επιστήμης του.
Ωστόσο, οφείλει να γνωρίζει πως οι μύθοι και οι θρύλοι έπαιξαν το δικό τους ρόλο στην εθνική Ιστορία κάθε έθνους. Καλλιέργησαν συλλογικές συγκινήσεις, σφυρηλάτησαν την κοινωνική συνοχή και εν πολλοίς επέτρεψαν την καλλιέργεια και την εμπέδωση μιας ενιαίας ταυτότητας στο σύνολο του πληθυσμού.
Σε τελική ανάλυση οι εθνικοί μύθοι αποτέλεσαν μία κοινωνική αναγκαιότητα, εκλαϊκεύοντας ένα συνήθως πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο παρελθόν.
Οταν μάλιστα οι μύθοι αυτοί δεν αναπαρήγαν στερεότυπα και προκαταλήψεις για γειτονικούς λαούς, δεν καλλιεργούσαν τον επιθετικό εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία, τότε η χρησιμότητά τους υπήρξε πολλαπλώς ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο.
Με βάση τις παρατηρήσεις αυτές είναι, νομίζω, δυνατό να υποστηριχθεί πως η εθνική μυθολογία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής Ιστορίας κάθε έθνους και γι' αυτό η ανάλυση και η ερμηνεία της πρέπει να γίνεται με σεβασμό και πάντοτε σε στενή συνάρτηση με τις κοινωνικές συνθήκες που την εξέθρεψαν.

Του ΙΑΚΩΒΟΥ Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ* (Επίκουρος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ)

Στρατηγός Νικηταράς ο Τουρκοφάγος

Με αφορμή την επέτειο της 25η Μαρτίου μεταφέρω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από κείμενα που αφορούν στην προσωπικότητα του Νικήτα Σταματελόπουλου, γνωστού ως Νικηταρά, ο οποίος ξεχώρισε για το ήθος και την ανιδιοτέλεια του.
«Μετά την μάχη στα Δερβενάκια, συγκεντρώθηκαν τα λάφυρα σε τεράστιους σωρούς. Αξιωματικοί και στρατιώτες μαζεύτηκαν για την μοιρασιά. Κάποιοι πρόσεξαν πως ένας συναγωνιστής τους έλειπε από την συντροφιά. Ήταν ο Νικηταράς.Παρά την άρνηση του να πάρει κι αυτός κάποια λάφυρα, στο τέλος και μετά από την επιμονή των συντρόφων του, πήρε μια σέλα, μια ταμπακέρα ξυλόγλυπτη κι ένα σπαθί. Την σέλα χάρισε αμέσως σε συμπολεμιστή και φίλο του. Την ταμπακέρα, την έστειλε στην γυναίκα του Αγγελίνα με το σημείωμα « Την στέλνω σε σένα που αγαπώ ύστερα από την Πατρίδα. Λάβε την για να με θυμάσαι». Το ξίφος το έστειλε στην Ύδρα για τις ανάγκες του στόλου. Οι πρόκριτοι όμως του νησιού, το επέστρεψαν λέγοντας ότι το σπαθί αυτό, μόνον όταν το κρατεί το χέρι του Νικηταρά έχει αξία».
«Η αφιλοκέρδεια και η ανιδιοτέλεια του Νικηταρά έμεινε παροιμιώδης. Ποτέ δεν ζήτησε και ποτέ δεν πήρε»
Κατηγορήθηκε για ανταρσία κατά του Όθωνα μαζί με τον θείο του Θ.Κολωκοτρώνη και οδηγήθηκε και αυτός στην φυλακή όπως και άλλοι αγωνιστές του 21, όπου η υγεία κλονίστηκε σοβαρά από τις συνθήκες κράτησης και την κακομεταχείριση (βγήκε με πολλαπλά κατάγματα! Όταν αποφυλακίστηκε και τον είδε η κόρη του λιποθύμησε από το θέαμα).
Εξορίστηκε στην Αίγινα όπου η υγεία του επιδεινώθηκε σοβαρά. Λόγω δε του σακχαρώδη διαβήτη προοδευτικά έχασε το φως του.
Επειδή δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει περιουσία λόγω της αδιάλειπτης συμμετοχής του στον αγώνα αλλά και λόγω του χαρακτήρα του, κατέληξε πάμφτωχος
«Ο Έλληνας πατριώτης, που μπορούσε να βγει από τον αγώνα πάμπλουτος, φτωχός και χρεωμένος εκλιπαρεί την βοήθεια και υποστήριξη από τους κατέχοντες θώκους που εκείνος τους εξασφάλισε. Το 1843 προάγεται σε υποστράτηγο ενώ μετά την εξέγερση της 3ης του Σεπτέμβρη του 1847 διορίστηκε Γερουσιαστής, αξίωμα που του εξασφάλισε μια πενιχρή σύνταξη. Παρά τις προσπάθειες του όμως, του ίδιου και της οικογένειας του, αλλά και τις εντολές της Κυβέρνησης για αναστολή των διώξεων λόγω χρεών δεν κατάφερε να ορθοποδήσει»
«Η φτώχεια και η τύφλωσή του τον οδήγησαν τελικά στην επαιτεία. Με εντολή της αρχής που όριζε τα πόστα επαιτείας στον Πειραιά, του όρισαν μια θέση κοντά στην σημερινή εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπαν να στέκεται εκεί κάθε Παρασκευή.»

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα όπου ο Άγγλος πρέσβης θέλοντας να τον ενισχύσει οικονομικά όταν τον προσέγγισε έξω από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας στο Πειραιά άφησε να του πέσει ένα πουγκί με γρόσια. Ο Νικηταράς το αντελήφθη, αν και τυφλός, από τον ήχο, και τον φώναξε για το σηκώσει.
«Στις 25 του Σεπτέμβρη του 1849, ο γενναιότερος των γενναίων, πεθαίνει ξεχασμένος, τυφλός και πάμφτωχος»
«Ο Νικηταράς μπορεί να υπέφερε πολλά, αλλά ποτέ δεν βαρυγκώμισε και ποτέ δεν είπε πικρή κουβέντα για την Πατρίδα. Μπορεί να μη δικαιώθηκε – όπως άλλοι- στα μάτια των συγχρόνων του. Έχει όμως σημαδέψει ανεξίτηλα τις ψυχές του λαού. Έχει δικαιωθεί στην συνείδηση των νεοελλήνων που τον τιμούν και τον έχουν κατατάξει στους κορυφαίους Έλληνες αγωνιστές».

Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος(2)...

Δεν χάθηκε ο κόσμος...

«Εξι και είκοσι γράφει το ταξίμετρο. Δίνω εξίμισι και πάω να κατέβω. "Την απόδειξή σας", με προλαβαίνει ο ταξιτζής. "Και το πενηντάλεπτό σας" συνεχίζει. "Ποιο πενηντάλεπτο; Εξι και είκοσι έγραψε, σου χρωστάω". "Ελα ρε αδερφέ. Δε χάθηκε ο κόσμος για είκοσι λεπτά και για τριάντα". Κατεβαίνω και νιώθω να ξηλώνονται μέσα μου τα στερεότυπα που μαζικά ανακυκλώνουμε για τους ταξιτζήδες. Ναι, υποθέτω τον αντίλογο, "εξαίρεση ήταν, ο κανόνας είναι άλλος". Αλλά μετράω πια όλο και περισσότερες τις εξαιρέσεις και λέω πως κανένας κανόνας δεν είναι από μπετό και σίδερο, ούτε καν της γραμματικής (ή της αγοράς, χα) και κάποια στιγμή μπορεί να ραγίσει.

Στο περίπτερο τώρα. Στους Αμπελόκηπους. Δεν έχω ξαναγοράσει κάτι από κει. Παίρνω ένα μπουκαλάκι νερό, ζητάω την "Καθημερινή", δίνω ενάμισι ευρώ, "την απόδειξή σας" μου λέει ο περιπτεράς. Ανεβαίνω στην κλινική, "πού είναι η εφημερίδα;" με ρωτούν. "Ελα ντε" απαντώ, διαισθανόμενος ότι μέτρησα μηχανικά την απροσδόκητη παράδοση της απόδειξης σαν παράδοση της εφημερίδας. "Ισως έπεσε στο παγκάκι που κάθισα για τσιγάρο". Στο εικοσάλεπτο γυρνάω στο περίπτερο να ξαναγοράσω την εφημερίδα. Ρωτάω, "μήπως θυμάστε αν πήρα ή δεν πήρα την εφημερίδα;" "Πού να θυμάμαι, αδερφέ. Αλλά τι σημασία έχει. Πάρε άλλη". Δίνω ένα δίευρο αλλά μου το επιστρέφει: "Αφού την πλήρωσες την πρώτη φορά". "Ναι αλλά μπορεί να την πήρα και να μου 'πεσε". "Ελα μωρέ, δεν χάθηκε ο κόσμος για ένα ευρώ". "Στρίψε το δίευρο" επμένω, "κι όπου κάτσει". "Στρίψ' το εσύ" λέει γελώντας. Φεύγω και νιώθω μέσα μου να πέφτουν κι άλλα στερεότυπα, για τους "φραγκοφονιάδες Ελληνες" και τα τοιαύτα.

Στο καφενεδάκι. Εξω βέβαια, μια και το επιτρέπει η λιακαδίτσα και το επιβάλλει η ελευθερωτική δουλεία του καπνίσματος. Στο διπλανό τραπέζι, δυο μεσόκοποι καπνιστές (μέσα πεντέξι χαρτοπαίζουν δίχως να καπνίζουν) ψευτοτσακώνονται για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Πληρώνει τους καφέδες ο ένας, ο καφετζής πάει να του επιστρέψει τα παραπανίσια. "Σώπα ρε, δεν θα κόψουμε τώρα και το μπουρμπουάρ επειδή πέσαμε στα δύσκολα" του λέει ο πελάτης, τακτικός καθώς φαίνεται. "Δεν χάθηκε ο κόσμος για λίγα ψιλά". Ανάβω κι άλλο τσιγάρο, καιρό είχα να το νιώσω τόσο γλυκό.

Το μάτι μου παίρνει έναν τριαντάρη με χαρακτηριστικά της Απω Ανατολής να βγαίνει από το κοντινό σούπερ μάρκετ. Εχει ένα μωρό στην αγκαλιά και στο άλλο χέρι τα ψώνια. Ακουμπάει τη σακούλα και βγάζει από την τσέπη τα ψιλά του. "Στριμώγματα" σκέφτομαι, νομίζοντας πως τα μετράει. Οχι. Διαλέγει ένα κέρμα και το δίνει στη γερόντισσα που έχει απλωμένο χέρι επαιτείας και το κεφάλι σκυμμένο, να μη φαίνονται τα μάτια της. Δεν χάθηκε ο κόσμος, επαναλαμβάνω σιωπηρά αυτό που άκουσα μια, δυο, τρεις φορές, ούτε στημένο να 'ταν. Και κρύβω κι εγώ τα μάτια μου. Για άλλους λόγους».
Του Π. Μπουκαλα

Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος

ΕΔΩ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ... Μετανάστες και απόγνωση: «"Είμαι 17 ετών αλλά νιώθω 25. Αν ζήσεις ένα βράδυ εδώ, γερνάς. Δεν έχεις τίποτα. Νερό, ρεύμα, φαγητό", λέει. "Ονειρεύομαι ν' αποκτήσω διαβατήριο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Να ζήσω σ' ένα σπίτι". Ο Αζιζί θα φύγει από το χωράφι το απόγευμα και με τα πόδια θα φτάσει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Για μία ακόμη προσπάθεια»...
Από το (εξαιρετικό) ρεπορτάζ του Γιάννη Παπαδόπουλου, στα «Νέα»:
- «Στην είσοδο του λιμανιού της Ηγουμενίτσας στήνουν καρτέρι οι λαθρεπιβάτες της απόγνωσης. Εκατοντάδες παράνομοι μετανάστες χυμούν στις νταλίκες. Γαντζώνονται από τη ρεζέρβα, αγκαλιάζουν τον πίσω άξονα, τρυπώνουν στην αεροτομή. Για να ταξιδέψουν στην Ιταλία και τη νέα τους ζωή. Μαζεύονται σαν πέσει ο ήλιος. Αράζουν στις μπαριέρες της Εγνατίας Οδού ή κόβουν βόλτες στη μέση του δρόμου. Είναι πάνω από 200. Με πρόσωπα ξεραμένα από το κρύο. Φορούν μπλούζες που σακουλιάζουν πάνω τους, λασπωμένα παπούτσια και σκούφους φαγωμένους απ' τον σκόρο -ό,τι βρήκαν στα σκουπίδια. Δεν έχουν σακίδια στην πλάτη. Αλλωστε, έτσι όπως ταξιδεύουν, δεν μπορούν να κουβαλήσουν πολλά».
- «Περιμένουν τις πρώτες νταλίκες που θα πλησιάσουν το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Οταν αυτές εμφανίζονται, ομάδες των είκοσι ατόμων φράζουν με τα σώματά τους τον δρόμο. Οι υπόλοιποι ορμούν στις καρότσες. Κρύβονται στις παλετοθήκες, εισβάλλουν στην καμπίνα, γραπώνονται κάτω απ' το σασί. Αλλοι σκαρφαλώνουν πάνω στα φορτηγά για να σκίσουν τον μουσαμά και να χωθούν στο εμπόρευμα. Οι οδηγοί προσπαθούν να τους αποφύγουν με ελιγμούς ή να τους τρομάξουν αναπτύσσοντας ταχύτητα».
- «Στις πευκόφυτες πλαγιές του Λαδοχωρίου μια κοινωνία σκαρφάλωσε στα βράχια. Εκατοντάδες έχουν φτιάξει εκεί τον δικό τους καταυλισμό με ξύλα, νάιλον και ψάθες. Ανεβαίνουμε το γλιστερό μονοπάτι που οδηγεί στα σπίτια τους. Πατάμε σε απομεινάρια εστιών που είχαν ανάψει για να ψήσουν ή να ζεσταθούν. Αποφάγια και σκουπίδια έχουν σχηματίσει λοφάκια έξω από τις σκηνές».

Fast αρπαχτή στο Ελληνικό

Το μοντέλο της αξιοποίησης βλάπτει σοβαρά τα συμφέροντα του Δημοσίου
Η κυβέρνηση Παπανδρέου κινδυνεύει να περιέλθει σε πλήρη πολιτική και διαχειριστική σύγχυση στο ζήτημα της υποτιθέμενης αξιοποίησης της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου. Από τη μια πλευρά υπόσχεται ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και πώλησης ακινήτων που μπορεί να εξασφαλίσει 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015 για να καλυφθούν, ως έναν βαθμό, τα τεράστια χρηματοδοτικά κενά που δημιουργεί η αποτυχία της στρατηγικής του μνημονίου, και από την άλλη, μοιράζει διαβεβαιώσεις στην παραδοσιακή εκλογική πελατεία του Κινήματος για νομοθετική, συνταγματική κατοχύρωση της απαγόρευσης πώλησης «ελληνικής γης». Υποτίθεται ότι η κυβερνητική ηγεσία θα συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα με τη μέθοδο της λεγόμενης «αξιοποίησης» της ακίνητης περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου. Το ξεκίνημα θα γίνει με την περιοχή του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, που κατά τους εκπροσώπους της τρόικας θα πουληθεί για να εξασφαλιστούν 5 δισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου και του αρμόδιου υπουργού κ. Παμπούκη απλώς θα παραχωρηθεί η χρήση της για μερικές δεκαετίες σε επενδυτές από το Κατάρ.

Η διαφορά
Η διαφορά μεταξύ πώλησης και αξιοποίησης πρέπει να αναζητηθεί στα έσοδα. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να εξασφαλιστεί ένα ποσό της τάξης των 5 δισ. ευρώ, με το οποίο το ελληνικό Δημόσιο θα επαναγοράσει χρέος 6-7 δισ. ευρώ, ανάλογα με την έκπτωση που θα δεχτούν οι κάτοχοι των δεκαετών ομολόγων του. Στη δεύτερη περίπτωση το Δημόσιο μπορεί να ελπίζει μόνο σε ένα ετήσιο μίσθωμα της τάξης των 50-100 εκατομμυρίων ευρώ, που δεν επιτρέπει βέβαια την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος χρηματοδότησης του ελληνικού χρέους. Τα όποια οικονομικά οφέλη θα έρθουν σταδιακά μέσα από τις επενδύσεις, το άνοιγμα νέων θέσεων απασχόλησης, τη δημιουργία μεγαλύτερου κύκλου εργασιών, την επιβολή ΦΠΑ, τη φορολόγηση των κερδών κτλ.
Το γεγονός ότι η κυβερνητική ηγεσία παίζει με τις λέξεις –σε ό,τι αφορά το διεθνές ακροατήριο «πουλάει» και σε ό,τι αφορά το εσωτερικό ακροατήριο «αξιοποιεί»– μάς προετοιμάζει για μία ακόμη διαχειριστική αποτυχία. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα εξασφαλίσουμε τα έσοδα των 5 δισ. ευρώ που περιγράφονται στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων για το Ελληνικό, ενώ και η «αξιοποίηση» δεν πρόκειται να αποφέρει σημαντικά έσοδα στο Δημόσιο.

Αποτυχημένο μοντέλο
Το μοντέλο της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου δοκιμάζεται από το 1999 με ιδιαίτερα αρνητικά αποτελέσματα για το δημόσιο ταμείο, και συνοψίζεται ως εξής. Το ελληνικό Δημόσιο παραχωρεί σε ιδιώτες τη χρήση εκτάσεων και ακινήτων που του ανήκουν και έχουν χαρακτηριστικά «φιλέτου». Οι επιχειρηματίες που εξασφαλίζουν την αξιοποίηση αυτών των «φιλέτων» αναλαμβάνουν την υποχρέωση να καταβάλλουν ένα ετήσιο μίσθωμα και να πραγματοποιήσουν σημαντικές αναπτυξιακές επενδύσεις δεσμεύοντας συγκεκριμένα κεφάλαια. Στη συνέχεια διαπιστώνονται διάφορα προβλήματα στις συμβάσεις, που συνήθως έχουν σχέση με τις χρήσεις γης και με διάφορες εκκρεμότητες στα ακίνητα, με αποτέλεσμα οι παραχωρησιούχοι να διεκδικούν σε πρώτη φάση μείωση του μισθώματος και στη συνέχεια μείωση του ύψους των επενδύσεων που έχουν αναλάβει να πραγματοποιήσουν, ή και σημαντικές αποζημιώσεις.
Μια ματιά στον τρόπο που διαχειρίστηκαν συγκεκριμένα «φιλέτα» του Δημοσίου οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατά την περίοδο 1999-2010 μάς οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας είναι η ασφαλέστερη μέθοδος λεηλασίας του δημόσιου ταμείου και του δημόσιου συμφέροντος.

Ιδιοτελής αστοχία
Η αξιοποίηση του συγκροτήματος του Λαγονησίου –η πορεία του οποίου συνδέεται με την ανάπτυξη αλλά και τις κρίσεις του ελληνικού τουρισμού– γίνεται από το επενδυτικό σχήμα «Αττικός Ήλιος» χωρίς να πραγματοποιείται οποιοδήποτε έσοδο για το δημόσιο ταμείο. Το 1999-2000 παραχωρήθηκε η εκμετάλλευση του συγκροτήματος για 30 χρόνια. Στην αρχή ορίστηκε ετήσιο μίσθωμα 1,2 εκατ. ευρώ, το οποίο μόλις διαπιστώθηκαν παρανομίες στη χρήση του αιγιαλού και άλλες εκκρεμότητες περιορίστηκε στο 1/3. Στη συνέχεια, όμως, η εταιρεία Αττικός Ήλιος στράφηκε κατά του Δημοσίου, επικαλούμενη σοβαρά τεχνικά πολεοδομικά προβλήματα στην περιουσία που της παραχωρήθηκε προς αξιοποίηση, και εξασφάλισε αποζημίωση 50 εκατ. ευρώ. Με αυτό τον τρόπο μηδενίζεται το έσοδο του Δημοσίου για όλη τη διάρκεια της 30ετούς παραχώρησης του συγκροτήματος, ενώ είναι εξαιρετικά πιθανό να καταβληθούν και αποζημιώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Όσο για την υπολειμματική αξία της επένδυσης των 88 εκατομμυρίων ευρώ που έχει αναλάβει να πραγματοποιήσει η συγκεκριμένη εταιρεία στο συγκρότημα του Λαγονησίου, εκτιμάται ότι θα είναι μηδενική στο τέλος της 30ετίας.
Ανάλογη ήταν η εξέλιξη και σε ένα άλλο γνωστό τουριστικό «φιλέτο» του ελληνικού Δημοσίου, που συμπεριλαμβάνει το ξενοδοχείο Ξενία Παλλάς του Ναυπλίου, το Ξενία της Ακροναυπλίας και το ξενοδοχείο Αμφιτρύων στο Ναύπλιο. Η εταιρεία «Αργολικός Ήλιος» προσέφυγε σε διάφορες φάσεις κατά του Δημοσίου, επιτυγχάνοντας, για διάφορους λόγους, μείωση του ετήσιου μισθώματος κατά 70%, ενώ διεκδίκησε αποζημίωση 48 εκατομμυρίων ευρώ και εξασφάλισε ένα σημαντικό μέρος αυτού του ποσού, που υπερκαλύπτει τα μειωμένα ούτως ή άλλως μισθώματα της 30ετίας.
Οι εκκρεμότητες που ρυθμίστηκαν με αποτέλεσμα να μην υπάρξουν έσοδα για το Δημόσιο είχαν να κάνουν με την παραχώρηση της πισίνας του ξενοδοχείου Αμφιτρύων και του κοινόχρηστου χώρου στο δήμο πριν από το διαγωνισμό, τις αντιρρήσεις της αρχαιολογικής υπηρεσίας για τον τρόπο εκσυγχρονισμού του Ξενία Παλλάς και την αδυναμία μετατροπής του Ξενία της Ακροναυπλίας σε Spa εξαιτίας των περιορισμών στους όρους δόμησης. Οι επενδυτές στο συγκρότημα του Λαγονησίου απαλλάχθηκαν από τις οικονομικές τους υποχρεώσεις αξιοποιώντας τις καλές υπηρεσίες του νομικού γραφείου Γεωργιάδη και οι επενδυτές στο συγκρότημα του Ναυπλίου επένδυσαν με επιτυχία στις καλές υπηρεσίες του γραφείου Λυκουρέζου.

Χάος στις μαρίνες
Αλλά και η αξιοποίηση των μαρίνων οδήγησε σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Η μαρίνα του Αγ. Κοσμά, η οποία αποτελεί μέρος του συγκροτήματος του Ελληνικού, παραχωρήθηκε σε γνωστή κατασκευαστική εταιρεία. Η τελευταία εμφάνισε προβλήματα ρευστότητας, τα οποία συνδυάστηκαν με την αδυναμία του Δημοσίου να παραχωρήσει την πλήρη έκταση που προέβλεπε το σχετικό συμβόλαιο και την αντίρρηση του Δήμου Ελληνικού στην προώθηση του επενδυτικού σχεδίου, το οποίο περιλάμβανε, όπως ήταν φυσικό, την κατασκευή νέων κτιρίων και εγκαταστάσεων. Το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσει η καταβολή του ετήσιου μισθώματος, να κηρυχτεί ο παραχωρησιούχος έκπτωτος με πρωτοβουλία των Ολυμπιακών Ακινήτων και να έχει ετοιμαστεί το έδαφος για δικαστικούς αγώνες που είναι βέβαιο ότι θα αποδώσουν αρκετά χρήματα στον επενδυτή, στον οποίο δεν επετράπη η ανάπτυξη της περιοχής σύμφωνα με όσα προέβλεπε η αρχική συμφωνία. Το πιθανότερο είναι ότι την ώρα που θα παραχωρεί το Δημόσιο τη μαρίνα του Αγ. Κοσμά στους νέους επενδυτές, θα δεχτεί κάποιο συμβιβασμό με τους προηγούμενους –με δαπάνες εννοείται του φορολογούμενου πολίτη– προκειμένου να ξεπεραστεί η εκκρεμότητα.
Στην περίπτωση της μαρίνας του Φλοίσβου, που θεωρείται από τα καλά επενδυτικά σχέδια, το Δημόσιο επιβαρύνθηκε με 12 εκατ. ευρώ για πρόσθετα λιμενικά έργα περιορισμού του αντιμάμαλου που δημιουργείται στο φαληρικό δέλτα και μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια των σκαφών που ελλιμενίζονται στη μαρίνα. Πολύ χειρότερη ήταν η διαχειριστική τύχη της μαρίνας Ζέας, όπου οι ιδιώτες επενδυτές διεκδίκησαν από το Δημόσιο αποζημίωση 13 εκατομμυρίων ευρώ επικαλούμενοι καθυστερήσεις στην αδειοδότηση, νομικά ελαττώματα στη σύμβαση, αλλά και τις καταστροφές κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας του Φεβρουαρίου του 2005. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όπως και στη μαρίνα της Ζέας υπήρξε μείωση του αρχικά συμφωνηθέντος μισθώματος, ενώ οι διάφορες αποζημιώσεις και τα πρόσθετα έργα που κρίθηκαν αναγκαία περιόρισαν, εάν δεν εκμηδένισαν, το όφελος για το δημόσιο ταμείο.

Τριπλό σκάνδαλο
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η ένταξη του «φιλέτου» του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στο πρόγραμμα fast track είναι πολύ πιθανό να καταλήξει σε μία ακόμη fast αρπαχτή νεοελληνικού τύπου.
Πρώτον, η κυβέρνηση Παπανδρέου –όπως άλλωστε και η ηγεσία της ΝΔ– επενδύουν, σε αγωνιώδη αναζήτηση χρημάτων για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, σε μία μέθοδο με βεβαρημένο ιστορικό. Αρκεί να αναφέρουμε ότι η ΕΤΑ βρέθηκε αντιμέτωπη την περίοδο 2005-2006 με συνολικές διεκδικήσεις των επενδυτών, παραχωρησιούχων που έφταναν τα 180 εκατ. ευρώ. Προκαλεί μάλιστα εντύπωση το γεγονός ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν αφιερώνει τον αναγκαίο χρόνο για να ξεκαθαρίσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς και να απαλλάξει τα ακίνητα του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού από τα βάρη και τις εκκρεμότητες του παρελθόντος.
Δεύτερον, η κυβερνητική ηγεσία ακολουθεί μια σκανδαλωδώς κλειστή διαδικασία, ενώ έχουν κατατεθεί προτάσεις για την αξιοποίηση του Ελληνικού από αξιόπιστα επενδυτικά σχήματα ήδη από το 2005. Κανονικά, η κυβέρνηση θα έπρεπε να παρουσιάσει τα σχέδια και τις απαιτήσεις για την περιοχή του αεροδρομίου του Ελληνικού σε όλους τους ενδιαφερόμενους επενδυτές και να λάβει πολύ σοβαρά υπόψη τις προτάσεις τους, προτού προχωρήσει σε διεθνή πλειοδοτικό διαγωνισμό. Η απευθείας κλειστή διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Παπανδρέου και των αρχών του Κατάρ είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο δημόσιο συμφέρον και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εύκολου πλουτισμού διαφόρων εμπλεκομένων σε βάρος του δημόσιου ταμείου και των δοκιμαζόμενων φορολογούμενων πολιτών. Με το αραβικό τόξο αποσταθεροποίησης των καταπιεστικών, κλεπτοκρατικών καθεστώτων να έχει φτάσει ήδη στο Μπαχρέιν, που γειτνιάζει με το Κατάρ, υπάρχει ένα στοιχείο πολιτικού ρίσκου στην αδιαφανή επένδυση, που είναι υποχρεωμένες να λάβουν σοβαρά υπόψη οι ελληνικές αρχές.
Τρίτον, ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας Αθεμπίγιο εμφάνισε ένα σχέδιο απόλυτης τσιμεντοποίησης της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού με βάση το πρότυπο του Canary Wharf του Λονδίνου. Πρόκειται για μια προσπάθεια υπερεντατικής εκμετάλλευσης, κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των επενδυτών του Κατάρ, που δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από τους τοπικούς δήμους αλλά και την πλειονότητα των κατοίκων της Αττικής. Στην πραγματικότητα, ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας δουλεύει για τους επενδυτές από το Κατάρ, εμφανιζόμενος σαν σύμβουλος της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Μια ματιά στον τρόπο που διαχειρίστηκαν συγκεκριμένα «φιλέτα» του Δημοσίου οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ κατά την περίοδο 1999-2010 μάς οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας είναι η ασφαλέστερη μέθοδος λεηλασίας του δημόσιου ταμείου.
Ο πολυσυζητημένος Καταλανός αρχιτέκτονας Αθεμπίγιο εμφάνισε ένα σχέδιο απόλυτης τσιμεντοποίησης της ευρύτερης περιοχής του Ελληνικού με βάση το πρότυπο του Canary Wharf του Λονδίνου. Στην πραγματικότητα, δουλεύει για τους επενδυτές από το Κατάρ, εμφανιζόμενος σαν σύμβουλος της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Του Γ.Κύρτσου

ΠΑΟΚ-ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗΣ 1-0(;)

Το γεγονός:
Λίγο πριν την προγραμματισμένη πρεμιέρα της παράστασης «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ», άγνωστοι πέταξαν βόμβες μολότοφ στην είσοδο του Θεάτρου Τέχνης στην Πλάκα.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, περίπου πενήντα(;) άτομα με κράνη επιτέθηκαν στο θέατρο και προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές, χωρίς όμως να τραυματιστεί κάποιος. Οι δράστες στη συνέχεια εξαφανίστηκαν με μηχανάκια…
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Κωστής Καπελώνης μιλώντας λίγη ώρα μετά την επίθεση στο «Αθλητικό Metropolis» τόνισε μεταξύ των άλλων:
-«Είμαστε όλοι σοκαρισμένοι, κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο».
- «Πίστευα πως το έργο με αυτό τον τίτλο θα έφερνε κόσμο που δεν έχει πατήσει ποτέ στο θέατρο, αλλά δεν το εννοούσα βέβαια με αυτό τον τρόπο».
Το έργο πραγματεύεται την ιστορία δυο κοριτσιών, που ακολουθούν μια οπαδική εκδρομή φίλων του «δικέφαλου» στην Αθήνα για το εκτός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος της περιόδου 1998-99 με τον Ολυμπιακό!


Το σχόλιο του Ανδρέα Ρουμελιώτη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία:

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ με τον μΠΑΟΚ


ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ με τον μΠΑΟΚ είναι το σωστό και ουχί χωρίς Μι• φταίω γω να 'ρθω να τα σπάσω μετά;
ΑΠΙΘΑΝΟ το μπλουζάκι που πουλούσε ένα μαγαζί στη Σαλονίκη. Είχε στάμπα μια μύγα και κατάληξη μίσω! Το άλλο έγραφε: «μΠΑΟΚ κι ας (απεικονιζόταν πάλι η μύγα) μίσω ποτέ!».

ΑΡΡΩΣΤΟΣ γαύρος είμαι και εγώ και δεν τα πολυκαταλαβαίνω αυτά τα κουλτουριάρικα περί δύο νεανίδων που 'χαν πονέσει στη ζωή τους και τους απάλυνε τη μοναξιά η συντροφικότητα που βρήκαν στην μΠΑΟΚάρα. Ωστόσο φρονώ πως οι μΠΑΟΚτζήδες είναι στην πραγματικότητα παραστρατημένοι γαύροι. Αδέλφια μας είναι! Και δεν πρέπει να τους φθονούμε επειδή δύο όμορφα κορίτσια πήγαν σ' εκείνους, αντί να τα κυκλοφορούμε εμείς και να πουλάμε μούρη στο Πασαλιμάνι.
ΑΛΛΩΣΤΕ εμείς τους πελάτες μας τους σεβόμαστε. Τσαμπουκάδες και τραμπουκισμούς κάνουν μόνον οι κάφροι και οι πνευματικά κατώτεροι. Υπολείπονται οι επικοινωνιολόγοι και οι διαφημιστές μπροστά στην εφευρετικότητα και τη φαντασία των συνθημάτων της εξέδρας. Ας πούμε αυτό που έβγαλε απ' τα έντερά της, το: «Είναι βαριά η μπιπ του τσολιά», θα 'πρεπε να πάρει πρώτο βραβείο σουρεαλιστικής ποίησης.
ΕΙΝΑΙ λάθος μας να σπάμε τα φιλομπαοκτζήδικα θέατρα• πόσω μάλλον όταν οι κουλτουριάρηδες χρησιμοποιούν τον μαύρο δικέφαλο απλώς ως background... Οπου να 'ναι, ούτε εμείς ούτε εκείνοι θα 'χουμε χαρτζιλίκι για να αγοράσουμε εισιτήριο και να μπουμε στο γήπεδο. Οπότε δεν θα 'μαστε απλώς αδέλφια, αλλά και σύντροφοι...
ΜΗΝ ξεχνάς, εξαγριωμένε γαύρε μου, πως εκείνοι ήταν που φώναζαν το: «Τούμπα - Κούβα - Βιετνάμ» και διαπαιδαγώγησαν τις νεότερες γενιές με αντάρτικα τραγούδια και με Θεοδωράκη. Εστω κι αν... τα παράφρασαν, του στιλ: «ήρθαμε από τη Βουλγαρία/ και γκαμούμε Αθήνα-Πειραιά/ μΠΑΟΚ-μΠΑΟΚ σκίσ' τους την γκολάρα/ για να δούνε τώρα πώς γκαμάς». Πρόκειται για παράφραση στο αντάρτικο τραγούδι: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα/ θα μας σώσει τώρα απ' τη σκλαβιά/ κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία/ ζήτω-ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ».

ΤΟ «είμαστε δυο/ είμαστε τρεις/ είμαστε χίλιοι δεκατρείς» του Μίκη το τραγουδάνε στον ίδιο πάντα ρυθμό ως εξής: «Γκάμα γερά/ κάψε καλά/ Ομόνοια και Πειραιά/ το Σύνταγμα και τη Βουλή/ την μπουρδελόπολη αυτή/ την μπουρδελόπολη αυτήηη».
ΩΣ εκ τούτου, στο πλαίσιο του απόλυτου σουρεαλισμού, της τρέλας, της εκτόνωσης και της ελευθεριότητας που μόνο στις εξέδρες των γηπέδων απολαμβάνουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να τους βγάλουμε το καπέλο. Οπως και για την εφημερίδα που εξέδιδαν -και ήμουνα φαν- τον «μΠΑΟΚτζή». Δεν υπήρξε ποτέ στον κόσμο ολόκληρο πιο απίθανη, πιο σουρεαλιστική εφημερίδα, απ' αυτή• τη σκόνη των αρθρογράφων της έχουν φάει οι απανταχού σουρεαλιστές ποιητές. Το πιο δύσκολο εγχείρημα για έναν διανοούμενο είναι να προσπαθήσει να γράψει σκυλάδικο. Το δυσκολότερο όλων είναι να μπορέσεις να νιώσεις, να σκεφτείς και να γράψεις όπως οι... συνάδελφοι που εξέδιδαν τον «μΠΑΟΚτζή».
ΜΕΧΡΙ και τον Μπαμπινιώτη τάπωσαν όταν πήγε να δικαιολογηθεί γιατί έβαλε στο λήμμα «Βούλγαροι» την ερμηνεία: «οπαδοί του ΠΑΟΚ...». «Γιατί συνηθίζουν να τους φωνάζουν έτσι στο γήπεδο, έχει καθιερωθεί στο λεξικό», είπε τότε ο πρύτανης της Γλωσσολογίας.

«ΟΚ», απάντησε στο περιοδικό «ΕΨΙΛΟΝ» ο πρόεδρος των μΠΑΟΚτζήδων σε συνέντευξη που έδωσε στον Θωμά Σιώμο, «τότε κι εμείς θα φωνάζουμε συνέχεια στο γήπεδο: "τουτάνα - τουτάνα/ του Μπαμπινιώτη η μάνα", μέχρι να καθιερωθεί, οπότε θα είναι αναγκασμένος δίπλα στο λήμμα τουτάνα να βάλει τη μαμά του».
ΕΙΝΑΙ αδέλφια μας σου λέω... Ζήτα συγγνώμη τώρα στους κυρίους, που τους έσπασες το θέατρο!


Αποτέλεσμα:


Κατά τα φαινόμενα το άρθρο αυτό του Ανδρέα Ρουμελιώτη ήταν η αιτία να απολυθεί ή κατ' άλλους να μετατεθεί στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία".Το θέμα ωστόσο δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει.
Ο έως σήμερα, αποκλεισμός του από την εφημερίδα, για το κείμενο του “Ταξιδεύοντας με τον(μ)ΠΑΟΚ” προκάλεσε την αντίδραση και του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος έστειλε επιστολή προς δημοσίευση στην “Ελευθεροτυπία”.

Επιστολές έστειλαν ακόμη, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Τζίμης Πανούσης, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Διονύσης Τσακνής αλλά και οι “Θρησκευόμενοι Κόκκινοι Επιστήμονες**” , μια ομάδα διανοουμένων που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό. Παράλληλα η “Ελευθεροτυπία” δέχθηκε εκατοντάδες mail και τηλεφωνήματα από αναγνώστες της που διαμαρτύρονταν για το “κόψιμο” του δημοσιογράφου. Επίσης υπάρχει και μια μικρή ομάδα οπαδών του ΠΑΟΚ, που μέσω των blogs έχει διαφοροποιηθεί υποστηρίζοντας το δικαίωμα του δημοσιογράφου να λέει ελεύθερα τη γνώμη του.
**Οι «Θρησκευόμενοι Κόκκινοι Επιστήμονες» (;) επισημαίνουν:
«Η δυσμενής εργασιακή αντιμετώπιση του δημοσιογράφου Ανδρέα Ρουμελιώτη από την διεύθυνση της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» όπου εργάζεται και με αφορμή άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στις 9/2/2011 με τον τίτλο «ταξιδεύοντας με τον μΠΑΟΚ», είναι από κάθε άποψη απαράδεκτη. Το συγκεκριμένο άρθρο όχι μόνο δεν προσέβαλλε τους οπαδούς του ΠΑΟΚ αλλά αντίθετα καλούσε σε συμφιλίωση τους οπαδούς των ομάδων και δεν κατανοούμε αυτή τη στάση της εφημερίδας για τον γαύρο δημοσιογράφο. Ζητάμε να επιστρέψει ο «κόκκινος» Ρουμελιώτης στη στήλη του «Εδώ Ράδιο ‘Ε’» και η στήλη του να επιστρέψει στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», για να συνεχίσει να συμβάλει στη χιουμοριστική θέαση των πραγμάτων με κριτική σκέψη, αλλά και στον κατευνασμό των πνευμάτων όταν αυτά οξύνονται αναίτια, διά της σάτιρας και του γέλιου»

Δόγμα Σοκ

Κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό, Milton Friedman.
Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.
Στην περίπτωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, αναφέρει η συγγραφέας, «η σπείρα του χρέους λειτούργησε σαν ένα γιγαντιαίο όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση -προσθέτει- ο Friedman ήταν πεπεισμένος ότι, όταν ξεσπάσει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση. Εκτιμούσε ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της 6 με 9 μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές».
Η συγγραφέας επισημαίνει ότι «η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια... Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο» και, όπως αναφέρει η ίδια, «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του '80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό "Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την"».
Από τα λίγα αυτά αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τής Naomi Klein φαίνεται καθαρά ότι στη χώρα μας εφαρμόζονται πιστά οι συνταγές του «δόγματος του σοκ», συνταγές που έχει υιοθετήσει η τρόικα ακολουθώντας την πάγια πολιτική του ΔΝΤ, που δεν είναι άλλη από το «δόγμα του σοκ». Αυτή η «τεχνογνωσία» ήταν βασικός λόγος για τον οποίο η Ε.Ε. ζήτησε από το ΔΝΤ να είναι μέλος της τρόικας.
Πώς, όμως, έφτασε η Ελλάδα στο κατάντημα να γίνει χώρα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη; Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση κληρονόμησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο οφειλόταν στα μεγάλα ελλείμματα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών. Ειδικότερα το έλλειμμα του 2009 ήταν ιδιαίτερα αυξημένο, εξαιτίας όχι μόνο της πολιτικής που εφάρμοζε όλα τα χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και των μέτρων που έλαβε για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Παρ' ότι η σημερινή κυβέρνηση γνώριζε το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος πριν από τις εκλογές, το επιδείνωσε μόλις ανέλαβε την εξουσία, με: παροχές, κατάργηση φορολογικών μέτρων που θα απέδιδαν έσοδα (τα οποία εφαρμόζει τώρα), μη ψήφιση φορολογικού και αναπτυξιακού νομοσχεδίου και μη άμεση λήψη σκληρών μέτρων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2010 τον περασμένο Δεκέμβριο, και μη δανειζόμενη με χαμηλό spread τα αναγκαία ποσά τον περασμένο Ιανουάριο. Τέλος, οι αδιανόητες για έναν πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών δηλώσεις περί «χρεοκοπίας της χώρας», «Τιτανικού», «χώρας σε εντατική» κ.λπ. οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.
Υστερα απ' όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές (μετά την εκτίναξη των spreads στα ύψη), αναγκάστηκε να υπογράψει και να «περάσει» από τη Βουλή το ταπεινωτικό για τη χώρα Μνημόνιο, για να λάβει (σε δόσεις) το δάνειο των 110 δισ. ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, και τώρα αναγκάζεται να το αναθεωρήσει προς το χειρότερο, για να εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου αυτού.
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής του «δόγματος του σοκ» στη χώρα μας είναι παρόμοια με εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου αυτό εφαρμόστηκε: μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, εντατικοποίηση (fast track) των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και ξεπούλημα «φιλέτων» δημόσιων εκτάσεων. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ύφεση βαθαίνει και το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται αυξάνει.
Είναι πράγματι τραγικό μια κυβέρνηση κατ' όνομα «σοσιαλιστική» να εφαρμόζει με «θρησκευτική ευλάβεια» τις δοξασίες του υπέρμαχου του νεοφιλελευθερισμού Milton Friedman, οι οποίες βύθισαν στη φτώχεια και τη δυστυχία τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν.
Του Μ.Δρεττάκη (πρώην υπουργού Εθνικής Οικονομίας)

Παθολογικές εκδοχές

«...Υπάρχουν και εκείνοι -πάντοτε υπήρχαν- που είναι βέβαιοι ότι είναι οι αποκλειστικοί φορείς των άσπιλων γονιδίων ελληνικότητας. Είναι οι ίδιοι που κάποτε αποκήρυσσαν ως "μιάσματα" τους "άλλους". Σε αυτούς απαντά ο Παλαμάς -εθνικός μας ποιητής και αυτός θαρρώ:
"Στο αίμα μου κρατώ και από μία στάλα
ξένες και οχτρές κάθε λογής πατρίδες"
Και ο εθνικός μας ιστορικός Παπαρρηγόπουλος αντικρούοντας τον Φαλμεράιερ απέρριψε τη βιολογική ερμηνεία της Ιστορίας και στήριξε στον πολιτισμό τη συνέχεια του Ελληνικού Εθνους.
Η ελληνική ταυτότητα δεν είναι καμιά μεταφυσική ιδιότητα αμετακίνητη και αναλλοίωτη. Είναι προϊόν της Ιστορίας, της ζωής, των αγώνων, της κίνησης των ανθρώπων, της αλληλεπίδρασης των πολιτισμών.
Πλάστηκε και εξελίχθηκε, όχι σε ευθεία γραμμή, μέσα από νίκες και ήττες, από ξένες κατοχές που επέβαλλαν δουλείες, από βίαιες και εθελοντικές επιμειξίες. Ετσι είναι και η Ιστορία. Στην επανάσταση του '21, πόσοι αρβανίτες των νησιών και των βουνών δεν έγιναν Ελληνες και συνδημιούργησαν την ελεύθερη πατρίδα. Η χωρίς αυταρέσκεια και ακκισμούς καλλιέργεια της εθνικής αυτογνωσίας οδηγεί σε μια εθνική ταυτότητα που δεν φοβάται.
Δεν αντιμετωπίζει τους άλλους λαούς ως απειλή. Οδηγεί επίσης στον πατριωτισμό του πολίτη που αποφεύγει τους αποκλεισμούς και μάχεται τις παθολογικές εκδοχές ενός εθνικισμού του αίματος.
Η Ελλάδα που αγαπάμε και πονάμε είναι οι ήττες και οι νίκες της, οι θρίαμβοι και οι εμφύλιες διαμάχες, οι δόξες και οι ντροπές, οι χαρές και οι λύπες. Είναι όλες οι αντιφάσεις και οι συνθήκες που τη δημιούργησαν. Οι προοδευτικοί και οι συντηρητικοί, οι οπαδοί του διαφωτισμού και οι φανατικοί ορθόδοξοι, όλοι αυτοί οι παραδοσιακοί και οι μοντέρνοι κάνουν τον αντιφατικό και πολυδιάστατο Ελληνα.
Αυτή είναι η εθνική μας ταυτότητα που μπορεί να δεχθεί και άλλους που θα την εμπλουτίσουν.
Κρίμα που δεν το κατάλαβαν οι δικαστές...».
Του Γ. Κουβελάκη

windows 8 ή στα Ελληνικά το νέο λειτουργικό της Microsoft

Στην ελληνική γλώσσα θα "πατά" το νέο λειτουργικό της Microsoft
Όπως ανακοίνωσε χτες ο Στιβ Μπάλμερ, διευθύνων σύμβουλος της Microsoft, το επόμενο λειτουργικό σύστημα της εταιρείας, δηλαδή το Windows 8, το οποίο προβλέπεται να κυκλοφορήσει τους πρώτους μήνες του 2011, θα βασίζεται καθ’ ολοκληρίαν στην ελληνική γλώσσα. Είναι γνωστό ότι οι επιστήμονες της πληροφορικής θεωρούν την Ελληνική «μη οριακή γλώσσα». Όπως εξήγησε ο Στιβ Μπάλμερ, η Ελληνική είναι μια γλώσσα που χρησιμοποιείται αδιαλείπτως εδώ και πάνω από 3.000 χρόνια για την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων, άρα έχει αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι αντέχει στις απαιτήσεις των καιρών και μπορεί να προσαρμόζεται διαρκώς και χωρίς προβλήματα σε νέες επικοινωνιακές ανάγκες. Τα πειράματα για την καταλληλότητα της Ελληνικής ξεκίνησαν κάτω από πυκνό πέπλο μυστικότητας από τις πρώτες μέρες της διάδοσης του διαδικτύου, όταν άρχιζε να γίνεται φανερό ότι το μέλλον της πληροφορικής και των επικοινωνιών θα βρίσκεται στο διαδίκτυο. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνο τον καιρό η Microsoft έθεσε σε κυκλοφορία όλα τα απαραίτητα βοηθήματα για την υποστήριξη της Ελληνικής, όπως π.χ. τις ασυναγώνιστες πολυτονικές γραμματοσειρές της.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε, οι προβλέψεις της Microsoft επαληθεύτηκαν, οπότε η επένδυση της εταιρείας στην ανάπτυξη νέου λειτουργικού λογισμικού βασισμένου στην ελληνική γλώσσα προβλέπεται να της παράσχει σημαντικά πλεονεκτήματα στην εποχή των νέων διαδικτυακών τεχνολογιών. Τα πλεονεκτήματα αυτά δεν είναι προφανή και απαραίτητα μόνο στο λειτουργικό σύστημα, όπου τα Windows έτσι κι αλλιώς κατέχουν τα σκήπτρα, αλλά στο συνοδευτικό λογισμικό, όπου τα τελευταία χρόνια η Microsoft έχει συναντήσει οξύτατο ανταγωνισμό, π.χ. από τον Firefox της Mozilla. Η ευελιξία που της έχει δώσει η αξιοποίηση της Ελληνικής στη διαχρονικότητά της και σε ολόκληρο το νοηματικό της εύρος παρέχει στους προγραμματιστές της εταιρείας το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που αναζητούσαν. Υπολογίζεται ότι το νέο πρόγραμμα περιήγησης στο διαδίκτυο (IE11) θα τρέχει με ταχύτητα τουλάχιστον τριπλάσια από τον Firefox ή τον Chrome της εταιρείας Google.
Η προτίμηση της Microsoft, η οποία φαίνεται να δικαιώνεται στο στοίχημά της, δεν αποτελεί μόνο τιμή και δίκαιη αναγνώριση των πλεονεκτημάτων της Ελληνικής, η οποία άλλωστε με τον αδιαμφισβήτητο λεκτικό πλούτο της δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες γλώσσες. Όπως άφησε να εννοηθεί ο κ. Μπάλμερ, για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα θα έχουν να ωφεληθούν και οι Έλληνες προγραμματιστές, ακόμα και οι μαθητές που διδάσκονται προγραμματισμό στην ελληνική γλώσσα και έχουν ήδη εξοικειωθεί με εντολές και όρους όπως βρόχος, επικρότηση, ενθυλάκωση, εκσφαλμάτωση, προεπισκόπηση, αντικειμενοστραφής, ΕτικέταΒήμα και μύριους άλλους που όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά σε θεωρητικό επίπεδο. Η εξοικείωσή τους μπορεί να τους φανεί χρήσιμη ακόμα και σε εργασιακούς χώρους εκτός Ελλάδας μια και θα είναι οι μοναδικοί οι οποίοι, εκτός από την αγγλική ορολογία των υπολογιστών, θα γνωρίζουν και την ελληνική.
Καταλήγοντας και αφού υποσχέθηκε ότι σύντομα θα γίνει η πρώτη επίδειξη των νέων τεχνολογιών της Microsoft, ο κ. Μπάλμερ εκμυστηρεύτηκε και μια φαιδρή πλευρά του κρυφού ως τώρα σχεδίου της εταιρείας. Η κωδική ονομασία για τα Windows 8 είναι Cats. Όχι, είπε χαμογελώντας, από τον τίτλο του γνωστού μιούζικαλ, αλλά επειδή ΓΑΤΕΣ γράφεται στα ελληνικά το όνομα του ιδρυτή της Microsoft.

Πηγή: Yahoo News
http://news.yahoo.com/s/nf/20100325/tc_nf/72026

Σιγά μην φοβηθώ

Η υπερπροβολή από την τηλεόραση, των ίδιων και ίδιων εικόνων με εξεγερμένους (;) Αιγυπτίους να επιδίδονται σε «πλιάτσικο» στα καταστήματα του επαναστατημένου Καΐρου, ακόμα και αν αυτό δεν αντιστοιχούσε, σε καμιά περίπτωση στο μέγεθος που παρουσιάστηκε, στην πραγματικότητα, είναι αποκαλυπτική, για άλλη μια φορά, για το ρόλο των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Οσο ο ξεσηκωμός των Αιγυπτίων έμοιαζε αμφίρροπος και οι δυτικές κυβερνήσεις στήριζαν τον Μουμπάρακ, ο οποίος δεν έδειχνε καμιά πρόθεση να εγκαταλείψει την εξουσία, και οι κυβερνώντες ανά τον πλανήτη, του δικού μας συμπεριλαμβανομένου, ζητούσαν από τον αιγυπτιακό λαό αυτοσυγκράτηση, οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου πρόβαλλαν ξανά και ξανά εικόνες «πλιάτσικου», λεηλασιών και καταστροφών.
Την ώρα που το Μαγκρέμπ φλεγόταν και οι Αιγύπτιοι έγραφαν Ιστορία, οι παγκόσμιοι βαρόνοι της ενημέρωσης δεν πρόβαλλαν το μείζον, την επανάσταση, αλλά το έλασσον, το «πλιάτσικο». Το μήνυμα προς τον τηλεθεατή σαφές: οι εξεγέρσεις καταστρέφουν την περιουσία σας, λεηλατούν τους κόπους σας, καίνε τις ζωές σας. Ο στόχος ακόμα σαφέστερος: φόβος.
Ο φόβος νικάει περισσότερους ανθρώπους από οτιδήποτε άλλο πράγμα στον κόσμο, έλεγε ο Αμερικανός στοχαστής Ραλφ Εμερσον πριν από σχεδόν δύο αιώνες. Το γνωρίζουν καλά οι παγκόσμιοι διαχειριστές του φόβου, πολιτικοί και μιντιάρχες. Ο φόβος έχει μετατραπεί σε εργαλείο και οι εξουσίες τον παράγουν, τον υποθάλπουν και τον εκμεταλλεύονται.
Μάρτυρες φαινομένων ανάλογων με αυτών της τηλεοπτικής κάλυψης της εξέγερσης στην Αίγυπτο γινόμαστε συχνά εδώ στην Ελλάδα. Πόσες φορές τις μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις δεν τις μετέτρεψαν τα ελληνικά κανάλια σε αναμετρήσεις λίγων κουκουλοφόρων και των δυνάμεων των ΜΑΤ. Για να μη θυμηθώ τη μεγάλη πορεία με τους νεκρούς στη MARFIN, τον Δεκέμβρη της δολοφονίας Γρηγορόπουλου και τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Ο φόβος γίνεται μέσον χειραγώγησης και το μέσον, μηχανισμός φόβου.
Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να φοβούνται όλο και περισσότερο. Και οι έχοντες τις δημόσιες και ιδιωτικές εξουσίες να τον επιτείνουν στο μέγιστο, γιατί γνωρίζουν πως όσο πιο φοβισμένος είναι κάποιος τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την προστασία, τόσο περισσότερο αξιώνει την ασφάλεια, τόσο πιο εύκολα θα δεχτεί τους από μηχανής προστάτες.
Οσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους, έχει πει ο Νόαμ Τσόμσκι. Ο,τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση δηλαδή. Είναι χαρακτηριστική η γλώσσα του τρόμου που χρησιμοποιούν οι αμερικανοσπουδαγμένοι, και έχοντες τη δυνατότητα να διαβάσουν Τσόμσκι από το πρωτότυπο, ηγέτες μας για να δικαιολογήσουν την τρομοκράτηση των άλλων.
Χρεοκοπία, Τιτανικός, το πιστόλι πάνω στο τραπέζι, είμαστε σε πόλεμο, βουλιάζουμε, δεν υπάρχει σάλιο, φοροκυνηγητό, δεν έχουμε για συντάξεις, ξεπούλημα, θα ματώσουμε, ελαστικότητα, μειώσεις μισθών, κοπρίτες, μαζί τα φάγαμε -είναι κάποιες από τις λέξεις και τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν σε κάθε ευκαιρία απευθυνόμενοι προς τον ελληνικό λαό. Η σημειολογία του τρόμου.
Ναι, οι περισσότεροι Ελληνες σήμερα φοβούνται. Φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, ότι θα τους κόψουν το μισθό, ότι δεν θα πάρουν τη σύνταξή τους, ότι δεν θα έχουν να πληρώσουν το δάνειο, ότι δεν θα μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Φοβούνται το μετανάστη, φοβούνται τον ξένο, φοβούνται το συνάδελφο, το γείτονα, το φίλο, τον αδελφό. Φοβούνται στο σπίτι, φοβούνται στο δρόμο, φοβούνται στο γραφείο και στο εργοστάσιο...
Μια ολόκληρη κοινωνία, ένας ολόκληρος λαός υπό το κράτος του φόβου. Εξουσία, Νόμος και Ενημέρωση επιδίδονται σε μια ατέρμονη σκυταλοδρομία παραγωγής και διακίνησης τρόμου και πανικού, με απώτερο στόχο την εφαρμογή μαζικών κατασταλτικών πρακτικών. Με μπαράζ τρο-μ-ολογιών στη Βουλή, ο Γιώργος και η παρέα του επιχειρούν να ανακόψουν για παράδειγμα, το κίνημα των «Δεν πληρώνω». Με σωρεία δικαστικών αποφάσεων και διώξεων, δικαστές προσπαθούν να εκφοβίσουν τους απεργούς και τους κατοίκους της Κερατέας. Με χουντικής έμπνευσης διατάγματα και απαγορεύσεις, η Αστυνομία προσπαθεί να εμποδίσει τους αγρότες και τα τρακτέρ στις Σέρρες. Και από κοντά τα Μέσα Ενημέρωσης να κουνάνε το δάχτυλο στον πολίτη και να αναρωτιούνται και να αγωνιούν για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα, όταν ποτέ στο παρελθόν δεν αναρωτήθηκαν για το ποιος θα πληρώσει τα κλεμμένα.
Οφόβος γίνεται εργαλείο καταστολής και «νομιμοποίησης» της κάθε εξουσίας. Προωθείται μεθοδευμένα, οδηγεί την κοινωνία σε παράλυση, εκβιάζει την υποταγή και τη «συναίνεση». Ο φόβος στην υπηρεσία των κυρίαρχων ελίτ δικαιολογεί έκτακτα μέτρα και μνημόνια, δημιουργεί εκείνη την πολιτική συνθήκη που επιτρέπει στον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου και στον θλιβερό Αδωνι να κομπάζουν ότι σώζουν τη χώρα και ότι, χάρη στις προσπάθειές τους και τις αποφάσεις τους, συνταξιούχοι και εργαζόμενοι σήμερα πληρώνονται.
Ομως. Πάντα θα υπάρχουν κι εκείνοι που δεν φοβούνται. Τους βλέπουμε στην Κερατέα, στα διόδια, στα λεωφορεία, στους δρόμους, στα «έκτακτα στρατοδικεία», στους χώρους εργασίας, στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία. Και μπορεί να είναι ή να ήταν μειοψηφίες, ας γνωρίζουν όμως οι Μουμπάρακ όλου του κόσμου ότι ποτέ, καμιά επανάσταση, δεν την ξεκίνησαν οι πλειοψηφίες.
Γι' αυτό σας λέω, σιγά μη φοβηθώ...

Του Δ.ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ