Οντως, θα ήταν καλό. Γιατί θα βλέπαμε τότε τη γύμνια τους και την πολιτική ολιγότητά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη το απέδειξε, αλλά επειδή τον συμπαθεί τμήμα του λαού εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί με τις παλινωδίες του, τις εσωκομματικές του έριδες και τη συστημική του (αντικαπιταλιστική, προς Θεού) συμπεριφορά, αλλά και με την ανύπαρκτη πολιτική του, εναλλακτική πρόταση.
Γερασμένες πολιτικές από νέους ανθρώπους. Θλίψη.
Κι επειδή είναι κι ο λαός γερασμένος, η εμφάνιση του επικεφαλής των Πράσινων στην TV ώθησε πολλούς να τους εκτιμήσουν θετικά (νέο καθαρό πρόσωπο, δυναμικό κ.ά. ιμπρεσιονιστικά). Ουδείς είδε ή άκουσε τον καθαρά καθεστωτικό τους λόγο (συνεργασίες, υφ' όρους παρακαλώ, με το πρώτο κόμμα εάν δεν σχηματίσει κυβέρνηση και τα γνωστά παλαιοκομματικά φληναφήματα). Πουθενά λόγος για ανατροπή τού αποδεδειγμένα διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, για εξάλειψη του μεταπρατικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας, για κοινωνική οικολογία. Πουθενά μια πολιτική πρόταση (έστω υποστήριξη τοπικών-περιφερειακών οικονομιών).
Κάτι άλλα βαρύγδουπα για πράσινες οικονομίες είναι, απλώς, ανεμώλια έπη που πιθανώς προσελκύουν μερικούς απογοητευμένους από τα άλλα κόμματα.
Να μπουν στη Βουλή, τότε, γιατί; Για να βολευτούν κάμποσοι από δαύτους μαζί με τους κύκλους τους; Αυτή είναι η πολιτική της Αριστεράς; Εκτός εάν οι Πράσινοι αυτοπροσδιορίζονται υπερκομματικοί, αλλά τι σημαίνει αυτό, όταν τρέχουν τα σάλια τους ακόμη και στο ενδεχόμενο να συμετάσχουν στην εξουσία; Ας παραβλέψουμε δε το γεγονός ότι ήδη ασκούν εξουσία με τη δημοσιότητα που τους χάρισε η τηλοψία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον διαλύεται, ο ΣΥΝ συρρικνώνεται, το ΚΚΕ αλώβητο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις κομμουνιστικές εμμονές της, ο ήλιος στη θέση του (οι «ιδιοκτήτες» του συστήματος, το ίδιο το σύστημα, οι ελίτ, οι βιομήχανοι κ.λπ.).
("Παρέμβαση" του Σταματελόπουλου)
